Είναι η πρώτη φορά που ο Valentino Rossi αισθάνεται τέτοια πίεση, λόγω των επιδόσεων ενός team mate του. Κανείς δεν αμφισβητούσε το ταλέντο του Jorze Lorenzo, όλοι όμως έμειναν άφωνοι από την επίδειξη του πείσματος, της αποφασιστικότητας και του θράσους του νεαρού Ισπανού.

Από την πρώτη του κιόλας χρονιά στη μεγάλη κατηγορία, ο Lorenzo έπεισε για τις σοβαρές του προθέσεις, όμως η φετινή του πορεία ξεκαθαρίζει ότι ο Ισπανός αναβάτης στοχεύει αποφασιστικά για τον τίτλο. Ξεπερνώντας το νεανικό του ενθουσιασμό, έμαθε να προσαρμόζεται σε πολλές διαφορετικές συνθήκες (βρεγμένη πίστα), ενώ ακόμα και οι τραυματισμοί, δεν του έκοψαν ούτε τη φόρα, ούτε τη διάθεσή για διάκριση.  

Φυσικά, όποιος καταφέρνει να πιέζει σε τέτοιο βαθμό τον Rossi, όχι μόνο κερδίζει το σεβασμό ολόκληρης της αγωνιστικής κοινότητας, αλλά ταυτόχρονα ανεβάζει κατακόρυφα τις μετοχές και τη ζήτηση του σαν αναβάτης. Ήδη η εργοστασιακή ομάδα της Repsol Honda, έχει κάνει κρούση στο νεαρό Ισπανό, βλέποντας στο πρόσωπό του το μεσσία που θα την επαναφέρει στα βάθρα και τους τίτλους. 

Τα φετινά αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους: O Lorenzo επιβλήθηκε στο Iαπωνικό Grand Prix, στο Motegi, παίρνοντας την καρώ σημαία από το Rossi, με διαφορά 1,304 δευτερόλεπτα . Στο Ιταλικό Grand Prix του Mugello, αγωνιστικό σπίτι του Γιατρού, ο Iσπανός τερμάτισε μπροστά από το Rossi, στη δεύτερη θέση του βάθρου, με διαφορά ένα περίπου δευτερόλεπτο από τον Ιταλό πολυπρωταθλητή. Πολλοί έκαναν λόγο για ένα τυχαίο ξεκίνημα, όμως τα στόματα όλων έκλεισαν μετά τη φοβερή μάχη στο Grand Prix της Καταλωνίας: Ο Rossi πήρε την καρώ σημαία, με το Lorenzo κολλημένο στον πίσω τροχό του, να τερματίζει δεύτερος, με διαφορά 0,095 δευτ.

Το 1-2 για Rossi και Lorenzo συνεχίστηκε στον αγώνα της Ολλανδίας στο Assen, ενώ στην Αμερική, παρότι ο Ισπανός σημείωσε άσχημη πτώση στις δοκιμές, κατόρθωσε να βρεθεί στην τρίτη θέση του βάθρου, περίπου 1,926 δευτ., πίσω από το δεύτερο Rossi. Το μεγαλείο αυτής της μάχης κορυφώθηκε στο τελευταίο Grand Prix, στο Sachsenring της Γερμανίας: Το σκηνικό της Καταλωνίας επαναλήφθηκε σα σε replay, με το Lorenzo να τερματίζει 0,099 δευτ. πίσω από τον Ιταλό, στη δεύτερη και πρώτη θέση του βάθρου, αντίστοιχα.

Αυτή τη στιγμή, οι δύο team mate είναι οι σοβαρότεροι διεκδικητές του τίτλου, με το Rossi να έχει 176 βαθμούς, και το Lorenzo να ακολουθεί με 14 βαθμούς λιγότερους. Η μάχη έχει ανάψει για τα καλά, προς όφελος όλων των φίλων των αγώνων μοτοσυκλέτας.

Η επική αυτή μονομαχία, φέρνει κατευθείαν στο μυαλό μας την αντίστοιχη των δύο αναβατών, της εργοστασιακής ομάδας της Repsol Honda, για το 1996. O Mick Doohan και ο Alex Criville, αγωνίζονταν για την ίδια ομάδα, οδηγούσαν την ίδια μοτοσυκλέτα και στόχευαν και οι δύο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Doohan, ήδη δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής αισθανόταν την ταχύτητα και την πίεση του Criville, και πραγματικά χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλο το ταλέντο και το θάρρος του για να επιβληθεί στο παιχνίδι του τίτλου.

Αρχικά στην Ιταλία, ο Αυστραλός παίρνει την καρώ σημαία, με τον Criville δεύτερο, με λιγότερο από ένα δευτ. διαφορά. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται στη Γαλλία, με τη διαφορά όμως εδώ να ξεπερνάει τα δέκα δευτερόλεπτα. O ανταγωνισμός ανάβει για τα καλά στο Ολλανδικό Grand Prix, του Assen: Η μάχη είναι ρόδα-ρόδα και ο Doohan, με μια εκπληκτική κίνηση καταφέρνει να ξεκολλήσει από τον Ισπανό, παίρνοντας τελικά τη νίκη στην τελευταία στροφή, για περίπου 1,5δευτ. μπροστά σε 100.000 θεατές.

Οι αντίπαλοι συνεχίζουν στον ίδιο ρυθμό, με το Doohan να επιβάλλεται στη Γερμανία και στο Βρετανικό Grand Prix. Ο Criville όμως, δε θα παρέδιδε τα όπλα. Έστω και με τον τίτλο να έχει κριθεί, ο Ισπανός είναι αποφασισμένος να αποδείξει την αξία του στους αγώνες που απομένουν. Έτσι, απαντάει με δυο εκπληκτικές νίκες στην Aυστρία, και την Τσεχία, με διαφορές από το δεύτερο Doohan, 0,5 και 0,002 δευτ. αντίστοιχα. Ο Doohan, δε μένει με σταυρωμένα τα χέρια, νικώντας στην Imola, με διαφορά 0,104 δευτ.  από το δεύτερο Criville, ενώ στην Καταλονία στη μάχη για τη δεύτερη θέση, ο Αυστραλός επιβάλλεται με λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο.

Η ένταση κορυφώνεται στη Βραζιλία, στο Grand Prix του Rio: Ο Criville “πετάει” σε όλο τον αγώνα, με αποτέλεσμα να εξαντλήσει πρόωρα την πρόσφυση των ελαστικών. Τα κουνήματα και τα γλυστρίματα εμφανίζονται στην NSR του Ισπανού, γεγονός που ο πρωταθλητής εκμεταλλεύεται για να πάρει τη νίκη, με λιγότερο από μισό δευτ. διαφορά. Ο επίλογος της επικής αυτής μάχης, δόθηκε στον τελευταίο γύρο του πρωταθλήματος, στην πατρίδα του Doohan και το Αυστραλέζικο Grand Prix. Το γνωστό θέαμα επαναλαμβάνεται: Οι δύο μοτοσυκλέτες της Repsol Honda εναλλάσσονται σε πρώτη και δεύτερη θέση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο Criville επιχειρεί να περάσει από εξωτερική, αλλά ο Mick του κλείνει την πόρτα, χτυπώντας τον καθαρά με τη μοτοσυκλέτα του. Ο Iσπανός, αρνούμενος να δεχτεί την ήττα του, επιχειρεί δεύτερο πέρασμα, από εσωτερική, ακουμπάει τον πίσω τροχό του Doohan, με αποτελέσμα και οι δυο να ταξιδέψουν προς την αμμοπαγίδα, μετά από πτώση. Οι σκηνές που ακολούθησαν στα paddock της Ηοnda ήταν απλά ακατάλληλες για ανήλικους.  

Οι σχέσεις των δυο αναβατών ήταν ιδιαίτερα τεταμένες, όπως ακριβώς και τώρα, οι σχέσεις του Lorenzo με το Rossi. “Τον σέβομαι απεριόριστα σαν αναβάτη, αλλά δεν είμαστε φίλοι. Δε νομίζω ότι είναι λογικό να κερδίζει τόσα περισσότερα χρήματα από εμένα. Επίσης, έχει την εύνοια της Yamaha, που δίνει πρώτα σε εκείνον τα καινούρια βελτιωτικά εξαρτήματα”, λέει ο Lorenzo.”

“Ο Jorge πρέπει να καταλάβει ότι η σχέση μου με τη Yamaha είναι ιδιαίτερη. Όταν ήρθα εδώ η μοτοσυκλέτα ήταν σκα#$% και μετά τα κατακτήσαμε όλα! Δεν μπορεί να πιστεύει ότι μέσα σε δύο χρόνια επειδή παίρνει νίκες έχει γίνει το ίδιο σημαντικός όσο ο Valentino! Ίσως είναι λίγο αλαζόνας” απαντάει ο Ιταλός πολυπρωταθλητής.

Πάντως, υπάρχουν αρκετές διαφορές σήμερα σε σχέση με το πρωτάθλημα του 1996. Κατ' αρχήν, ο ανταγωνισμός τώρα είναι εντονότερος. Το 1996, ο Doohan είχε να ανησυχεί μονάχα για τον Criville, ενώ φέτος στη διεκδίκηση του τίτλου έχουν μπει δυναμικά και άλλοι ικανοί αναβάτες, όπως ο Stoner και ο Pedrosa. Επίσης, η NSR 500, με την οποία αγωνίζονταν οι αναβάτες της Repsol Honda, το 1996, ήταν μακράν η πιο αξιόλογη μοτοσυκλέτα στο grid. Αντίθετα, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για τη φετινή M1. Σίγουρα πρόκειται για άκρως ανταγωνιστική μοτοσυκλέτα, δεν έχουμε όμως αντιληφθεί οι αντίστοιχες της Ducati ή της Honda, να υπολείπονται χαρακτηριστικά. Όπως και να έχει, οι σύγχρονες τετράχρονες των 800c.c., είναι πολύ πιο ευκολοδήγητες από τα δίχρονα τέρατα των 500c.c., που κυριαρχούσαν στις πίστες μια δεκαετία πριν. Η εισαγωγή ηλεκτρονικών βοηθημάτων και η αλματώδης εξέλιξη των αγωνιστικών ελαστικών, έχει βοηθήσει τόσο στο να κατέβουν οι χρόνοι, όσο και στην προστασία του αναβάτη από πτώση, κάθε φορά που θα ανοίξει λίγο περισσότερο το γκάζι.

Συμπερασματικά, αναμένουμε μια συναρπαστική κορύφωση στο φετινό πρωτάθλημα, αντάξια του μεγέθους αναβατών όπως ο Rossi και ο Lorenzo, που θα περάσει στο πάνθεον της ιστορίας των αγώνων, σαν το αντίστοιχο του 1996.