The king is gone but he's not forgotten, τραγουδάει ο Neil Young στο Μy my, Hey hey και το μυαλό μας σήμερα πηγαίνει στον Leslie Graham, τον πρώτο Παγκόσμιο Πρωταθλητή Grand Prix, το μακρινό 1949.

O Graham γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1911 στο Wallasey της Αγγλίας και ήταν μηχανικός, ενώ ενεπλάκη για πρώτη φορά σε αγώνες το 1929. Την "καριέρα" του έκοψε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, με τον Graham να καλείται να υπηρετήσει ως πιλότος στα βομβαρδιστικά της RAF. Οι απώλειες που υπέστησαν τα πληρώματα των βοβαρδιστικών της RAF στον Β' Π.Π. άγγιξαν έως και το 45% (!), αλλά ευτυχώς ο Graham βγήκε αλώβητος και μάλιστα έχοντας κερδίσει το Μετάλλιο Διακεκριμένων Πτητικών Υπηρεσιών (DFC - Distinguished Flying Cross).

Μετά τον πόλεμο, ο Graham γύρισε σε αυτό που ήξερε να κάνει και αγαπούσε. Στους αγώνες μοτοσυκλέτας. Ήταν πλέον ένας πολύ διαφορετικός κόσμος από αυτόν που είχε αφήσει μερικά χρόνια νωρίτερα Στην αρχή δυσκολεύτηκε να βρει μια καλή μοτοσυκλέτα, όμως ο Jock West - επικεφαλής του αγωνιστικού τμήματος της AJS - που είχε ήδη ξεχωρίσει τον Graham για τις δυνατότητές του πριν τον πόλεμο (στο Donigton Easter Meeting του 1939) τον προσέγγισε. 

Η AJS ήθελε να μπει δυναμικά στο παιχνίδι και παρά κάποιες αλλαγές των κανόνων από την FIΜ που πήγαν τα αρχικά πλάνα λίγο πίσω, το 1948 είχαν πλέον στα χέρια τους μια δικύλινδρη εν σειρά μοτοσυκλέτα 500cc που πιστεύανε ότι μπορούσε να σταθεί απέναντι στις Norton, Gilera και Moto Guzzi της εποχής. 

Την επόμενη χρονιά (1949) ξεκίνησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και ο πρώτος αγώνας (Isle of Man TT) επιβεβαίωσε τις προσδοκίες τους. Ο Graham είχε ανοίξει τη διαφορά από τους υπόλοιπους για πάνω από ένα λεπτό - μέχρι που αντιμετώπισε μηχανικό πρόβλημα λίγο πριν το τέλος. Ο Graham τερμάτισε εκείνο τον αγώνα στη 10η θέση, σπρώχνοντας τη μοτοσυκλέτα του μέχρι τη γραμμή!
O επόμενος αγώνας ήταν στην Ελβετία και εκεί ο Graham κατάφερε να δει πρώτος την καρό σημαία, ενώ τερμάτισε πίσω από τον Ιταλό Nello Pagani στο Assen. Στον τέταρτο αγώνα του Βεγίου δεν κατάφερε να τερματίσει, αλλά κέρδισε στο Ulster, όπου έκανε και τον ταχύτερο γύρο (τότε ο ταχύτερος γύρος ανταμειβόταν με έναν βαθμό).

Φτάνοντας στον τελικό της Monza η Gilera είχε την υπεροχή λόγω τελικής ταχύτητας. Ο αγώνας ήταν μια απίστευτη μάχη slipstream, μέχρι που στα τελευταία στάδια o Carlo Bandirola (ο οποίος είχε το ψευδώνυμο Bouncing Bandi λόγω των πολλών πτωσεών του) έκανε μια υπεραισιόδοξη προσπάθεια για προσπέραση και πέφτοντας πήρε και τον Graham μαζί του. Τον αγώνα κέρδισε ο Pagani.
Εκείνη την εποχή μετρούσαν τα 3 καλύτερα αποτελέσματα των αναβατών (στο σύνολο των 6 αγώνων) και ο Graham, έχοντας 2 νίκες και μια δεύτερη θέση, ήταν ο πρώτος Παγκόσμιος Πρωταθλητής!

Συνέχισε με την AJS και την επόμενη χρονιά, τερματίζοντας τρίτος στα 500cc και στα 350cc. To 1951, εκνευρισμένος με την απουσία εξέλιξης, πήγε στην MV Agusta, η οποία είχε εκείνη την εποχή μια δύσκολη μοτοσυκλέτα. Την πρώτη του χρονιά δεν κατάφερε να πάρει βαθμούς στα 500cc, αλλά το 1952 τερμάτισε δεύτερος, έχοντας κερδίσει στη Monza και στην Montjuic της Ισπανίας, καθώς η MV Agusta βελτιώθηκε.

Το 1953 ο Graham ξεκίνησε τη σεζόν ως το μεγάλο φαβορί , όμως τα πράγματα θα παίρνανε άλλη τροπή. Την Παρασκευή 12 Ιουνίου του 1953, στο Isle of Man, την πίστα στην οποία ξεκίνησε την καριέρα του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ο Leslie Graham έχασε τον έλεγχο της μοτοσυκλέτας του με πολλά χιλιόμετρα στην ανάβαση του Bray Hill και σκοτώθηκε επιτόπου. Ολόκληρη η ομάδα της MV Agusta αποσύρθηκε εκείνη τη χρονιά από το Πρωτάθλημα ως ένδειξη σεβασμού. 

Ο μηχανικός Arturo Magni, ο οποίος εργάστηκε στην MV Agusta από το 1950 έως το 1976, θεωρούσε τον Graham ως τον καλύτερο αναβάτη που είχε ποτέ το εργοστάσιο – μια δυνατή δήλωση λαμβάνοντας υπόψη ότι οι John Surtees, Gary Hocking, Mike Hailwood, Giacomo Agostini και Phil Read πέρασαν επίσης από εκεί. "Ο Les ήταν πολύ τεχνικός και ένας φανταστικός αναβάτης – ήταν ο καλύτερος από όλους τους αναβάτες της MV", ήταν τα λόγια του Magni.