Από τότε που η KTM μπήκε στα MotoGP το 2017, ο στόχος ήταν αμέσως ξεκάθαρος: η νίκη. Δεν ήταν ακριβώς μια ταπεινή δήλωση, αλλά ήταν απολύτως αληθινή και συμβατή με τους Αυστριακούς κατασκευαστές, οι οποίοι έχουν κυριαρχήσει σε κάθε πρωτάθλημα στο οποίο είχαν συμμετάσχει μέχρι τότε, είτε στο χώμα είτε στην άσφαλτο. Η κορυφαία κατηγορία του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, ωστόσο, είναι μια διαφορετική πρόκληση, όπου έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους ιαπωνικούς γίγαντες και τις ιταλικές εταιρείες, που μπορεί να στερούνται προϋπολογισμού αλλά όχι δεξιοτήτων.

Ωστόσο, η KTM δεν υποτίμησε τη πρόκληση. Έκανε σημαντικές μεταγραφές μεταξύ των τεχνικών των άλλων κατασκευαστών και έφερε ως δοκιμαστή αναβάτη τον Dani Pedrosa. Στη συνέχεια, το 2019, εξασφάλισε τις υπηρεσίες της Tech3, αρπάζοντας την ομάδα από τη Yamaha και αντιμετώπισε τη γαλλική ομάδα όχι ως πελάτη, αλλά ως μια ολοκληρωμένη εργοστασιακή ομάδα.

Οι Αυστριακοί δεν λυπήθηκαν τα έξοδα και ήταν οι καλύτεροι στην εκμετάλλευση των παραχωρήσεων, οργανώνοντας το ένα τεστ μετά το άλλο πριν από τα Grand Prix για να συγκεντρώσουν δεδομένα και εμπειρία. Ήταν μια μεγάλη βοήθεια, ειδικά πέρυσι, όταν με την πανδημία του Covid στην ακμή της, οι δοκιμές για τους αντιπάλους αναστέλλονταν και οι ημερομηνίες των αγώνων μετακινήθηκαν από τη συνήθη ώρα τους. Η δοκιμή των ελαστικών εκ των προτέρων σε πρωτόγνωρες συνθήκες έκανε τη διαφορά, και μάλιστα η πρώτη νίκη ήρθε στο Brno με τον Brad Binder, ακολουθούμενη από δύο νίκες του Oliveira, στις οποίες προστέθηκαν τέσσερις τρίτες θέσεις για τον Pol Espargarò.

Φαινόταν ότι όλα είχαν γίνει σωστά και η RC16 είχε μπει ανάμεσα στις κορυφαίες μοτοσυκλέτες. Στα MotoGP ωστόσο, τα πράγματα αλλάζουν γρήγορα και το 2021 δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Ο Oliveira κέρδισε στη Βαρκελώνη και ο Binder στην Αυστρία (ρισκάροντας στους τελευταίους γύρους με σλικ ελαστικά στο βρεγμένο), αλλά αυτά ήταν δύο φωτεινές στιγμές σε μια κατά τα άλλα σκοτεινή σεζόν.

Από τη μια, η Michelin απέσυρε το πιο σκληρό μπροστινό ελαστικό που άρεσε τόσο πολύ στους αναβάτες της KTM (αλλά μόνο σε αυτούς), ενώ από την άλλη η εξέλιξη της μοτοσυκλέτας έμοιαζε να μην ακολουθεί πλέον σαφή κατεύθυνση. Αυτή η σύγχυση επιβεβαιώθηκε και από τους αναβάτες. Εν ολίγοις, όταν απαιτήθηκε το τελευταίο βήμα προς τα εμπρός, η ΚΤΜ έκανε ένα βήμα πίσω.

Έτσι η RC16 άρχισε να χάνει την εκτίμησή της από τους αναβάτες. Η KTM έχει στην πραγματικότητα το καλύτερο πρότζεκτ ταλέντων για νέους αναβάτες: ξεκινά με το Rookies Cup και τα εθνικά πρωταθλήματα, μετά προχωρά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με Moto3, Moto2 και τέλος, MotoGP. Αλλά αυτά τα ταλέντα, έχοντας φτάσει στην κορυφαία κατηγορία, θέλουν να βρουν μια ανταγωνιστική μοτοσυκλέτα.

Στα τέλη του 2020, ο Jorge Martin πλήρωσε o ίδιος την ρήτρα του για να σπάσει το συμβόλαιό  και να πάει στη Ducati. Φέτος ο Raul Fernandez είπε ότι δεν θα είναι εκεί που ήθελε να είναι το 2022. Δύο επεισόδια που ήταν μια σκληρή πρόσκρουση στην πραγματικότητα.

Έτσι στην Αυστρία άρχισαν να κοιτάζουν τριγύρω για να ενισχύσουν την ομάδα από μάνατζερ και διοικητική άποψη και τα μάτια τους έπεσαν στη Ducati. Ο πρώτος που έφτασε στο Mattighofen ήταν ο Fabiano Sterlacchini, που ήταν στην Ducati μέχρι το 2019. Θα είναι ο νέος τεχνικός διευθυντής. Ο Francesco Guidotti από την άλλη, θα είναι ο νέος μάνατζερ, παίρνοντας έτσι τη θέση του Mike Leitner, ο οποίος πιθανότατα θα αναλάβει την ομάδα δοκιμών.

Είναι αυτή η σωστή επιλογή; Στα χαρτιά, ναι και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ήταν δύο Ιταλοί που οι Αυστριακοί "έκλεψαν" από την Ducati. Η KTM έχει πολλούς πόρους και τεχνογνωσία, αλλά και μια υπερβολικά τευτονική, άκαμπτη νοοτροπία. Έτσι τα τελευταία χρόνια η επικοινωνία είναι σχεδόν απούσα, αν όχι εντελώς λάθος. Το τελευταίο κρούσμα ήρθε στην Αυστρία, όταν ανακοίνωσαν την απόλυση των Petrucci και Lecuona στη μέση των ΕΔ4, "όταν φορούσαμε ακόμα τα δερμάτινά μας", όπως σχολίασε ο Danilo.

Ο Francesco έχει μεγάλη εμπειρία στην KTM από την εποχή των 125cc και των 250cc, μετά με την Aprilia στα Superbikes και, πάνω από όλα, με τη Ducati στα MotoGP. Η δουλειά του με την ομάδα της Pramac δεν χρειάζεται υπενθύμιση. Οι Bagnaia, Miller, Petrucci και Iannone, έφτασαν όλοι στην εργοστασιακή ομάδα περνώντας από την ομάδα του. Ο Martin κέρδισε στην πρώτη του σεζόν υπό την ηγεσία του και ο Zarco ανακάλυψε ότι είναι ακόμα ανταγωνιστικός.

Ο μάνατζερ από την Τοσκάνη έχει ταλέντο στους αναβάτες και ξέρει πώς να τους βγάζει τον καλύτερό τους εαυτό, καθώς και πώς να δημιουργεί μια γαλήνια ατμόσφαιρα στο γκαράζ. Όλες οι ιδιότητες που χρειάζεται η KTM, καθώς και μια επικοινωνιακή ικανότητα που έλειπε από τους Αυστριακούς τα τελευταία χρόνια. Με τον Sterlacchini, ο οποίος θα ηγηθεί της τεχνικής πλευράς των πραγμάτων, το ζευγάρι είναι καλά ισορροπημένο.

Όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι όλα θα αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη. Το 2022 θα είναι πιθανότατα μια μεταβατική περίοδος, αλλά μετά θα πρέπει να κερδίσουν. Ο μοναδικός στόχος της KTM.