Ο σύχρονος αθλητισμός είναι μια επαγγελματική ενασχόληση, αλλά ο βασικός του στόχος είναι να προσφέρει ένα διάλειμμα στους ανθρώπους από το επαγγελματικό τους περιβάλλον: τον χώρο δουλειάς, το γραφείο, το εργοστάσιο. 

Oπότε, το να κάνεις τον επαγγελματισμό την βασική αρχή του σπορ, είναι να διαστρεβλώνεις τις αρχικές αρχές του.

Ένα ευρωπαϊκό καταστατικό ορίζει τα σπορ ως εξής: "Τα σπορ είναι κάθε μορφής φυσική δραστηριότητα, η οποία μέσω απλής ή οργανωμένης συμμετοχής, στοχεύει στο να εκφράσει ή να βελτιώσει την φυσική κατάσταση και την ψυχική υγεία, δημιουργώντας κοινωνικές σχέσεις ή πετυχαίνοντας αποτελέσματα στον ανταγωνισμό σε όλα τα επίπεδα".

Για να συνοψίσουμε: φυσική κατάσταση, ψυχολογική υγεία, κοινωνικές σχέσεις και αποτελέσματα. Καμία αναφορά σε εταιρικές ετικέτες, επαγγελματικά συμβόλαια, συμφωνίες με χορηγούς, τηλεοπτική κάλυψη ή κανένα άλλο από τα σύγχρονα στοιχεία που λερώνουν αυτές τις βασικές αρχές.

Τα σπορ δεν μας ψυχαγωγούν μόνο μέσω της τέλεσής τους, μας ψυχαγωγούν επίσης γιατί όλες οι πτυχές της ανθρωπότητας βρίσκεται εκεί ώστε να τις δούμε: οι καλές, οι κακές και οι άσχημες.

Ο Viñales έβαλε τον εαυτό του σε προβλήματα μετά την συμπεριφορά του στο Grand Prix της Styria. Ακόμα και μερικοί συνάδελφοί του αναβάτες κατέκριναν τον νεαρό Ισπανό για την έλλιψη επαγγελματισμού του.

Προφανώς δεν έπρεπε να κάνει ότι έκανε, αλλά στα MotoGP oι αναβάτες ζούνε κυριολεκτικά στο όριο, και τους αγαπάμε για αυτό, οπότε θα έπρεπε να είμαστε τόσο έτοιμοι να κρίνουμε αν κάποιες φορές ξεπερνάνε αυτό το όριο;

Ο Viñales μπορεί να δοκίμασε να ανατινάξει τον κινητήρα της YZR-M1 μέσα στην αγανάκτησή του, καθώς η προβληματική του σχέση με την Yamaha κατέρρευσε πλήρως, αλλά οι σύγχρονοι κινητήρες είναι πρακτικά αδύνατο να καταστραφούν, γιατί προστατεύονται από μια πληθώρα ηλεκτρονικών δικλείδων ασφαλείας.

Πράγματι, ο τελευταίος κινητήρας της Yamaha που θυμάμαι να διαλύεται, είναι του Valentino Rossi στον αγώνα του Mugello το 2016, λόγω ενός λάθος προγραμματισμού του ορίου στροφών.

Μου φαίνεται ότι ο Maverick έχει σταυρωθεί για τις πράξεις του σε ένα σπορ που συμβαίνουν πολύ, πολύ χειρότερα κάθε μέρα. Κάθε. Μέρα. 

Ο 26χρονος είχε πάντα την φήμη ότι έχανε την ψυχραιμία του. Μια δεκαετία πριν, ήταν τόσο αγανακτισμένος με την αργή Moto3 μοτοσυκλέτα, που έφυγε από το Grand Prix της Μαλαισίας το 2012, πήγε στο αεροδρόμιο της Kuala Lumbur και πήρε ένα αεροπλάνο για να επιστρέψει σπίτι. Νωρίτερα αυτή την χρονιά, στο Mugello, κατέστρεψε τον αγώνα του, όταν άφησε έναν άλλον αναβάτη να μπει στο κεφάλι του κατά την διάρκεια των δοκιμαστικών.

Πέρα από ένα ελαφρώς μελανιασμένο εγώ και μερικά ζορισμένα κομμάτια του κινητήρα, τί σημαντικό συνέβη;

Και μιας και υπάρχει τόση προσοχή στον Viñales και στον χαρακτήρα του, ίσως το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να εξετάσουμε την ζωή του και να δούμε γιατί είναι όπως είναι.

O Viñales προέρχεται από ένα περίπλοκο οικογενειακό περιβάλλον και μια προβληματική παιδική ηλικία. Λαμβάνοντας υπόψη αυτά, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί είναι λίγο "ασυλλόγιστος".

Υπάρχουν και άλλοι αναβάτες στο paddock σαν αυτόν -νέοι που δεν είχαν την ανατροφή που τους άξιζε, που τα παιδικά τους όνειρα τους τα έκλεψαν φιλόδοξοι γονείς που είχαν ήδη προγραμματισμένο το μέλλον τους για αυτούς.

Ο κόσμος των MotoGP είναι σκληρός και υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί που πλήρωσαν βαρύ τίμημα για να βρεθούν εκεί που βρίσκονται. Και είναι πιο χαρούμενοι από ότι θα ήταν αν δεν αγωνίζονταν; Πολλοί από αυτούς, χωρίς καμία αμφιβολία. Για άλλους, δεν είμαι τόσο σίγουρος.

Οι καταρρεύσεις στα ΜotoGP δεν είναι νέο φαινόμενο. Αυτοί οι άνθρωποι ζούνε κάτω από τέτοια πίεση και τέτοιο άγχος που κανείς από εμάς δεν μπορεί καν να φανταστεί. Περισταστιακά, η βαλβίδα πίεσης κάποιου αναβάτη θα εκραγεί. 

Ο Viñales σίγουρα δεν είναι ο πρώτος που προσπαθεί να ανατινάξει έναν προσεκτικά σχεδιασμένο αγωνιστικό κινητήρα. 

To 1992, στις 8 ώρες της Suzuka, οι ομόσταυλοι της Suzuki, Kevin Schwantz και Dough Chandler συνειδητοποίησαν ότι ο κινητήρας της GSX-R750 ήταν αίσχος, οπότε πιο το νόημα να ζορίζονται για να μην καταφέρουν κάτι;

"Ο Doug και εγώ περάσαμε ολόκληρες τις δύο-τρεις πρώτες ώρες που ήμασταν πάνω στην μοτοσυκλέτα προσπαθώντας να τον ανατινάξουμε", θυμάται ο Schwantz.

Αυτό όντως συνέβη, αλλά δεν θυμάμαι κάποια απολογία, με τους δικηγόρους να στέκονται δίπλα.

Μετά, ήταν ο John Kocinski που κατέστρεψε τον κινητήρα της Suzuki RGV250, αφού πάλεψε μια χαμένη μάχη με τις ταχύετερες Aprilia και Honda 250s κατά την διάρκεια του Dutch TT to 1993. Αυτό οδήγησε στην απόλυσή του.

Περισσότερο από μια δεκαετία πριν, στο 24ωρο του Bal D'Or το 1980, η Honda είχε στην ομάδα της τον νεαρό Freddie Spencer και τον βετεράνο, David Aldana. Μόνο ένα θέμα, ο Spencer συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να δει στο σκοτάδι, ένα πρόβλημα σε έναν αγώνα που διαρκεί 24 ώρες. 

Εκεί εγκρίθηκε η καταστροφή του κινητήρα.

"Γύρω στη μία το πρωί ο μάνατζερ της ομάδας, Steve McLaughlin μου είπε: 'O Freddie δεν μπορεί να δει στο σκοτάδι, οπότε καλύτερα απλά να ανατινάξεις το παλιόπραμα'.", θυμάται ο Aldana. "Kαι προσπάθησα και προσπάθησα. Πατούσα τον συμπλέκτη και κράταγα ανοιχτό το γκάζι, αλλά δεν πάθαινε κάτι".

"Επιτέλους άρχισε να γίνεται πιο αργό και να κολλάει. Γύρισα στα pits και ο κινητήρας ήταν καυτός, λάδια τρέχανε παντού. Ο McLaughlin καθόταν στο πίσω μέρος των pits κάνοντάς μου σήμα με τον αντίχειρα και λέγοντας ναι, ναι, ναι".

Μπορεί να γραφτεί ένα μεγάλο βιβλίο για ψυχολογικές καταρρεύεσεις στον χώρο των αγώνων μοτοσυκλετών.  Ο τέσσερις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής των 500cc, Eddie Lawson, πετούσε κώνους στους υπεύθυνους στο πλάι της πίστας μετά από ένα περιστατικό στις δοκιμές στο Spa-Francorchamps. Ο Alan Carter είχε χτυπήσει έναν βοηθό μετά την πτώση του το 1986, στα 250cc στο Silverstone και ούτω καθεξής.

Αλλά η αγαπημένη μου ιστορία ψυχολογικής κατάρρευσης έρχεται από τις πιο παλιές εποχές, όπου οι άνθρωποι ζούσαν πιο ελεύθερες και χαλαρές ζωές. 

Ο Jack Ahearn ήταν ένας σκληρός Αυστραλός ιδιώτης στο ηπειρωτικό "τσίρκο" των δεκαετιών του 1950 και 1960 - ένα συνοθύλευμα ρακένδυτων, περιφερόμενων σαν καραβάνια αναβατών που αγωνίζονταν ανά την Ευρώπη, ζώντας μέρα με την μέρα. Τα λεφτά που κέρδιζαν από τον έναν αγώνα τους έφταναν ίσα ίσα για να βάλουν βενζίνη και να φάνε μέχρι τον επόμενο αγώνα, αν ήταν τυχεροί. Αν δεν ήταν τυχεροί, απλά έκλεβαν.

"Έπρεπε να είσαι λίγο αρουραίος, αλλιώς δεν επιβίωνες", μου είπε ο Ahearn μερικά χρόνια πίσω, πριν τον θάνατό του το 2017.

Ο 'χαρούμενος Jack', όπως τον αποκαλούσαν περιπαικτικά οι συνταξιδιώτες του, ήταν ο δεύτερος Αυστραλός που κέρδιζε ποτέ αγώνα 500cc, οπότε σίγουρα δεν ήταν ο κλόουν του τσίρκου.

O Jack Ahearn με την Norton Manx (no.3) προσπαθώντας να κερδίσει χρήματα σε αγώνα της δεκαετίας του 1960.

Τα αποτελέσματα των Grand Prix ήταν ζωτικής σημασίας για αυτούς τους αναβάτες, καθώς η θέση τους στο παγκόσμιο πρωτάθλημα καθόριζε τα αρχικά χρήματα που θα έπαιρναν από τους αγώνες εκτός πρωταθλήματος στους οποίους συμμετείχαν, οι οποίοι πλήρωναν καλύτερα από τα Grand Prix.

Αλλά οι πουράτοι χρηματοδότες των αγώνων προσπαθούσαν πάντα να ρίξουν τους αναβάτες ώστε να αυξήσουν το μέγεθος των δικών τους πορτοφολιών. 

"Πάντα, αν δεν είχες το νού σου, προσπαθούσαν να σου ρίξουν φόλα", ανέφερε ο Ahearn. "Συνήθιζαν να μας χωρίζουν σε αναβάτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Εγώ πάντα ήμουν με τους κορυφαίους αναβάτες, αλλά σε εκείνον τον ελβετικό αγώνα,ο γα...μένος γραμματέας δεν μου έδινε τις 100 λίρες που ήταν για την πρώτη κατηγορία, ήθελε να μου δώσει τα μισά που ήταν για την δεύτερη κατηγορία".

"Είπα δεν υπάρχει περίπτωση! Αλλά δεν με πλήρωνε, οπότε τον κρέμασα από το παράθυρο. Νομίζω ήμασταν στον δεύτερο όροφο. Μετά από αυτό, με διώξανε από την Ελβετία".

Δεν υπάρχει καταγεγραμμένη κάποια απολογία που να αναγκάστηκε να κάνει ο Ahearn για αυτό το περιστατικό.

Όπως οι περισσότεροι ιδιώτες εκείνη την εποχή, ο Ahearn έτρεχε με μια Norton Manx, το οποίο μας φέρνει στον δημιουργό του επαναστατικού Featherbed πλαισίου, σχεδιασμένο από τον Ιρλανδό, Rex McCandless, το οποίο πρωτοχρησιμοποίησε η Norton.

O McCandless, γνωστός για το εκρηκτικό ταπεραμέντο του, πρώτα προσπάθησε να πουλήσει την εφεύρεσή του στην Triumph. Είχε κανονίσει συνάντηση με έναν ανώτερο μηχανικό της Triumph για φαγητό, κατά την οποία εξήγησε τις τρομερές δυνατότητες του νέου του πλαισίου. 

Όταν ο άνθρωπος της Triumph κατάλαβε ότι ο McCandless προσπαθούσε να του πουλήσει μια "ξένη εφεύρεση", ανέφερε στον Ιρλανδό "ότι η εταιρία δεν ήταν έτοιμη να μπει σε τέτοιου είδους συνεργασίες".

Αυτή η προσβολή εξόργισε τον McCandless που σηκώθηκε και αναποδογύρισε το τραπέζι, με τα πιάτα και τα ποτήρια, πάνω στον εκπρόσωπο της Triumph. 

Τότε πήγε στην Norton, η οποία υιοθέτησε το πλαίσιό του όταν ο σταρ Geoff Duke το δοκίμασε και διακύρηξε ότι "θέτει εντελώς καινούρια στάνταρ στην σταθερότητα".

Χωρίς το ψαλίδι, την πίσω ανάρτηση και το πλαίσιο του McCandless δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Norton δεν θα είχε κερδίσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα των 500cc του 1951, το μόνο πρωτάθλημα στην μεγάλη κατηγορία που έχει κερδίσει ο Βρετανός κατασκευαστής. 

Οπότε, μην κρίνετε πολύ σκληρά τους αναβάτες που καταρρέουν ψυχολογικά.