Ο Remy Gardner έγραψε ιστορία στη Valencia, όταν έγινε ο δεύτερος Παγκόσμιος Πρωταθλητής του οποίου ο  πατέρας ήταν και ο ίδιος Παγκόσμιος Πρωταθλητής σε περισσότερες από επτά δεκαετίες αγώνων Παγκοσμίου Πρωταθλήματος μοτοσικλέτας.

Ο πατέρας του Gardner,  Wayne, κέρδισε τον Παγκόσμιο Τίτλο στα 500cc πριν από 34 χρόνια, 11 χρόνια πριν γεννηθεί ο Remy (Το νούμερο 87 του Gardner αναφέρεται στην χρονιά που κέρδισε τον τίτλο ο πατέρας του).

Οι μόνοι άλλοι πρωταθλητές πατέρας/γιός είναι ο «King» Kenny Roberts, νικητής του πρωταθλήματος 500cc το 1978, το 1979 και το 1980, και ο Kenny Roberts Jr, που κέρδισε τον ίδιο Τίτλο το 2000.

Συμπτωματικά, ο πατέρας Gardner ξεκίνησε την καριέρα του στα GP το 1983, την ίδια χρονιά που ο «King» Kenny τελείωσε τη δική του. Ο γιός Gardner έκανε το ντεμπούτο του στα GP στο Misano το 2014, επτά χρόνια αφότου ο Roberts Jr αποσύρθηκε από τα MotoGP.

Το ταξίδι του Remy Gardner στην κορυφή δεν ήταν εύκολο. Η οικογένειά του μετακόμισε από την Αυστραλία στην Ισπανία το 2011, επειδή ο μπαμπάς ήξερε ότι αυτό ήταν το κατάλληλο μέρος αν οι γιοι του – ο Remy και ο μικρότερος αδελφός του Luca – ήθελαν να παλέψουν για την κορυφή. Ο Remy ανέβηκε μέσω των πρωταθλημάτων Copa Espana και CEV, εξασφαλίζοντας την πρώτη του συμφωνία στα GP το 2015, με τον πατέρα του να πληρώνει πάντα για τις ομάδες, με συνολικό κόστος περίπου 2 εκατομμύρια ευρώ. Ο Luca αποσύρθηκε από τους αγώνες μερικά χρόνια από την αρχή της ενασχόλησής του.

Ο Gardner πέρασε από την Moto3 στην Moto2 το 2016 και δυσκολεύτηκε, αλλά βήμα-βήμα τα κατάφερε, παρά το γεγονός ότι έσπασε και τα δύο πόδια το 2018. Τις πρώτες μέρες η οδήγηση του έμοιαζε πολύ με του πατέρα του – άγρια, στο όριο και πολύ συχνά πέρα από το όριο– αλλά το 2020 τελικά τα κατάφερε, έχοντας λιγότερες πτώσεις και κερδίζοντας τον πρώτο του αγώνα.

Η απόφαση του Aki Ajo να φέρει τον 23χρονο στην ομάδα του που υποστηρίζεται από τη Red Bull για το 2021 υποδηλώνει ότι ο Gardner ήταν έτοιμος να αγωνιστεί για τον Παγκόσμιο Τίτλο, επειδή ο Φινλανδός δεν υπογράφει με αναβάτες χωρίς δυνατότητες. Ο Gardner είχε πέντε σεζόν Moto2 πίσω του – το πρώτο του βάθρο στο Termas de Río Hondo το 2019 και την πρώτη του νίκη στο Portimao το 2020 – έτσι ήξερε σχεδόν όλα όσα έπρεπε να ξέρει. Η ένταξη στην αναμφισβήτητα καλύτερη ομάδα στο grid ήταν το τελευταίο κομμάτι του παζλ, έτσι ξεκίνησε το 2021 ως φαβορί για τον τίτλο.

Μόνο ένα πρόβλημα, ο Ajo προώθησε τον αναβάτη της Moto3 Raúl Fernández στην Moto2 ταυτόχρονα. Ο Fernández είχε κερδίσει δύο από τους τρεις τελευταίους αγώνες Moto3 του 2020, αλλά σίγουρα θα χρειαζόταν λίγος χρόνος στον 20χρονο Ισπανό για να μεταφράσει την τεχνική του οδήγησης από μια αδύναμη μοτοσυκλέτα, 85 κιλών, 60 ίππων σε μια μοτοσυκλέτα 145 κιλών, 140 ίππων.

Όχι δεν θα ήταν. Ο Fernández απέδειξε ότι ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό την πρώτη μέρα των δοκιμών εκτός σεζόν της Moto2 στο Portimao, αμέσως μετά τον αγώνα που έληξε τη σεζόν του 2020.

"Ξέραμε ότι ο Raul είχε κάποιο ταλέντο, αλλά την πρώτη του μέρα στην μοτοσυκλετα ήταν ο πιο γρήγορος τύπος μέχρι τις δύο το μεσημέρι, οπότε είπαμε ήδη, «είναι αληθινό αυτό;»" λέει ο Alex Baumgartel της Kalex, οι οποίοι έχουν κερδίσει  τους τελευταίους οκτώ τίτλους αναβατών Moto2 και τους τελευταίους εννέα τίτλους κατασκευαστών Moto2. "Αλλά ακόμη και τότε δεν μπορούσες να προβλέψεις πώς θα πάει η μετάβαση – θα είναι γρήγορη, σκληρή ή κυματιστή;".

Ο Fernández πήρε την πρώτη του νίκη στην Moto2 στο Portimao τον Απρίλιο και τη δεύτερη στο Le Mans λίγες εβδομάδες αργότερα. Είναι αλήθεια ότι στους αγώνες μοτοσυκλετών το ταλέντο των πραγματικά ξεχωριστών αναβατών γίνεται πιο εμφανές όταν τους βάζεις σε μεγαλύτερες, πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες.

Ο Fernández επανέλαβε αυτό το επίτευγμα κατά τη διάρκεια της δοκιμής MotoGP του Σεπτεμβρίου στο Misano, όταν κατέπληξε τους πάντες με την ταχύτητά του κατά την πρώτη του έξοδο με μια μοτοσυκλέτα MotoGP. Τόσο ο Fernández όσο και ο Gardner θα οδηγήσουν την KTM RC16 με την Tech3 το επόμενο έτος.

Ο αγώνας Gardner/Fernández για τον τίτλο Moto2 του 2021 ήταν ο καλύτερος από τη γέννηση της κατηγορίας το 2010. Η μονομαχία τους δημιούργησε επίσης τη μεγαλύτερη επίδοση ομάδας στην κατηγορία, με τη Red Bull Ajo να κερδίζει 12 από τους 18 αγώνες, λαμβάνοντας 23 βάθρα και επτά 1-2. Το σύνολο των 618 πόντων της ομάδας ήταν εκπληκτικό. Στα MotoGP η εργοστασιακή ομάδα της Ducati κέρδισε το πρωτάθλημα των ομάδων με 433 βαθμούς.

Η σταθερότητα του Gardner στην αρχή της σεζόν του έδωσε ένα προβάδισμα  το οποίο δεν εγκατέλειψε ποτέ, αν και ο Fernández έφτασε σε απόσταση ενός βαθμού από τον ομόσταυλό του στο Le Mans και εννέα βαθμών στην COTA, όπου ο Gardner είχε την μοναδική του πτώση σε αγώνα της σεζόν.

Η μάχη κυλούσε μια προς όφελος του ενός αναβάτη και μια προς του άλλου, ο Gardner προφανώς πήρε τον έλεγχο με ένα χατ-τρικ νίκης στο Mugello, την Catalunya και το Sachsenring, αλλά ο Fernández απάντησε με το δικό του χατ-τρικ στην Aragon, στον πρώτο αγώνα του Misano  και στην COTA.

Η αποφασιστική στιγμή ήρθε λίγες εβδομάδες αργότερα στον δεύτερο αγώνα του Misano, όπου ο Fernández έπεσε ενώ βρισκόταν πρώτος –η τρίτη πτώση του rookie σε αγώνα – ενώ ο Gardner δυσκολεύτηκε να φτάσει στην έβδομη θέση. Ένα δεκαπενθήμερο μετά από αυτό ο Gardner έβαλε το ένα χέρι στον Τίτλο με την πέμπτη του νίκη, στο Portimao.

Στη Valencia, ο Gardner εξασφάλισε το Πρωτάθλημα με την δέκατη θέση. Ο Fernández έπρεπε να κερδίσει τον αγώνα και να τερματίσει ο Gardner 14ος ή χαμηλότερα για να πάρει το Πρωτάθλημα. Ο Fernández κέρδισε δεόντως τον αγώνα, ενώ ο Gardner μόλις τα κατάφερε. Αν είχε τερματίσει 2,8 δευτερόλεπτα πιο πίσω, πίσω από τον 13ο Stefano Manzi, το τρόπαιο θα είχε πάει στην Ισπανία, όχι στην Αυστραλία.

Η όγδοη νίκη του Fernández τον έκανε τον πιο επιτυχημένο rookie της Moto2, μπροστά ακόμα και από τον Marc Márquez, ο οποίος οδήγησε μια Suter φτάνοντας τις επτά νίκες στην πρώτη του χρονιά στην Moto2 το 2011, αν και έχασε τους δύο τελευταίους αγώνες λόγω ενός ατυχήματος που δεν ήταν δικό του λάθος.

Πώς συγκρίνονται λοιπόν οι Gardner και Fernández;

"Δεν συγκρίνω πολύ τους αναβάτες – μου αρέσει να αναλύω τον καθένα ξεχωριστά και πάντα λέω ότι όλοι αυτοί οι αναβάτες έχουν το 100%," λέει ο Ajo, η ομάδα του οποίου κέρδισε τον τίτλο στην Moto2 με τον Johann Zarco το 2015 και το 2016. «Έχουν την ίδια ποσότητα δεξιοτήτων και τα πάντα, αλλά σε διαφορετικούς τομείς και πρέπει να είναι λίγο τυχεροί και παθιασμένοι με αυτό που κάνουν για να βγάλουν τα πάντα από μέσα τους. Πάντα βρίσκω τα θετικά του καθενός αλλά και τα αρνητικά, γιατί αυτός είναι ο τρόπος βελτίωσης".

"Τόσο ο Remy όσο και ο Raul είναι ταλαντούχοι και παθιασμένοι τύποι. Αν μιλάμε για τεχνική οδήγησης, ο Raúl χρησιμοποιεί πολύ το μπροστινό ελαστικό, ενώ ο Remy χρησιμοποιεί περισσότερο το πίσω, οπότε υπάρχει μεγάλη διαφορά στο στυλ οδήγησης. Έχουν λίγο πολύ την ίδια ταχύτητα αλλά με διαφορετικό τρόπο".

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Gardner χρησιμοποιεί το πίσω μέρος, επειδή η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν ένας τίτλος στα Dirt Tracks της Αυστραλίας, ενώ ο Fernández μεγάλωσε οδηγώντας Minibikes στην άσφαλτο.

Παρά τις πολύ διαφορετικές τεχνικές τους, δεν χρησιμοποιούν πολύ διαφορετικές ρυθμίσεις.

"Ο Raúl κάνει το χρόνο του γύρου με το μπροστινό μέρος, ο Remy είναι περισσότερο στην πλευρά της επιτάχυνσης, αλλά η μόνη διαφορά στο set-up είναι στα ελατήρια και τους ρυθμούς τροχών", προσθέτει ο Baumgartel.

"Ο Remy μεγάλωσε πολύ αυτές τις τελευταίες σεζόν. Έμαθε και έλαβε συστάσεις πώς να οδηγεί με τα νέα Dunlops (η Moto2 χρησιμοποιεί πλέον ελαστικά που είχαν σχεδιαστεί αρχικά για μοτοσυκλέτες EWC 1000cc) και έκανε το επόμενο βήμα".

"Ο Raul είναι ο πιο εντυπωσιακός rookie που είχαμε. Η ταχύτητά του και η συνέπειά του ήταν εκπληκτικές, ήταν πάντα εκεί σε κάθε πίστα. Το βρεγμένο δεν είναι το αγαπημένο του, αλλά το μαθαίνει τώρα. Στην πραγματικότητα η σεζόν του ήταν συγκλονιστική. Οι άλλοι rookies δεν μπορούσαν να πιστέψουν την ταχύτητά του στην αρχή, ήταν πιθανότατα σαν ένα χτύπημα με σφυρί για αυτούς".

Πώς θα πάνε οι Gardner και Fernández στο MotoGP;

"Νομίζω ότι είναι η συγκέντρωση του αναβάτη είναι που έχει πραγματικά σημασία", εξηγεί ο Baumgartel. "Πρέπει να εστιάσει για να παραμείνει στο «κουτί του μυαλού» του κατά τη διάρκεια της σεζόν, αυτό είναι το μεγάλο καθήκον. Και πρέπει να διαχωρίσει το σημαντικό από το ασήμαντο, να πιστέψει στην ομάδα σου και να διατηρήσει την ψυχραιμία του".