του Δημήτρη Διατσίδη

Είναι ένας θρυλικός Αγώνας το ΤΤ στο “νησί”, ο οποίος όμως κατέχει και ένα τρομερό ρεκόρ 267 θανάτων στη διαδρομή των 60,718 μ., στην οποία εκτυλίσσεται ο Αγώνας από το 1911.

Στις 27 Ιουνίου της χρονιάς του ξεκινήματος του Αγώνα για τις μοτοσυκλέτες (τα αυτοκίνητα έτρεχαν εκεί από το 1908), ο Άγγλος Victor Sunridge ήταν ο πρώτος νεκρός του TT (Tourist Trophy) και έκτοτε όλες τις χρονιές που έγινε αγώνας εκεί είχαμε τουλάχιστον ένα νεκρό, με μόνο το 1982 να είναι η χρονιά χωρίς θάνατο αγωνιζομένου. Στις 6 Ιουνίου φέτος ο Raul Torras Martinez που αγωνιζόταν στο 5ο του TT και μόλις είχε σημειώσει τον ταχύτερό του γύρο στην “Mountain Course”, ξεπερνώντας το ορόσημο των 125mph (σε μίλια ανά ώρα μετριέται ο γύρος στο ΤΤ), και είχε εξασφαλίσει την 20η θέση στον Αγώνα Superstock, είναι ο 267ος νεκρός.

Όταν είχε ρωτηθεί σε συνέντευξη νωρίτερα για τις προσδοκίες του στον Αγώνα, είχε πει: “να διασκεδάσω με την μοτοσυκλέτα και να καταφέρω στο μέλλον να είμαι στους 20 πρώτους στην κατηγορία των 1000cc”. Στην πορεία του προς το στόχο είχε γίνει ο ταχύτερος Ισπανός που αγωνίστηκε ποτέ στο “νησί”  και με την ομάδα του Optimark Racing Team, είχε ήδη αγωνιστεί σε 21 Αγώνες ΤΤ από το 2017 μέχρι τώρα, καθώς σε κάθε αγωνιστική εκδήλωση γίνονται περισσότεροι από ένας αγώνες και ο ίδιος συμμετείχε σε δύο κατηγορίες. Η 15η θέση στην κατηγορία Supertwin το 2022 ήταν ο καλύτερός του τερματισμός και είχα ανταμειφθεί με 18 Χάλκινα Μετάλλια σε αυτήν την πορεία του. 

Ο 46χρονος “έφυγε” κάνοντας αυτό που αγαπούσε περισσότερο, προσπαθώντας να πετύχει το στόχο του και αυτό φέρνει στο νου το αιώνιο ερώτημα για τους αγώνες: 

αξίζει τη θυσία; 

Και αν κάποιος πει ότι ναι, όταν τρέχεις σε αγώνες παίρνεις το ρίσκο του σοβαρού τραυματισμού ή ακόμη του θανάτου, η αγωνιστική λογική των τελευταίων τουλάχιστον 50 χρόνων είναι η μείωση στο ελάχιστο των σοβαρών ατυχημάτων στο μηχανοκίνητο αθλητισμό και ειδικά στις μοτοσυκλέτες. Και ναι, έχουν γίνει σοβαρά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση και οι θανάσιμοι τραυματισμοί έχουν μειωθεί σημαντικά. Όμως στο ΤΤ έχουμε κάθε χρόνο θανάτους, με αποκορύφωμα το 2011 που σκοτώθηκαν 11 άτομα! Τι νόημα έχει λοιπόν να συνεχίζεται ένας Αγώνας στον οποίο όλοι οι αγωνιζόμενοι την ημέρα του τεχνικού ελέγχου ξέρουν ότι κάποιος οι κάποιοι από αυτούς δεν θα ξαναγυρίσουν στο σπίτι τους;

Ίσως το ίδιο ερώτημα να ισχύει και για αυτούς που επιχειρούν να κατακτήσουν το Everest, αφού και εκεί στις πλαγιές του ψηλότερου σημείου του κόσμου, έχουν χαθεί πάρα πολλοί ορειβάτες προσπαθώντας να κάνουν πραγματικότητα το στόχο της κατάκτησης της κορυφής. 

Στο αν αξίζει την όποια θυσία για την προετοιμασία και τη συμμετοχή σε κάποιο Αγώνα δεν είναι ο υπογράφων ο πιο αρμόδιος να απαντήσει, καθώς έχει περάσει από το στάδιο του αγωνιζόμενου για πολλά χρόνια. Απλά βάζουμε εδώ το ερώτημα για το TT του Isle of Man, περισσότερο σαν υπενθύμιση ότι ακόμη υπάρχουν αυτοί οι ρομαντικοί αγωνιζόμενοι, οι τρελλοί θα έλεγαν κάποιοι, που θεωρούν ότι το να τρέξουν εκεί είναι στόχος ζωής (και θανάτου). Σίγουρα υπάρχουν και οι καθαρά επαγγελματίες αυτού του Αγώνα, που ζουν και προετοιμάζονται όλη τη χρονιά γι αυτό, σίγουρα η όλη εκδήλωση αφήνει σημαντικά έσοδα σε όλη την κοινωνία του νησιού, σίγουρα προς το παρόν δεν θα σταματήσει ο Αγώνας για αρκετά χρόνια ακόμη.

Απλά ελπίζουμε τα επόμενα χρόνια να μην χρειαστεί να γράψουμε κάτι για τον 268ο νεκρό...