Ο νέος Παγκόσμιος Πρωταθλητής μιλάει με τον χαρακτηριστικό του τρόπο για όλα και για τον τραυματισμό που έκρυψε και τον οδηγεί αυτές τις ημέρες στο χειρουργείο. «Δεν ξεκίνησα τη χρονιά με πολλή αυτοπεποίθηση, γιατί δεν ήμουν σίγουρος πια μοτοσυκλέτα θα οδηγούσα και τα τεστ δεν είχαν πάει καλά με τη νέα μοτοσυκλέτα που εξελίσσαμε, αλλά σίγουρα πίστευα στις ικανότητές μου.

Πάντα αισθανόμουν για κάποιο λόγο ότι θα γινόμουν Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Ακόμη όταν πρωτοήλθα στην Ευρώπη και ήμουν στα βαθιά και το 2ο χρόνο πιέστηκα λίγο. Αλλά πάντα απλά πίστευα ότι θα μπορούσα να το κάνω και να γίνω Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Και τώρα ξέρω ότι έκανα τον Ρόσσι να εκνευριστεί και κοιτάζω μπροστά την επόμενη χρονιά. Εννοώ ότι φέτος ήταν μακράν η χρονιά που διασκέδασα περισσότερο, το να είσαι εκεί κάθε εβδομάδα και να δίνεις τη μάχη για τις νίκες και να είσαι μέρος του Πρωταθλήματος.

Δεν μπορώ να περιμένω να γυρίσω πίσω την επόμενη χρονιά δυνατότερος – ξέρω ότι υπάρχουν κάποιες πίστες που πρέπει να ανεβάσω το παιχνίδι μου και ότι έχω κάποιους καλούς τύπους πίσω μου και ελπίζω οπωσδήποτε να είμαι δυνατότερος του χρόνου. Εννοώ, ξέρεις, από τον πρώτο αγώνα. Ξεκίνησα φέτος με ένα βάθρο στην Χερέθ, το οποίο ξέρω ότι δεν ήταν πολύ, αλλά την προηγούμενη χρονιά είχα πέσει και έχασα ένα σίγουρο βάθρο και δεν είμαι σίγουρος αν μπορούσα να είχα πάει καλύτερα τότε γιατί τους πλησίαζα. Φέτος αν και όλοι ήταν πεσμένοι μετά τον αγώνα, πολλοί με ξέγραψαν και είπαν ότι τέλειωσα, αφού με είχε κερδίσει ο νέος ομόσταυλος, αλλά κατά κάποιο τρόπο η χρονιά άρχισε με μερικούς αξιοπρεπείς βαθμούς και από τότε συνέχισα να γίνομαι λίγο δυνατότερος.

Σίγουρα η ομάδα πίσω μου, πρέπει να τους δώσω τα εύσημα, γιατί με βοήθησαν να κάνω κάποια προσαρμογή. Πάντα πηγαίναμε γρήγορα την Παρασκευή – όχι πάντα σπουδαία στα χρονομετρημένα το Σάββατο ή με καλό ρυθμό αγώνα, αλλά τις περισσότερες φορές την Κυριακή είχαμε ένα καλό πακέτο. Ακόμη και στα χρονομετρημένα πολλές φορές καταφέραμε να βρούμε κάτι και να πάει στην 1η σειρά της εκκίνησης ή στην 4η – 5η θέση. Ναι με διαφορά το Πρωτάθλημα ήταν το σπουδαιότερο που συνέβη. Κέρδισα και τα συνολικά χρονομετρημένα με 7’’ διαφορά και είναι κάτι για το οποίο είμαι υπερήφανος, γιατί όταν ήλθα στην Ευρώπη αυτό ήταν το πιο αδύνατο σημείο μου, τα χρονομετρημένα. Εννοώ ότι συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξεκινούσα εκεί πίσω με το αυτοκίνητο ασφαλείας κάθε Κυριακή, γιατί έτσι γινόταν και πραγματικά έκανα άσχημα χρονομετρημένα την 1η χρονιά και έπρεπε να καταλάβω τι πρέπει να κάνω σε αυτόν τον ένα γύρο και να καταλάβω τα μαλακά λάστιχα των δοκιμών και το έκανα.

 Ναι, πήρα τους βαθμούς και 2 νίκες, αυτά ήταν τα κορυφαία. Αλλά και πολλά βάθρα – θα ήταν ωραία να έκανα νίκες σε ένα - δύο από αυτά. Στη Γερμανία, δεν είμαι ευχαριστημένος που άφησα να μου ξεφύγει. Ένιωθα ότι είναι μια πίστα που θάπρεπε να κερδίσω, αλλά δεν το έκανα εκεί. Ναι όπως είπα πολλοί θεώρησαν ότι όλα τέλειωσαν μετά την Πορτογαλία, ότι δεν είχα ελπίδα, αλλά ήξερα ότι δεν ήταν έτσι. Φέτος ήμασταν έξυπνοι και σταθεροί, ξέρεις, πιστεύω ότι δεν έκανα πολλά λάθη. Θα μπορούσα να πάω καλύτερα αλλά πραγματικά πιστεύω ότι η έξοδος στο Ντόνινγκτον, αυτό ήταν το πραγματικά μεγαλύτερο, μάλλον το μόνο λάθος που έκανα σε διάρκεια αγώνα και ακόμη και έτσι κατάφερα σε αυτόν τον αγώνα να γυρίσω πίσω στην πίστα και να πάρω κάποιους βαθμούς.


 Θυμάμαι ότι η Βαλένθια είναι ο 1ος αγώνας Μοτοτζιπί που είδα ποτέ – ήλθα εδώ το 2002 στο τέλος της χρονιάς και παρακολούθησα τον τελευταίο αγώνα της χρονιάς. Θυμάμαι καθόμουν στα πιτς και υπήρχαν κάμερες παντού και κόσμος παντού και έγινε μια πτώση στην εκκίνηση και δεν έβγαλαν κόκκινη σημαία και θυμάμαι ότι σκέφτηκα ότι αυτό δεν είναι κάτι που έχω συνηθίσει και καλύτερα να προετοιμαστώ για κάτι τέτοιο αλλιώς θα ήμουν στα βαθιά. Αλλά πίστεψα στον εαυτό μου και 4 χρόνια αργότερα παίρνω αυτόν τον τίτλο πίσω στο Έρλς Λέιν. Το Εστορίλ ήταν μία τρέλα, γιατί πήγα εκεί και ένιωσα πολύ πίεση. Ξέρεις ήμουν εκεί μόνο 2 φορές στη ζωή μου – στα χαρτιά ήταν η χειρότερή μου πίστα γιατί έχασα μια χρονιά, μια χρονιά έβρεξε έτσι πραγματικά δεν είχα κάνει πολλούς γύρους. Ήμουνα λίγο νευρικός εκεί, αλλά για κάποιο λόγο πήγα εκεί και ένιωσα καλά. Ήμουν γρήγορος όλη τη εβδομάδα, ήμουν στην 1η σειρά και ένιωσα πραγματικά, πραγματικά γρήγορος και ένιωσα ότι είχα έναν καλό ρυθμό αγώνα. Ξέρεις, δεν ξέρω τι άλλο να πω γιαυτό που συνέβη – εγώ και ο Ντάνι να πέσουμε μαζί. Ναι πήγα πίσω στο σπίτι μετά το Εστορίλ και είχα κτυπήσει λίγο τον ώμο μου. Δεν είπα τίποτε γιαυτό, αλλά δεν μπορούσα να κάνω προπόνηση ή τίποτε άλλο. Πέρασα τον περισσότερο καιρό μου με θεραπείες για να είμαι ειλικρινής. Και ξέρεις, ήξερα ότι έχω ακόμη ελπίδες, ότι υπήρχε ακόμη χρόνος και ότι δεν θα τα παρατούσα. Ήθελα να έλθω στη Βαλένθια και να κυριαρχήσω το σαββατοκύριακο και δεν κατάφερα να το κάνω, αλλά ότι κάναμε ήταν αρκετό για να πάρουμε το Πρωτάθλημα.

Ο Βαλεντίνο δεν έκανε καλή εκκίνηση και ναι ακουμπήσαμε. Δεν το κατάλαβα, ξέρεις, στη βράση της στιγμής ούτε που το καταλαβαίνεις, αλλά το είδα στο βίντεο και ναι ακουμπήσαμε, έτσι είναι αυτά τα πράγματα είναι χαλαρά, αλλά είναι σαν κάποιο μήνυμα που ήθελα να του στείλω όταν τον πέρασα στην 1η στροφή, για να δει ότι ήμουν αποφασισμένος να κερδίσω ή να πέσω, εννοώ ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να κερδίσω τον αγώνα, εκτός αν κάτι γινόταν σε αυτόν, που τελικά έγινε και για να πάρω τους βαθμούς, αλλά το διάβασα στην πινακίδα μου.

 Η αντίδραση ήταν απίστευτη. Ακόμη και μετά την Πορτογαλία, ξέρεις κάτι άλλαξε. Πριν ένιωθα ότι πολλοί πίστευαν ότι δεν άξιζα τον τίτλο και μπορεί πολλοί άνθρωποι να μην βλέπουν τη δουλειά που γίνεται και τι θυσίες κάνεις, αλλά για κάποιο λόγο μετά αυτόν τον αγώνα, ειδικά στην Αμερική, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσοι άνθρωποι με υποστήριζαν και όταν ερχόμουν για αυτόν τον αγώνα στο αεροδρόμιο της Ατλάντα, κανονικά κανένας δεν λέει τίποτε στις ΗΠΑ, το οποίο είναι εντάξει με μένα, αλλά εκεί άνθρωποι ερχόταν σε μένα από παντού στο αεροδρόμιο της Ατλάντα και μου ευχόταν καλή τύχη και τέτοια και ακόμη και στην Ευρώπη είχα υποστήριξη. Το πλήθος στη Βαλένθια ήταν φανταστικό και ξέρω ότι δεν είμαι ακριβώς δικός τους και δεν πρέπει οπωσδήποτε να με αγαπήσουν αλλά έδειξαν πραγματικά να με σέβονται και μου έδωσαν να ανάψω τα πυροτεχνήματα, που ήταν πολύ κουλ, το να ανάψω τα πυροτεχνήματα και να δω το πλήθος τουλάχιστον να με χειροκροτεί και να με στηρίζει – ήταν εκπληκτικό. Υπάρχουν πολλοί στο πάντοκ, πολλοί καλοί άνθρωποι εδώ και πολλοί άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα, έτσι είναι ωραίο να δίνω πίσω κάτι στους υποστηρικτές μου.

Ναι, την επόμενη χρονιά θα φορέσω το νούμερο 1 αυτό είναι το σχέδιο μου. Από εκεί που έρχομαι έτσι το κάνουν. Κερδίζεις τον τίτλο και βάζεις το Ν.1, έτσι αυτό είναι το σχέδιό μου, εννοώ δεν είναι επίσημο, αλλά ναι θα έχω αυτό τη Ν.1 πινακίδα σίγουρα».