Αποκλειστική αποστολή περιοδικό MOTOGP WORLD, Δημήτρης Διατσίδης

Είτε μας αρέσει, είτε όχι το μέλλον της αυτοκίνησης είναι ηλεκτρικό! Με αυτό το δεδομένο που αρχικά έχουν υιοθετήσει όλες σχεδόν οι αυτοκινητοβιομηχανίες ξεκίνησε το Πρωτάθλημα της Formula E το 2015, ενώ φέτος ξεκίνησε και το αντίστοιχο “2019 FIM Enel MotoE World Cup, Energica”, όπως επισήμως λέγεται το Παγκόσμιο Κύπελλο, που γίνεται μαζί με τους Αγώνες του MotoGP, με ενιαίο κατασκευαστή μοτοσυκλετών την Ιταλική εταιρία Energica. 

H έδρα της εταιρίας είναι στην κοιλάδα του μηχανοκίνητου κόσμου, στην Μόντενα και η ίδια υπερηφανεύεται ως ο πρώτος κατασκευαστής supersport ηλεκτρικών μοτοσυκλετών. Η Ego Corsa είναι το μοντέλο – βασισμένο πάνω στην Ego παραγωγής – το οποίο επιλέχθηκε για τους “ηλεκτρικούς” αγώνες, που είναι ενιαίου τύπου. 

H Energica είναι μέλος του ομίλου CPR Meccanica που έχει τεχνολογική εμπειρία πάνω από 45 χρόνια στον τομέα της F1 και φυσικά υποστήριξε το τμήμα R&D της εταιρίας στην ανάπτυξη των μοτοσυκλετών παραγωγής, αλλά και της αγωνιστικής. 

Η “πράσινη” καρδιά της Energica είναι ένας σύγχρονος ελαιόψυκτος κινητήρας με μόνιμους μαγνήτες. Δεν υπάρχουν ταχύτητες, συμπλέκτης και ανεβο-κατεβάσματα, όλα γίνονται από το ride-by-wire σύστημα που σου επιτρέπει να κοντρολάρεις την επιτάχυνση, αλλά και την επιβράδυνση μέσω του φρένου του κινητήρα, που στην περίπτωσή μας είχε προ-ρυθμιστεί στη θέση 3. Έτσι η προσοχή του οδηγού είναι όλη στις γραμμές, την επιτάχυνση, το φρενάρισμα, το στρίψιμο. 
Οι μοτοσυκλέτες της Energica χρησιμοποιούν μια υψηλής ενέργειας μπαταρία λιθίου (Li-NMC High Voltage Lithium Ion) - που ζυγίζει πάνω από 100 κιλά. Το περιτύλιγμά της έχει το Battery Management System (BMS), ένα σύστημα που παίρνει όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις για την ασφάλεια του οχήματος. 

Η Energica σχεδίασε ένα σύστημα ψύξης για το πακέτο της μπαταρίας ώστε να μην φθάνει η μπαταρία στα όριά της και έτσι να αυξάνεται η απόδοσή της και η διάρκεια ζωής της. 

Ειδικά η αγωνιστική μπαταρία της μοτοσυκλέτας που οδηγήσαμε έχει +100% περισσότερη δύναμη από αυτήν της παραγωγής – που αποδίδει 145 ίππους – φθάνοντας τους 160 ίππους, αλλά με ροπή 200 Nm ροπή από τις 0 έως τις 5000 στροφές, έναντι των 215 Nm της μοτοσυκλέτας παραγωγής Ego+. Επίσης αυτή η αγωνιστική μπαταρία είναι μικρότερη και ελαφρύτερη και έτσι το συνολικό βάρος είναι στα 258 κιλά, από 280 του μοντέλου για το δρόμου που έχει και φώτα και φλας. 

Από την “ψυχή” της Ego πάμε στο “μυαλό” που είναι το Vehicle Control Unit VCU. Λειτουργεί ξεχωριστά για όλα τα διαφορετικά τμήματα: τη μπαταρία, τον εναλλάκτη πολικότητας του ρεύματος (inverter), τον φορτιστή και το ABS, τα οποία παρακολουθεί συνεχώς και τα ρυθμίζει κατάλληλα. 

Ειδικά το σύστημα ride-by-wire έχει ρυθμιστεί πολύ προσεκτικά για την αγωνιστική Ego. 

Όπως σε όλες τις Energica το πλαίσιο είναι σε “Ιταλικό στυλ” (λένε οι ίδιοι), ένα πλαίσιο χωροδικτύωμα από ατσάλι, το οποίο σύμφωνα με την εταιρία δίνει καλύτερη αίσθηση από το αλουμίνιο.

To πιρούνι είναι Ohlins FGRT, φυσικά πλήρως ρυθμιζόμενο και το πίσω αμορτισέρ είναι Ohlins AG PRX, πλήρως ρυθμιζόμενο. Το ψαλίδι είναι αλουμινένιο. Τα φρένα είναι αγωνιστικά Brembo με διάμετρο 330χιλ. 

Εδώ φωτογραφικό αφιέρωμα στις στατικές φωτογραφίες της μοτοσυκλέτας!

Τα ελαστικά είναι σλικ της Michelin σε διαστάσεις 12/60-17 μπροστά και 20/60-17 πίσω, με την ίδια τεχνολογία των ελαστικών του MotoGP, αλλά με πιο μαλακές γόμες, αφού οι Αγώνες έχουν πολύ μικρότερη διάρκεια, για παράδειγμα ο Αγώνας στην Βαλένθια ήταν 7 γύρων. 

Η Ego Corsa κάνει τα 0-100χλμ/ώρα σε 2.8'' και έχει τελική ταχύτητα 270χλμ/ώρα, ενώ στην ευθεία των 867μ. της Βαλένθια έφτασε τα 249.

Έτοιμοι λοιπόν στην πίστα του τελευταίου αγώνα της χρονιάς, με εξαιρετικό καιρό την Δευτέρα μετά το 3μερο και την μοτοσυκλέτα του Mike Di Meglio (του Γάλλου Παγκόσμιου Πρωταθλητή των 125) να έχει τα Michelin ζεσταμένα στους 90 βαθμούς. Οι άνθρωποι της Energica μου είπαν ότι πρέπει να πιέσω από τον πρώτο γύρο, ώστε να μην πέσει η θερμοκρασία των ελαστικών, καθώς η εξωτερική θερμοκρασία ήταν στους 17 βαθμούς και αυτό ακριβώς έκανα! 

Στην έξοδο της 1 με το άνοιγμα του γκαζιού η Ego πετάχτηκε μπροστά επιταχύνοντας άμεσα και εντυπωσιακά. Η δύναμη έρχεται μαζί με τον ηλεκτρικό ήχο του μοτέρ που το ακούς δυνατά – εσύ πάνω στη μοτοσυκλέτα και σχεδόν καθόλου οι λίγοι φίλαθλοι που ήταν στις κερκίδες! 

Από κει και πέρα στο φρενάρισμα αρχικά καταλαβαίνεις το μεγάλο βάρος της κατασκευής, καθώς στο πρώτο δυνατό δάγκωμα των Brembo νομίζεις ότι η μοτοσυκλέτα δεν θα σταματήσει! Όταν όμως λίγα μέτρα αργότερα η ταχύτητα μειώνεται μπορείς να επικεντρωθείς στην είσοδο της στροφής, όπως κάνεις με μια σουπερσπόρ μοτοσυκλέτα.

Στη μέση της στροφής το βάρος έχει εξαφανιστεί και στην έξοδο ανοίγεις το γκάζι, αρχικά με περίσκεψη, γιατί η δύναμη των 160 ίππων έρχεται εκεί απότομα και πιο άμεσα από ότι σε μια χιλιάρα των 200+ ίππων! 

Το πλαίσιο που είναι σταθερό στα ανοικτά κομμάτια της μικρής πίστας των 4,005μ., έχει μια ιδιαίτερη συμπεριφορά στις εξόδους των πιο κλειστών στροφών, όπου η απότομη έλευση της δύναμης δημιουργεί μια πλαγιολίσθηση και μια μετατόπιση του πίσω μέρους της μοτοσυκλέτας που σε βάζει σε ευκολότερη τροχιά για την επόμενη

- αν μιλάμε για συνεχόμενες στροφές ή ές – αλλά σε κάνει να χρειάζεται να βάλεις περισσότερη δύναμη για να ισιώσεις τη μοτοσυκλέτα όταν βγαίνεις στην ευθεία.

Από τη στιγμή που θα συνηθίσεις την αίσθηση του μη-φρεναρίσματος στην αρχή κάθε δυνατού φρένου και την αίσθηση του γλιστρήματος πίσω στις κλειστές στροφές, μπορείς να απολαύσεις τη σπορ-αγωνιστική οδήγηση προσπαθώντας να πας όσο καλύτερα γίνεται. 

Η σημαία τερματισμού έπεσε μετά από 6 γύρους, ώστε ο 7ος γύρος μας να είναι αυτός στον οποίο μπήκαμε στα πιτς για να παραδώσουμε την Ego Corsa στους ταχυφορτιστές που είχαν παραταχθεί στα πιτς της Βαλένθια. Ουσιαστικά κάναμε 7 γύρους, όσους κάνουν και οι αγωνιζόμενοι του Παγκοσμίου στον Αγώνα τους. Η μπαταρία τόσο μπορεί να αντέξει με τη σημερινή τεχνολογία, ώστε να αποδίδει σταθερά σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης. “Μπορεί να βγάλει εντυπωσιακά περισσότερη δύναμη, αλλά θα κρατούσε μόνο για τρεις γύρους” μας λέει ο Valerio Piccini της Energica. 

Η αίσθηση που μας άφησε είναι μιας πολύ βαριάς Supersport 600, καθώς δεν ήταν τόσο δυνατή ώστε να μας δυσκολέψει σε αυτό, αλλά και ήταν ευέλικτη όσο οι 600αρες. 

Οδηγήσαμε το μέλλον λοιπόν και ναι, μας άρεσε σε απόλυτη οδηγική εμπειρία! 

Ναι, δεν έχει τους κραδασμούς και τον υπέροχο ήχο ενός κινητήρα εσωτερικής καύσης, αλλά πέρα από αυτό στρίβει σαν μια κανονική μοτοσυκλέτα. 

Σίγουρα δεν ευχόμαστε ούτε θέλουμε να καταργηθούν οι Αγώνες όπως τους ξέρουμε, αλλά ίσως αυτό να γίνει τα επόμενα χρόνια υποχρεωτικά, όταν καμιά βιομηχανία δεν θα παράγει κινητήρες όπως αυτοί με τους οποίους ζούμε και οδηγούμε μέχρι σήμερα. Τελικά όμως στο μέλλον για τους μοτοσυκλετιστές δεν θα είναι και τόσο άσχημα... 
 

Εξοπλισμός αναβάτη: κράνος SHOEI X-Spirit III Bianca, φόρμα: Alpinestars Tech Air, γάντια, μπότες: Alpinestars