Αναδημοσίευση από το 114ο τεύχος του περιοδικού MOTOGP WORLD, αλλά με διαφορετικές φωτογραφίες!

Απολαύστε 38 μοναδικές φωτογραφίες, που μερικές δεν μπορούν να γίνουν από κανέναν άλλο φωτογράφο, καθώς είναι ο μόνος που έχει πρόσβαση στα ενδότερα του γκαράζ κάποιων ομάδων...

Οι καλύτερες όλων όμως είναι τυπωμένες στο 144ο τεύχος ώστε να μείνουν στο αρχείο των αναγνωστών μας! 

O Τζίτζι Σολντάνο είναι η πιο χαρακτηριστική μορφή του πάντοκ, αεικίνητος και πάντα μέσα στις κυριότερες στιγμές των GP, καταγράφει – όχι τόσο με την κάμερα – αλλά με τη διαφορετική οπτική του, τα τεκταινόμενα! Δεν είναι υπερβολή ο χαρακτηρισμός “Το μάτι του MotoGP”

Συνέντευξη: Δημήτρης Διατσίδης

Φωτογραφία: Gigi Soldano

Για χρόνια ήταν ο προσωπικός Φωτογράφος του Βαλεντίνο Ρόσσι, καθώς ο Ιταλός σούπερσταρ δεν δεχόταν να φωτογραφηθεί από κανέναν άλλο, στις πιο προσωπικές του στιγμές, όπως η ζωή του μέσα στο πάντοκ, αλλά και οι λίγες συνεντεύξεις ένας-προς-ένα που έδινε. Η εταιρία που δημιούργησε η Milagro τα τελευταία χρόνια φροντίζει για τις επίσημες φωτογραφίες αρκετών κορυφαίων ομάδων και πάντα υπάρχει ένας απέραντος σεβασμός από όλους τους άλλους φωτογράφους στο πρόσωπο του Τζίτζι, έτσι μπορούμε να πούμε ότι έχει και το προνόμιο να μπορεί να απαθανατίζει στιγμές στις οποίες δεν μπορεί να βρεθεί κανείς άλλος. Μόνιμα με τους τεράστιους φακούς του, αλλά και με μια δεύτερη μηχανή με ευρυγώνιο, είναι μια ξεχωριστή φιγούρα.

Ας δούμε το πως ξεκίνησε: “Είναι μια μεγάλη ιστορία αυτή. Μια ιστορία που ξεκινάει το μακρινό 1982, όταν ξεκίνησα να ακολουθώ το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ήταν τα χρόνια που Παγκόσμιος Πρωταθλητής ήταν ο Ουντσίνι, ήταν ο Φερράρι, οι κορυφαίοι Ιταλοί αλλά κυρίως ήταν οι Αμερικανοί, η έλευση των νέων Αμερικανών και αργότερα οι Αυστραλοί. Μια ιστορία που ξεκίνησε με τη δουλειά μου για την Ιταλική τηλεόραση – παρά το ότι ήμουν φωτογράφος – η μόνη πιθανότητα που είχα να είμαι στους αγώνες ήταν να κάνω τον κάμεραμαν, τον κινηματογραφιστή, γιατί δουλεύαμε με τις κάμερες των 16 χιλιοστών, όχι με το βίντεο. Αργότερα σιγά-σιγά ήρθε το βίντεο, πάντα με την Ιταλική τηλεόραση, που είχε τα τηλεοπτικά δικαιώματα από την Ντόρνα, που ακόμη δεν είχε γίνει Ντόρνα, μετά ονομάστηκε έτσι. 

Δούλεψα έτσι μέχρι το 1999 και με την Ντόρνα απευθείας. Το 2000 τελικά έφτασε η στιγμή να κάνω αυτό που μου άρεσε περισσότερο, την φωτογραφία. Έτσι έφτιαξα μια ομάδα που τη λέμε Μιλάγκρο, στην οποία άρχισαν να δουλεύουν και άλλοι φωτογράφοι και ακόμη και σήμερα είμαστε 3-4 φωτογράφοι και αυτοί που ξεχωρίζω είναι ο Τίνο Μαρτίνο, ο Άλεξ Φαρινέλλι και αρκετοί άλλοι, αλλά οι πιο σημαντικοί είναι αυτοί. Και συνεχίζουμε να δουλεύουμε και αυτή την περίοδο που είναι τόσο ιδιαίτερη, όπως όλοι γνωρίζουμε”, μας λέει ο Τζίτζι για το ξεκίνημά του. 

Μετά κάνει ένα χρονικό άλμα, για να μας μιλήσει για τη συνεργασία με αυτόν που θεωρεί μεγαλύτερο οδηγό: “Γεννήθηκε η συνεργασία όταν ο Βαλεντίνο τελείωσε να αγωνίζεται με την Χόντα το 2004 και μετά πήγε στην Γιαμάχα. Εγώ είχα αυτήν την επαφή να δουλεύω με την Γιαμάχα και κατ' επέκταση και με εκείνον. Αυτό ήταν ένα μικρό προνόμιο. Βέβαια ήταν μια δουλειά με ευθύνη, σημαντική και μου έδωσε πολλή ικανοποίηση γιατί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μια προσωπικότητα που όλοι ξέρουμε ποια είναι. Και νομίζω ότι μαζί ζήσαμε όλη την ιστορία του, ακόμη μέχρι και σήμερα περάσαμε όλες τις περιπέτειές του. Τις επιτυχίες του, μερικές απογοητεύσεις και όλα όσα έκανε”, θυμάται με χαμόγελο ικανοποίησης. 

“Υπάρχουν πολλές ιδιαίτερες στιγμές που είδα μαζί του, στιγμές που δεν είναι ευθέως συνδεμένες με τους αγώνες, αλλά και εκτός της διάρκειας του αγώνα. Μια ιστορική στιγμή – είναι πολλές – αλλά αυτή που έρχεται αμέσως είναι εκείνη στην Λαγκούνα Σέκα με το προσπέρασμα στον Στόνερ, αλλά και εκείνη με το φιλί στη μοτοσυκλέτα, με το αντίο – για πρώτη φορά – στην Γιαμάχα”. 

Μετά μας μιλάει για την φωτογραφική τεχνολογία που έχει περάσει από τα φιλμ στην ψηφιακή εποχή: “Η τεχνολογία διευκόλυνε κάποια πράγματα, αλλά την ίδια στιγμή δημιούργησε κάποια προβλήματα. Ξεκάθαρα περάσαμε από τα φιλμ, την αναλογική φωτογραφία, στην ψηφιακή τεχνολογία που δημιούργησε ένα τελείως νέο κόσμο, κυρίως γιατί άλλαξε ο τρόπος επικοινωνίας. Η επικοινωνία και από την πλευρά των ομάδων και των χορηγών για τους οποίους δουλεύουμε, ο τρόπος για να παίρνουν τις φωτογραφίες σε χρόνους τελείως διαφορετικούς”.

Όμως κάτι παραμένει το πιο ουσιαστικό: “Το μάτι του φωτογράφου παραμένει πάντα το ίδιο. Πρέπει να ξεκινάς με αυτήν την αρχή, ότι δεν είναι η μηχανή, αλλά το μάτι που κάνει τη φωτογραφία. Τα προνόμια που έχεις στο να δουλεύεις με κάποιους βοηθούν, αλλά σε τελική ανάλυση ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα είναι το πιο σημαντικό”'.

Μας εξηγεί κάποια πράγματα για μια στιγμή που “αιχμαλώτισε” στο GP της Τερουέλ: “Για παράδειγμα σε αυτήν τη φωτογραφία, τέτοια εποχή που ερχόμαστε στην Αραγκόν, το φως δεν έρχεται όπως πάντα, έρχεται με ένα τρόπο ανώμαλο. Έτσι το φως έρχεται από πλάγια, ποτέ από πάνω κατευθείαν. Έτσι δημιουργεί σκιές. Αυτή η σκιά για παράδειγμα δίνει τη δυνατότητα να κάνεις τέτοιες φωτογραφίες όπου το κυρίως θέμα είναι πολύ μικρό, αλλά μεγαλώνει με το παιχνίδι του φωτός”.

Τελειώνοντας τη συζήτησή μας, προσφέρει στο περιοδικό μας μερικές εικόνες που δεν γίνονται για τις ομάδες, αλλά πιο πολύ για την φωτογραφική τέχνη: “Αυτές είναι φωτογραφίες που φτιάχνω για την Νίκον, φωτογραφίες που μπορούν να “μιλήσουν” για όλο το Σαββατοκύριακο, έτσι πρέπει να έχουν το μάτι, την ευαισθησία μιας συλλογής εικόνων. Είναι καλός αυτός φωτογράφος, ε;”...