Πίσω από τα φλας

το blog του Δημήτρη Διατσίδη*

Ήταν 2 Μαίου του 2009, όταν την παραμονή του Αγώνα της Χερέθ, στο Πουέρτο Σάντα Μαρία, γνώρισα τον Πάολο Σιμοντσέλι και τον γιό του Μάρκο, σε ένα εστιατόριο της όμορφης και φασαριόζικης (από τους χιλιάδες μοτοσυκλετιστές) πόλης. O Μάρκο ήταν ήδη Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα 250 με την Gilera και την επόμενη μέρα ανέβηκε στο 3ο σκαλί του βάθρου. Έκτοτε η επαφή μας έγινε όλο και πιο συχνή, πολλές φορές βρισκόμασταν στο πάντοκ και λέγαμε τα νέα μας. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς έχασε τον Τίτλο και τη 2η θέση, καθώς παρά το ότι είχε 6 νίκες, είχε και 5 πτώσεις που τον έφεραν τελικά 30 βαθμούς πίσω από τον Χίρο Αογιάμα που έγινε ο τελευταίος Πρωταθλητής της τελευταίας δίχρονης κατηγορίας. 

Το 2010 στην πρώτη του χρονιά στη μεγάλη κατηγορία ο Μάρκο δυσκολεύτηκε, όμως το 2011 έδειξε ότι πράγματι ήταν ένα μεγάλο ταλέντο και με επιθετική οδήγηση τάραξε τα νερά του MotoGP. Ο πατέρας του ήταν υπερήφανος και ποτέ μέσα στη χρονιά δεν έδειξε να ανησυχεί για τις αρκετές πτώσεις του γιού του, κάτι που το θεωρούσε μέσα στο παιχνίδι, όπως μου έλεγε συνήθως μετά το Ζέσταμα της Κυριακής που βρισκόμασταν στα πιτς. 

Στην Τσεχία το καλοκαίρι πήρε το πρώτο του βάθρο και η οικογένεια ήταν ιδιαίτερα χαρούμενη. Δύο αγώνες αργότερα στο Μιζάνο, την Πέμπτη 1η Σεπτεμβρίου ο Μάρκο είχε πάρει στα χέρια του το περιοδικό μας MOTOGP WORLD που τον είχε εξώφυλλο, με τον τίτλο “έτοιμος για νίκη”. Έκανε σαν μικρό παιδί, γύριζε στα γκαράζ των άλλων ομάδων – όπου είχε φίλους – τους έδειχνε το περιοδικό και τους έλεγε “ξέρετε τι γράφει εδώ, ότι είμαι έτοιμος να κερδίσω”. Πήρε την 4η θέση εκείνο το ΣΚ και στους δύο επόμενους αγώνες. Πήρε τη 2η θέση στο Μοτέγκι και ξεκίνησε στις 23 Οκτωβρίου του 2011 αποφασισμένος για τη νίκη στην Σεπάνγκ. 

Ο Κόλιν Έντγουαρντς και ο Βαλεντίνο Ρόσσι που τον ακολουθούσαν, δεν κατάφεραν να τον αποφύγουν, όταν εκείνος προσπάθησε να σώσει μια πτώση που σχεδόν είχε γίνει. Η μοτοσυκλέτα του Κόλιν τον κτύπησε στην πλάτη και το κεφάλι, η μοτοσυκλέτα του Βαλεντίνο τον πάτησε στο χέρι και ο Μάρκο μετά από λίγη ώρα πέταξε στα ουράνια, βυθίζοντας στη θλίψη όλον τον κόσμο και πιο πολύ τον Πάολο που ήταν εκεί έξω από το νοσοκομειακό κέντρο της πίστας περιμένοντας το θαύμα που δεν ήρθε ποτέ.

“Σε όλες τις συνεντεύξεις που έχω δώσει αυτά τα χρόνια, πάντα έλεγα ότι ήμουν τυχερός για τον τρόπο που έχασα τον Μάρκο, χωρίς να υποφέρει, φεύγοντας την ώρα που έκανε αυτό που αγαπούσε περισσότερο, χωρίς να ζει σε πόνο ή να υποφέρει και να περιοριστεί μετά από τη γεμάτη εμπειρίες ζωή που είχε κάνει”, έγραψε χτες ο Πάολο Σιμοντσέλι με αφορμή το θάνατο του Τζέισον Ντιπασκέ.

“Είναι δύσκολο να το λες και σκληρό να το ακούς, αλλά η μοτοσυκλέτα κάθε τόσο απαιτεί τους φόρους της πίσω. Είναι ένα σπορ με ρίσκο, ακριβό, οι οδηγοί το ξέρουν, όλοι μας το ξέρουμε, αλλά όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι. Οι σκέψεις μου πηγαίνουν στην οικογένεια του Τζέισον, γνωρίζω αυτή τη μορφή πόνου και δεν υπάρχει παρηγοριά. Ξέρω ότι έχουν ένα ακόμη γιο που οδηγεί, τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουν μια ακόμη δύσκολη απόφαση”, σημείωσε ο πατέρας που ήταν τραγική φιγούρα στο Κοριάνο στις 27 Οκτωβρίου του 2011, όταν έγινε η κηδεία του Μάρκο. Με δάκρυα στα μάτια με αγκάλιασε μέσα στην εκκλησία και ψέλλισε: “ευχαριστώ που ήρθες από την Ελλάδα για τον Μάρκο”.

Ένα χρόνο και κάτι αργότερα στις 8 Δεκεμβρίου του 2012 βρέθηκα και πάλι μαζί του στα εγκαίνια του Μουσείου που άνοιξε στη μικρή πόλη του Κοριάνο, για να τιμήσει τη μνήμη του παιδιού του. Η ζωή συνεχίστηκε για τον ίδιο και με τη βοήθεια των φίλων του και της Ιταλικής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλέτας, που βοήθησε στο να στηθεί η ομάδα SIC59 Scuadra Corse, ώστε να γλυτώσει από την κατάθλιψη.

Τα κατάφερε αρκετά, καθώς ο πόνος και η θλίψη που νιώθει βαθιά μέσα του, δεν διασκεδάζονται από τα χαμόγελα και τις επιτυχίες της ομάδας, ούτε και του Τάτσου Σουζούκι που τον έχει κάπως σαν το νέο του γιό! 

Το Σάββατο το βραδάκι έτυχε να φεύγουμε την ίδια ώρα από την πίστα του Μουτζέλο και φυσικά μιλήσαμε για τη μάχη που έδινε ο Ντιπασκιέ: “είναι πολύ κοντά (στο θάνατο)” μου είπε και μαζί με ένα στόμα είπαμε: “ελπίζουμε να τα καταφέρει”. 

Την επόμενη μέρα όμως ο 19χρονος Τζέισον δεν τα κατάφερε... 
 

Το Σάββατο πριν φθάσουν τα μαντάτα από το νοσοκομείο της Φλωρεντίας για την κατάσταση του Ελβετού, ο Πάολο Σιμοντσέλι συναντήθηκε στην πίστα με τον Έλβιο Ντεγκανέλο, που ήταν το 2011 μηχανικός του Μάρκο και μέχρι πέρυσι μηχανικός της Σουζούκι στο MotoGP. Ο Έλβιο πέρυσι είχε ένα ατύχημα σε πίστα μοτοκρός και τελικά κέρδισε τη μάχη για τη ζωή του, μένοντας όμως παράλυτος. 

Ο Πάολο τον αγκάλιασε θερμά και μετά έγραψε: “Είναι ένα θέμα να γεννηθείς σε μια κάποια κατάσταση (αναπηρίας) και άλλο είναι να προσαρμοστείς μετά από ένα ατύχημα σε μια ζωή χωρίς να μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου και τα πόδια σου, νομίζω ότι θα είναι δύσκολο να το αποδεχτείς. Αλλά μετά είδα τον Έλβιο ένα χρόνο μετά το ατύχημά του, με τον πατέρα του Αλίτζι που έσπρωχνε το καροτσάκι και χαμογελούσαν και οι δύο. Ο Έλβιο ήταν ο ίδιος Έλβιο, παρόλα όσα έγιναν. Έχουν ακόμη την ευκαιρία να αγκαλιάζονται, να γελούν μαζί, να μιλούν. Είμαι τόσο χαρούμενος γι αυτούς και βλέποντάς τους ακόμη πιο κοντά από όσο ήταν πριν, αυτό με έκανε να σκεφτώ ...ότι τελικά ίσως να μην ήμουν τόσο τυχερός”.
 
Ο μηχανοκίνητος κόσμος είναι σκληρός και πιο πολύ η μοτοσυκλέτα, που ειδικά στο δρόμο, μας έχει φέρει πολλές φορές στην απόγνωση της απώλειας ενός συγγενή ή ενός καλού φίλου. Στους Αγώνες, παρά το ότι οι προδιαγραφές ασφαλείας έχουν βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν ακόμη αρκετές περιπτώσεις θανάτων. 

Προσωπικά ήμουν στην πίστα της Χερέθ στις 2 Μαίου του 1993 όταν ο Ιάπωνας Νομπουγιούκι Βακάι έχασε τη ζωή του μέσα στην pit lane κτυπώντας με έναν θεατή που είχε μπει εκεί χωρίς άδεια. Στο Μιζάνο στις 5 Σεπτεμβρίου του 2010 ήμουν στη θέση σχολιασμού όταν ο Ρέντινγκ και ο Ντε Άντζελις δεν κατάφεραν να αποφύγουν τον Σόγια Τομιζάβα και ο Ιάπωνας υπέκυψε λίγη ώρα αργότερα στα τραύματά του. Την Παρασκευή 3 Ιουνίου του 2016 ετοιμαζόμουν για τους γύρους στην πίστα του Μοντμελό, όταν μαζί με τον υπεύθυνο της Σοέι είδαμε το ελικόπτερο να πηγαίνει στη στροφή που είχε πέσει ο Λουίς Σάλομ. Μερικές ώρες αργότερα ο 25χρονος Ισπανός έχασε τη μάχη στο νοσοκομείο της Βαρκελώνης. 

Όλες αυτές τις φορές η θλίψη είναι έντονη στο πάντοκ, όμως όλες τις φορές αυτό το “άγριο” σπορ την ξεπερνά και συνεχίζει να προσφέρει τις συγκινήσεις για τις οποίες με το ίδιο πάθος οι αγωνιζόμενοι συνεχίζουν να κάνουν αυτό που τόσο πολύ αγαπούν. 

Υ.Γ. To “Πίσω από τα φλας” είναι οι προσωπικές ιστορίες μου μέσα στις πίστες και το paddock του MotoGP, τις δοκιμές μοντέλων, αλλά και από τον κόσμο της μοτοσυκλέτας γενικότερα. Πίσω από τα φλας γίνονται και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα που δεν τα μαθαίνουμε στα επίσημα δελτία τύπου. Κάποιες φορές ή κάποια χρόνια μετά, αυτές οι προσωπικές στιγμές αποκτούν το νόημά τους.