Το απόγευμα της 17ης Ιουνίου 2001, ο Valentino Rossi και ο Max Biaggi έφτασαν στο βάθρο στο Barcelona-Catalunya, αφού τερμάτισαν πρώτος και δεύτερος στον αγώνα MotoGP. Καθώς ανέβαιναν μια στενή σκάλα προς το βάθρο, οι δύο αναβάτες, γεμάτοι από αδρεναλίνη και αμοιβαίο μίσος, άρχισαν να ρίχνουν μπουνιές ο ένας στον άλλο.

Ο μάνατζερ της ομάδας του Rossi χώρισε το ζευγάρι και δέχτηκε ένα χτύπημα με το κεφάλι από τον Biaggi. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, μισή ώρα αργότερα, ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Biaggi, "Τί είναι αυτό το σημάδι στο πρόσωπό σου;"

"Τσίμπημα κουνουπιού", απάντησε ο Biaggi.

"Ήταν σαν να ήμουν στο σχολείο, «Αυτός το ξεκίνησε!» «Όχι, αυτός το ξεκίνησε!» «Όχι, αυτός το ξεκίνησε!», μου είπε ο Rossi αργότερα εκείνο το έτος. «Ο Biaggi είπε ότι ξεκίνησα αυτές τις μαλ***ες, αλλά είναι απαραίτητο να σκεφτούμε τι συνέβη πριν. Ξεκίνησα τον αγώνα από την τελευταία θέση και έφτασα πρώτος στην καρό σημαία, έκανα τον ταχύτερο γύρο και πήρα μια φανταστική νίκη, οπότε γιατί να θέλω να κάνω όλες αυτές τις μαλ***ες;»

Ο Biaggi μου είπε ότι ο Rossi τον χτύπησε μόνο αφού κάποιος είχε πιάσει τα χέρια του Biaggi πίσω από την πλάτη του. «Δεν ήταν ωραίο, ήταν άδικο», είπε.

Άδικο ή όχι, αυτός ήταν ο φρικτός, χρυσός ανταγωνισμός που τροφοδότησε το φαινόμενο Rossi και έστρεψε πολλούς ανθρώπους στο MotoGP. Και ο εννέα φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής δεν σταμάτησε εκεί: ο Sete Gibernau, ο Casey Stoner, ο Jorge Lorenzo και ο Marc Márquez έγιναν όλοι ορκισμένοι εχθροί και ζωτικά μέρη της ιστορίας του Rossi.

Έντεκα χρόνια πριν από τον καυγά Rossi/Biaggi, ο αγώνας για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 125cc του 1990 έφτασε στον τελευταίο γύρο στο Phillip Island, όπου ο αγώνας τίτλου ήταν μια άμεση μονομαχία μεταξύ του Ιταλού έφηβου Loris Capirossi και του Ολλανδού βετεράνου Hans Spaan.

Λοιπόν, δεν ήταν μια άμεση μονομαχία, γιατί ο Capirossi είχε τον ομόσταυλό του, Fausto Gresini, και τους συμπατριώτες του, Doriano Romboni και Bruno Casanova, να αγωνίζονται στη "γωνία" του. Ο Gresini, ο Romboni και ο Casanova έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τα βάλουν με τον Spaan για να βεβαιωθούν ότι δεν θα κερδίσει τον τίτλο. Τελικά –και δεν αποτελεί έκπληξη– ο Spaan επιτέθηκε στον Gresini, χτυπώντας το κράνος του καθώς φτάνανε στη σημερινή στροφή Stoner.

O Spaan χτυπάει τον Gresini κατά τη διάρκεια του αγώνα των 125cc στο Phillip Island το 1990.

"Αν επιμείνουν να οδηγούν έτσι, θα φέρω ένα όπλο μαζί μου τον επόμενο χρόνο", είπε ο εξαγριωμένος Spaan στο Motocourse αφού έχασε τον τίτλο για λίγους βαθμούς. «Δεν ήταν άνθρωπος εναντίον ανθρώπου – ήμουν εγώ εναντίον μιας ποδοσφαιρικής ομάδας».

Η στιγμή της οργής του Spaan έκανε τηλεοπτικά το γύρο του κόσμου και οι άνθρωποι εξακολουθούν να μιλούν για αυτόν τον αγώνα και αυτόν τον ανταγωνισμό. Μιλάνε για τα Αυστραλιανά Grand Prix των 125cc του 1989 ή του 1991; Οχι.

Επτά χρόνια πριν από αυτό, ο Freddie Spencer και ο «King» Kenny Roberts πάλεψαν για τον αναμφισβήτητα καλύτερο τίτλο κορυφαίας κατηγορίας όλων των εποχών. Οι 2 τους κέρδισαν και τους 12 αγώνες και η μάχη τους ουσιαστικά κρίθηκε στον προτελευταίο αγώνα στο Άντερστορπ της Σουηδίας, όπου ο Spencer ήταν καλύτερος στα φρένα στην τελευταία στροφή. Ο Roberts προσπάθησε να μπει στη στροφή μπροστά, χάνοντας τη γραμμή του και βγαίνοντας εκτός πίστας, κάτι που επέτρεψε στον Spencer να περάσει.

Ο Roberts λυσσομανούσε μετά τον αγώνα. «Με έβγαλε έξω από την πίστα και δεν νομίζω ότι κατάλαβε τι μπορεί να είχε συμβεί», είπε στο Motocourse. Σαράντα χρόνια αργότερα, στον Roberts ακόμα δεν αρέσει να μιλάει για το τι συνέβη εκείνη την ημέρα.

Αυτή η αμερικανική αντιπαλότητα σίγουρα εξίταρε τους οπαδούς.

«Μετά το Anderstorp σίγουρα είχε την αίσθηση πολέμου», θυμάται ο μηχανικός του Spencer, Nick Davis. «Ο Freddie είχε δεχθεί απειλές κατά της ζωής του στον τελευταίο αγώνα στην Imola, μόνο και μόνο επειδή ο Kenny ήταν τόσο δημοφιλής».

Αυτές οι απειλές εμφανίστηκαν με τη μορφή καρτών που έπεσαν στο πίσω μέρος του γκαράζ της Honda.

«Δεν ήμασταν σίγουροι ότι υπήρχε κάτι αληθινό σε αυτό», προσθέτει ο Davis. «Αλλά ο Freddie σίγουρα κρατήθηκε μακριά από τα πάντα όσο μπορούσε και, για κάθε ενδεχόμενο, χρησιμοποιήσαμε τους οδηγούς των τρέιλερ των Freddie και του Erv Kanemoto στη γραμμή εκκίνησης για να προστατεύσουμε τον Freddie».

Το 1968 τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο άσχημα μεταξύ των Βρετανών Phil Read και Bill Ivy. Και οι δύο ήταν αναβάτες της εργοστασιακής Yamaha, αγωνίζονταν στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα 125 και 250cc, με ελάχιστη σοβαρή αντιπαράθεση από αλλού, οπότε η Yamaha αποφάσισε ότι και οι δύο πρέπει να ακολουθήσουν τις εργοστασιακές εντολές: Ο Read θα κέρδιζε τον τίτλο των 125cc, ο Ivy των 250cc.

O Read οδηγεί τον Ivy στο Assen το 1968. Ακολούθησε τις εντολές της ομάδας και άφησε τον Ivy να κερδίσει αυτό τον αγώνα, αλλά θα πρόδιδε τον ομόσταυλό του ένα μήνα αργότερα.

Όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο μέχρι το Grand Prix της Τσεχοσλοβακίας γύρω από την παλιά πίστα δρόμου του Brno, όπου ο Read κλείδωσε τον τίτλο των 125cc. Ώρες αργότερα έκανε μια ανακοίνωση βόμβα - επρόκειτο να προδώσει τον Ivy.

«Καθώς μπήκαμε στη σχάρα εκκίνησης για τα 250cc, είπα στον Bill: «Εντάξει, αν νομίζες ότι μπορείς να με νικήσεις με εργοστασιακές εντολές, λοιπόν, τώρα θα πρέπει να με κοντράρεις για αυτό». Είπε, «Α, τι διάολο, Phil». Έτσι αγωνιστήκαμε, κέρδισα και εκείνος ήταν δεύτερος».

Ο Read εξασφάλισε τον τίτλο των 250cc στο φινάλε της σεζόν της Monza, όπου ο Ivy έκανε μια τελευταία, και κάπως τρελή, απόπειρα να κάνει τον τίτλο δικό του. Υπέβαλε ένσταση εναντίον του ομόσταυλού του, ισχυριζόμενος ότι οι πινακίδες με το νούμερο του Read δεν συμμορφώνονταν με τους κανονισμούς. Δεν λειτούργησε.

(Αυτή η συγκεκριμένη αντιπαλότητα έληξε τραγικά. Μετά τη Monza, ο Ivy παράτησε τις μοτοσυκλέτες και πήγε σε αγώνες αυτοκινήτων. Πήρε την pole position στον πρώτο του αγώνα Formula 2, μπροστά από τον τρεις φορές πρωταθλητή της F1, Jackie Stewart, ο οποίος είπε ότι ο Ivy είχε «πιο πολύ ταλέντο από οποιονδήποτε έχω δει να έρχεται σε αγώνες μηχανοκίνητου αθλητισμού. Αλλά ο Ivy χρειαζόταν χρήματα για να επιδοτήσει την καριέρα του στα αυτοκίνητα, γι' αυτό δέχτηκε μια πρόταση από το τσεχικό εργοστάσιο Jawa να οδηγήσει το γρήγορο αλλά εύθραυστο δίχρονο V4 350cc, του οποίου ο κινητήρας σταμάτησε απότομα κατά τη διάρκεια των δοκιμών στο Sachsenring τον Ιούλιο του 1969. Ο Ivy σκοτώθηκε στην πτώση που ακολούθησε).

Οι μεγάλοι ανταγωνισμοί καθορίζουν τον αθλητισμό – αυτή είναι η όλη ιδέα του αθλητισμού, έτσι δεν είναι; «Το σοβαρό άθλημα είναι πόλεμος χωρίς του πυροβολισμούς», έγραψε ο συγγραφέας Τζορτζ Όργουελ. Είναι ένας αγώνας, είτε σε πίστα, είτε σε γήπεδο ποδοσφαίρου είτε σε γήπεδο τένις.

Τι συνέβη λοιπόν με τις μεγάλες αντιπαλότητες του MotoGP; Οι χρόνοι είναι πιο σφιχτοί από ποτέ, κάτι που θα νόμιζες ότι θα δημιουργούσε άφθονο ανταγωνισμό, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πραγματικές κόντρες ή τριβές. Τίποτα για τους οπαδούς ή τα μέσα ενημέρωσης για να βυθίσουν τα νύχια τους.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Ως συνήθως, υπάρχουν μερικοί λόγοι…

Πολλοί άνθρωποι αναφέρουν ότι οι σημερινοί αναβάτες MotoGP είναι πολύ καλοί, πολύ φιλικοί όσον αφορά τις δημόσιες σχέσεις τους, ότι έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από άτομα δημοσίων σχέσεων για να μην πουν το λάθος πράγμα. Υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό.

Οι Doohan, Schwantz, Kocinski and Rainey το 1991. Τα "παλιά σκυλιά" σύμφωνα με τον Rossi.

Πίσω στην εποχή του Wayne Rainey, του Kevin Schwantz, του Mick Doohan, του Eddie Lawson, του Wayne Gardner και του John Kocinski, η ατμόσφαιρα ήταν κάπως πιο έντονη, με την μάχη να φουντώνει κάθε Σαββατοκύριακο.

Ο Rainey και ο Schwantz μισούσαν ο ένας τον άλλον, ο Gardner και ο Doohan μισούσαν ο ένας τον άλλον, όλοι μισούσαν τον Kocinski και ο Lawson ήταν πάντα θυμωμένος με κάποιον ή κάτι, προφανώς για να τον πυροδοτήσει συναισθηματικά για τα απογεύματα της Κυριακής. Και οι οπαδοί επέλεξαν ανάλογα τους ήρωες και τους αντιήρωές τους.

«Ήταν τα παλιά σκυλιά», λέει ο Rossi. «Νομίζω ότι αυτή την εποχή ήταν περισσότερο σαν πόλεμος παρά σαν αγώνας».

Συνήθως υπήρχαν ένας ή δύο μαλ*κες στο πλέγμα – αναβάτες που πραγματικά δεν μου άρεσαν γιατί αντιμετώπιζαν εσένα και άλλους σαν κομμάτια σκατών στις σόλες των παπουτσιών τους. Όχι ότι θέλω όλοι οι αναβάτες να είναι καλοί. Είναι υπέροχο να έχεις ένα ή δύο κακά αγόρια – ηλίθιους που συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένοι και λένε μαλ**ιες.

Τώρα, ωστόσο, δεν υπάρχει ούτε ένας αναβάτης στο πλέγμα του MotoGP που να φαίνεται σαν μαλ**ας, σε μένα τουλάχιστον. Είναι όλοι φιλικοί, χαρούμενοι να συνομιλούν με απλούς θνητούς όπως οι δημοσιογράφοι και δεν είναι σκλάβοι του "ανδρισμού τους". Μέχρι να ανέβουν σε μοτοσυκλέτα, φυσικά.

Και μετά υπάρχει άλλο πράγμα. Πριν λίγο καιρό ο Rossi εξήγησε ότι το τίμημα του να ανοίξεις το στόμα σου στις μέρες μας είναι πολύ υψηλό. «Άρα μείνε ήσυχος», είπε.

Αντί για μερικούς τίτλους σοκ σε μερικές εφημερίδες, ένας αναβάτης μπορεί να δημιουργήσει μια καταιγίδα στο Διαδίκτυο, η οποία μετατρέπεται σε ανεμοστρόβιλο καθώς χιλιάδες οπαδοί και τρολ εκτοξεύουν κακοποιητικά λόγια προς τους αναβάτες, ο ένας στον άλλον και σε οποιονδήποτε άλλον βρεθεί στα διασταυρούμενα πυρά.

Ποιος θα ήθελε να βρίσκεται στο επίκεντρο μιας τέτοιας καταιγίδας; Ειδικά ο σάλος που κατέκλυσε το MotoGP στα τέλη του 2015, ο οποίος έγινε τόσο τοξικό που κατέπληξε ολόκληρο το paddock. Αυτά τα πράγματα είναι άσχημα, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αποσπούν την προσοχή και σπαταλούν την ενέργεια των αναβατών.

Και οι κορυφαίοι αναβάτες δεν ήταν ποτέ πιο απασχολημένοι, ούτε υπό μεγαλύτερη πίεση. Όταν βρίσκονται σε καλό δρόμο, κυνηγούν εκατοστά και χιλιοστά δευτερολέτου από τις ΕΔ1, επομένως οι κίνδυνοι πτώσης δεν ήταν ποτέ μεγαλύτεροι (τα στατιστικά στοιχεία πτώσεων αποδεικνύουν αυτή την τάση). Και όταν δεν είναι πάνω στη μοτοσυκλέτα, περνούν ώρες και ώρες - πολύ περισσότερο χρόνο από ό, τι ξοδεύουν στη μοτοσυκλε΄τα - εξετάζοντας δεδομένα και μιλώντας σε τεχνικές συναντήσεις με τους διάφορους μηχανικούς τους.

Το Grand Prix της Valencia πέρυσι. Υπάρχει το ενδεχόμενο "πολλών αντιπάλων";

Οι μέρες των ηλιόλουστων απογευμάτων με μια κοπέλα έξω από το τρέιλερ ή ένας περίπατος μέσα στο paddock για συνομιλία με γνωστούς έχουν περάσει προ πολλού. «Όταν φτάνεις στο σπίτι μετά από έναν αγώνα είσαι κατεστραμμένος», μου είπε πέρυσι ο Aleix Espargaró.

Ως εκ τούτου, οι αναβάτες πρέπει να είναι 100% συγκεντρωμένοι, οπότε δεν θέλουν να ξοδεύουν ψυχική και συναισθηματική ενέργεια σε λογομαχίες.

Επίσης, οι περισσότεροι αναβάτες έχουν συνεργαστεί με αθλητικούς ψυχιάτρους, ελπίζοντας να βρουν επιπλέον 1% της απόδοσης. Οι ψυχίατροι λένε στους αναβάτες να σκέφτονται πάντα θετικά, να μην αφήνουν ποτέ την αρνητικότητα να μπει στο μυαλό τους. Έτσι οι αναβάτες απλώς χαμογελούν και κρατάνε την κακεντρέχεια για την πίστα, διακριτικά αν μπορούν, όχι τόσο διακριτικά αν δεν μπορούν.

Τέλος, η τρέχουσα έλλειψη μεγάλων αντιπαλοτήτων είναι επίσης αποτέλεσμα της προσπάθειας του MotoGP προς την εξίσωση των μοτοσυκλετών σε όλο το grid, έτσι κανείς δεν μπορεί να έχει τεράστιο τεχνικό πλεονέκτημα και ο αγώνας γίνεται πιο σφιχτός και πιο συναρπαστικός. Υπέροχη ιδέα, αλλά ακόμα και υπέροχες ιδέες μπορεί να έχουν ανεπιθύμητες συνέπειες.

Το 2020 υπήρξαν εννέα διαφορετικοί νικητές και οι δύο τελευταίες σεζόν είχαν επτά νικητές η καθεμία. Συγκρίνετε αυτό με το 2001, όταν υπήρχαν τέσσερις νικητές, ή το 1983 όταν ήταν δύο, ή το πρωτάθλημα 250cc του 1968, όταν υπήρχαν επίσης δύο. Οι αντιπαλότητες έχουν διαλυθεί από το πλήθος των αναβατών που μάχονται για την κορυφή.

«Οι οπαδοί θέλουν μονομαχίες, θέλουν δύο ή τρεις αναβάτες να τσακώνονται», λέει ο αναβάτης της VR46, Luca Marini, ετεροθαλής αδερφός του Rossi. «Στο παρελθόν το άθλημά μας αγαπήθηκε τόσο πολύ λόγω των μονομαχιών μεταξύ Vale και Biaggi, Vale και Gibernau, Vale και Lorenzo, Vale και Marc.

«Νομίζω ότι το πρόβλημα τώρα είναι ότι υπάρχουν 11 αναβάτες που αγωνίζονται για τη νίκη, οπότε η αντιπαλότητά μας μοιράζεται μεταξύ δέκα ή περισσότερων αναβατών. Εάν παλεύεις μόνο με δύο ή τρεις αναβάτες, ο ανταγωνισμός επικεντρώνεται μόνο σε αυτούς τους τύπους, οπότε η αντιπαλότητα θα είναι μεγαλύτερη».

Το ίδιο ισχύει για τους οπαδούς. Όταν υπάρχουν δύο ή τρεις αναβάτες που παλεύουν για ένα πρωτάθλημα, τσακώνονται μεταξύ τους, οι οπαδοί μπορούν να πάρουν το μέρος κάποιου και να μπουν πραγματικά σε αυτό. Όταν υπάρχουν πολλοί περισσότεροι αναβάτες, δεν είναι τόσο εύκολο να βρεις κάποιον να αγαπάς και κάποιον να μισείς.