Είναι δίκαιο να πούμε ότι το 2021 ήταν μια πλήρης καταστροφή για τον Danilo Petrucci.
Απομακρυνόμενος από την εργοστασιακή ομάδα της Ducati στα τέλη του 2020 για να  αφήσει χώρο για τον πρώην ομόσταυλό του στην Pramac, Jack Miller, φάνηκε ότι ο συμπαθής Ιταλός βρήκε σανίδα σωτηρίας εξασφαλίζοντας μια θέση στην Tech3 KTM.

Αλλά μια επώδυνη χρονιά για την KTM ήταν διπλά επώδυνη για τον Petrucci.

Αδυνατώντας να βρει την φόρμα του στην RC16, ακόμη και όταν οι συνάδελφοί του αναβάτες της KTM απολάμβαναν περιστασιακές επιτυχίες, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι η μονοετής συμφωνία του δεν επεκτάθηκε, αφήνοντάς τον να αναζητήσει άλλες επιλογές για την επόμενη χρονιά εκτός των MotoGP.

Ωστόσο, παρά το πόσο δύσκολη ήταν διανοητικά η χρονιά για τον 31χρονο Ιταλό, είναι απόδειξη για τον ίδιο και τον χαρακτήρα του ότι ο Petrucci φεύγει από το grid όχι πικραμένος για τον τρόπο που εξελίχθηκε η τελευταία του χρονιά, αλλά μάλλον απογοητευμένος που δεν κατάφερε να παίξει μεγαλύτερο ρόλο σε ένα πρότζεκτ στο οποίο ήταν ενθουσιασμένος να συμμετάσχει μόλις 12 μήνες πριν.

Σε συνέντευξή του στο The Race καθώς ο χρόνος του στα paddock τελείωνε, ήταν κατηγορηματικός ότι ακόμη και οι συνθήκες υπό τις οποίες ανακοινώθηκε ο αντικαταστάτης του –κατά τη διάρκεια των ΕΔ4 καθώς η KTM έπαιζε παιχνίδια εξουσίας με τον Raul Fernandez– δεν ήταν αιτία να φύγει θυμωμένος.

"Αντιμετωπίσαμε μια πολύ δύσκολη σεζόν, για την KTM, και δυστυχώς μετά την τελευταία χρονιά, θεώρησαν ότι η μοτοσυκλέτα θα ήταν καλύτερη", παραδέχτηκε ο Petrucci.

"Στην πραγματικότητα, όλοι έκαναν ένα βήμα μπροστά – ένα μεγάλο βήμα – και παλέψαμε πολύ. Ίσως για αυτόν τον λόγο, αρχίσαμε να αντιμετωπίζουμε κάποιες δυσκολίες από την αρχή με την μοτοσυκλέτα και πραγματικά δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω την εμπειρία μου".
"Είμαι ο μόνος αναβάτης (στην KTM) που έχει έρθει από άλλη μοτοσυκλέτα και με όλη μου την εμπειρία, όλα τα πράγματα που προσπάθησα να φέρω, το εργοστάσιο δεν τα χρησιμοποίησε πραγματικά. Ακόμα δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, γιατί η μοτοσυκλέτα είναι πιο αργή από πέρυσι".

"Στο τελευταίο μέρος της σεζόν, τα πράγματα πήγαν λίγο καλύτερα, αλλά σίγουρα το εργοστάσιο εστιάζει περισσότερο στους δύο εργοστασιακούς τύπους και όχι σε εμάς. Επέλεξαν αμέσως άλλους αναβάτες και σίγουρα ήθελα να αποδώσω καλύτερα. Να είμαι λιγότερο άχρηστος, για τον στόχο. Αλλά δεν είμαι θυμωμένος με κανέναν, απλώς απογοητεύτηκα που δεν μπορώ να είμαι πιο χρήσιμος στην ομάδα. Όλοι έκαναν την καλύτερη επιλογή τους, το εργοστάσιο, ο αναβάτης, η διοίκηση. Προσπάθησα μέχρι την Valencia να κάνω το καλύτερο δυνατό".

Μέρος του λόγου αυτής της στάσης οφείλεται, φυσικά, στη συμπαθητική φύση του Petrucci και στον χαρακτήρα του.

Αλλά επιμένει επίσης ότι μετά από δύο ομολογουμένως δύσκολες σεζόν στο εργοστασιακό στρατόπεδο της Ducati, ειδικά καθώς το 2020 κυριάρχησαν οι εσωτερικές μάχες, το να έρθεις στην KTM ήταν μια ευπρόσδεκτη ανακούφιση.

"Η μοτοσυκλέτα φέτος δεν ήταν όπως θέλαμε", εξήγησε, "αλλά πάντα ακολουθούσα τον τρόπο εργασίας μου. Ακόμη και όταν τα αποτελέσματα δεν ήρθαν, κατέβαλα περισσότερη προσπάθεια, περισσότερη δουλειά, περισσότερη εμπειρία και νιώθω ότι έφερα κάτι στην ομάδα. Το πώς να συνεργαστούμε με όλη την ομάδα και με τους δύο αναβάτες, προσπαθώντας να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον".

"Η KTM εκτίμησε πραγματικά τον τρόπο που δούλεψα και ίσως για πρώτη φορά σε αυτό το paddock με εκτιμούσαν ως άτομο και όχι ως αναβάτη. Αυτό με βοήθησε".

"Το ότι δεν χρειάστηκε να μιλήσω καθαρά, το να μην έχω να τσακωθώ με το αφεντικό, τον επικεφαλής του έργου, βοήθησε".

Και παρόλο που μπορεί να σημαίνει ότι η τελευταία του χρονιά δεν ήταν αξέχαστη, υπάρχουν ακόμα πολλά στιγμιότυπα σταδιοδρομίας για να διασφαλιστεί ότι ο Petrucci θα αποχωρήσει από τα MotoGP με μια εντυπωσιακή κληρονομιά τόσο εντός όσο και εκτός πίστας.

Ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες αναβάτες της εποχής CRT, μαζί με τον Aleix Espargaro, μετακόμισε από το World Superbike paddock στα MotoGP οδηγώντας μια μη ανταγωνιστική μοτοσυκλέτα Ioda – και γύρισε όλη του την καριέρα για να καταλήξει σε εργοστασιακός αναβάτης χάρη σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη της ομάδας Pramac Racing.

"Από τότε που μπήκα στην Pramac Ducati το 2015, έχω καλές αναμνήσεις και είχα καλές μάχες", συνέχισε ο Petrucci. "Έφτασα σε αυτό το paddock με μοναδικό τρόπο, ένας από τους μόνους αναβάτες χωρίς εμπειρία Moto2 ή Moto3, χωρίς GP, τίποτα. Νομίζω ότι είμαι ο μόνος που έχει απομείνει, ο τελευταίος άνθρωπος της εποχής του CRT. Κανείς δεν πίστευε ότι θα ήταν καλό για τα MotoGP, αλλά στο τέλος δημιούργησε τα νέα MotoGP".

"Η νίκη σε αγώνες ήταν πάντα στόχος μου. Σίγουρα ήθελα να κερδίσω το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπως όλοι εδώ, αλλά δυστυχώς με τον τρόπο μου βρήκα τους καλύτερους αναβάτες στον κόσμο και δεν ήταν δυνατό!".

"Είχα καλή φόρμα το 2019, αλλά με τον τρόπο μου βρήκα τον καλύτερο Marc Marquez με την καλύτερη Honda και ήταν πραγματικά δύσκολο. Αλλά ήταν συναρπαστικό να μάχομαι με ανθρώπους που έβλεπα στην τηλεόραση πριν από πολλά χρόνια".

Αν και η κατάκτηση του τίτλου μπορεί να μην ήταν δυνατή στο τέλος, ο Petrucci κατάφερε να κάνει κάτι που δεν μπορούν να πουν  πολλοί ότι το έχουν κάνει. Να σταθεί στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στα MotoGP, όχι μία αλλά δύο φορές.
Η πρώτη και κύρια από αυτές τις νίκες, φυσικά, θα είναι πάντα ο εξαιρετικός θρίαμβός του το 2019 στο Mugello, όταν αντιστάθηκε στον Marquez και στον ομόσταυλό του στη Ducati, Andrea Dovizioso για να πάρει μια εξαιρετική νίκη εντός έδρας – μια νίκη που λέει ότι δεν έχει ακόμη επεξεργαστεί πραγματικά συναισθηματικά, περισσότερο από δύο χρόνια αργότερα!

"Ίσως η νίκη στο Mugello ήταν πολύ μεγάλη για να την καταλάβω, όπως και τον πρώτο μου αγώνα", παραδέχτηκε. "Το σκέφτομαι συχνά αυτό. Ήμουν πιο χαρούμενος για τον εαυτό μου στο Le Mans πέρυσι, γιατί αναγνώριζα περισσότερο αυτό που έκανα. Μετά τον Mugello, αφού διέσχισα τη γραμμή του τερματισμού, δυσκολευόμουν να επιστρέψω ακόμη και στα pits επειδή το pitlane ήταν γεμάτο από ανθρώπους των paddock. Ήταν σχεδόν αδύνατο να τα περάσω. Ξέρω πολλούς ανθρώπους εδώ! Από εκείνη τη στιγμή, δεν μπορώ να θυμηθώ πραγματικά το συναίσθημα και τα πάντα. Τι συμβαίνει στη ζωή σου… είσαι σωματικά εκεί αλλά όχι ψυχικά".

"Αλλά στο Le Mans, είχα μεγάλη χαρά. Το βράδυ, ήμουν στο σπίτι για φαγητό με τους φίλους μου και τους γονείς μου που με βοήθησαν κατά τη διάρκεια μιας μακράς καριέρας και κατά τη διάρκεια της ζωής μου να πετύχω αυτή τη στιγμή. Θα προτιμούσα να τα αλλάξω, να κερδίσω πρώτα στο Le Mans και μετά στο Mugello. Όχι για το πάρτι, αλλά για την έκρηξη της συγκίνησης".

"Πρέπει ακόμα να το καταλάβω. Ίσως χρειαστούν κάποια χρόνια για να ξαναδώ τον αγώνα και μετά να πω «ααα, τώρα το θυμήθηκα!»".

Ακόμη και πέρα ​​από αυτές τις νίκες, υπάρχουν πολλά για τα οποία το grid θα θυμάται τον Petrucci. Όπως αναφέρθηκε, οι αντιδράσεις στις νίκες του τόσο στο Le Mans όσο και στο Mugello ήταν απόδειξη του πόσο δημοφιλής είναι όχι μόνο στις ομάδες στις οποίες οδήγησε αλλά και στους αντιπάλους του – και είναι ίσως πιο περήφανος για τον σεβασμό τους καθώς  κατευθύνεται σε νέες προκλήσεις στο Rally Dakar.

"Δεν ξέρω πώς θα με θυμούνται", είπε, "αλλά ελπίζω να είναι με αστείο τρόπο. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους αυτά τα χρόνια και έχω μοιραστεί καλά συναισθήματα με τους ανθρώπους με τους οποίους έχω δουλέψει και με πολλούς ανθρώπους στο grid. Πάντα προσπαθούσα να είμαι ο εαυτός μου, να μην είμαι κάτι διαφορετικό".

"Ίσως μερικές φορές θα ήταν χρήσιμο να είμαι περισσότερο, όχι επιθετικός, αλλά ας πούμε να με σέβονται περισσότερο. Αλλά προτιμώ να συμπεριφέρομαι πάντα σαν τον εαυτό μου. Ίσως η καριέρα μου να ήταν μεγαλύτερη, αλλά δεν έχω μετανιώσει. Έδωσα ό,τι είχα και ελπίζω να με θυμούνται ως αστείο τύπο".