Από μικρό παιδί - δηλαδή πριν από καμιά 40αριά χρόνια- με συνάρπαζε η διαδρομή έως το Ηραίο, από την παλαιά Εθνική Οδό. Ο μύθος του Θησέα που συνδέεται άμεσα με κομμάτι αυτής της διαδρομής, η βόλτα με το μικρό αυτοκίνητο της οικογένειας, τα ψητά σάντουιτς του πατέρα, μέσα στο παιδικό μυαλό αποκτούσαν μια γιγάντια υπόσταση, αφήνοντας πάντα ένα βαθύ σημάδι σε αυτό το μικρό ταξίδι. Ίσως είναι αυτές οι ανεξίτηλες αναμνήσεις που με κάνουν ακόμα να βρίσκω τόσο ενδιαφέρουσα μια τόσο «καθημερινή» διαδρομή. Γιατί είναι εκατοντάδες οι φορές που έχω κάνει το Αθήνα- Κόρινθος από την παλαιά Ε.Ο., αλλά ακόμα με συναρπάζει, ειδικά όταν βρεθώ να οδηγώ χαλαρά με μια μοτοσυκλέτα που έχει σχεδιαστεί για αυτό το σκοπό. Όπως καλή ώρα η BMW R 1200R, πάνω στη σέλα της οποίας βρέθηκα μια κρύα μέρα του Μάρτη, οδηγώντας για ακόμα μια φορά με κατεύθυνση το Ηραίο.

Είναι γύρω στις 4 όταν αφήνω πίσω μου τα όρια της πρωτεύουσας, και κατηφορίζω προς το Σκαραμαγκά, ανάμεσα σε αυτοκίνητα και φορτηγά. Η ταχύτητά μου στα 80, ίσα ίσα να τσουλάω ακούγοντας το κροτάλισμα του αερόψυκτου κινητήρα. Η μεγάλη ένδειξη στο ψηφιακό καντράν με πληροφορεί ότι χρησιμοποιώ την 6^η ταχύτητα, αλλά η R δεν δείχνει να δυστροπεί καθώς οι γερμανοί μηχανικοί έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στην τροφοδοσία και δεν υπάρχουν «κομπιάσματα». Και εάν το γκάζι ανοίξει τέρμα, η γυμνή BMW θα επιταχύνει με ένα πολύ άμεσο τρόπο, που μόνο τα δικύλινδρα μπορούν να προσφέρουν. Η χαλαρή οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο, μέχρι τα διόδια της Ελευσίνας, μου επιτρέπει να ασχοληθώ και να εξοικειωθώ με τους περίεργους διακόπτες που χρησιμοποιεί η βαυαρική εταιρία αλλά και τα επιπρόσθετα μπουτόν των ASC, ESA και INFO, όλα μαζεμένα στο αριστερό χέρι.

Στα διόδια, αφήνω τον αυτοκινητόδρομο για να ακολουθήσω τον μικρό παράδρομο, που οδηγεί στην παλαιά Ε.Ο., με κατεύθυνση τη Νέα Πέραμο, και ήδη ανακαλύπτω ότι το μικρό φροντιστήριο δεν πήγε χαμένο καθώς πρέπει να αλλάξω ρύθμιση στο ESA. Στις επαναλαμβανόμενες στροφές με τα σαμαράκια στην άσφαλτο από το πέρασμα των χιλιάδων βαριών οχημάτων, η R δεν τα καταφέρνει καλά, καθώς στη θέση «Comfort» στο πίσω αμορτισέρ υπάρχει πολύ μικρή απόσβεση επαναφοράς, κάτι που αποσυντονίζει τη μοτοσυκλέτα. Τα πράγματα διορθώνονται μόλις φανεί η ψηφιακή ένδειξη «Sport» και δοθεί η εντολή από την μονάδα ελέγχου στις ηλεκτρικά ρυθμιζόμενες αναρτήσεις να αλλάξουν set-up. Πλέον το «πρόβλημα» διορθώνεται αν και η γλιστερή άσφαλτος δεν είναι για πολλά. Σε αυτό βοηθά πάντως ο boxer κινητήρας, με τη συγκέντρωση των μαζών χαμηλά, που επιτρέπει να νιώθεις ασφάλεια όταν πλαγιάζεις. Η διαδρομή μετά από τόσα περάσματα δεν κρύβει κάποιες παγίδες, αλλά μπορώ να πω ότι και λίγα πράγματα έχουν αλλάξει όλο αυτόν τον καιρό. Το μικρό φυλάκιο στις γραμμές του τρένου, τα κιόσκια με τα οστρακοειδή στο Νεράκι, το παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής, που οι φήμες έλεγαν ότι ο ιδιοκτήτης του ακούμπησε τα πάντα στα πόδια της πληθωρικής Γωγώ Σαπουτζάκη. Ακόμα και η Νέα Πέραμος δεν έχει αλλάξει- πέρα από τη μεγάλη και μοναδική πολυκατοικία και το όνομα της από Μ. Πεύκο.

Το καλύτερο της διαδρομής ξεκινά μόλις αφήσω πίσω μου τα Μέγαρα και ο δρόμος με οδηγήσει κοντά στη θάλασσα. Ένας φιδωτός δρόμος, κτισμένος στις απότομες βραχώδεις πλαγιές, καταλήγει στην Κακιά Σκάλα, το μέρος όπου ο Θησέας σκότωσε τον Σκίρωνα, που έβαζε τους περαστικούς να του πλένουν τα παπούτσια και τότε τους πετούσε στη θάλασσα. Σήμερα, σε ρόλο Θησέα, κρεμασμένοι δρόμοι και γέφυρες προστατεύουν τους περαστικούς, που πάντα τρέχουν με περίσσεια βιασύνη, να μην γκρεμοτσακιστούν. Μετά την Κακιά Σκάλα τα δέντρα κάνουν την εμφάνισή τους δημιουργώντας ένα πράσινο τοπίο, στη θέση του μπεζ. Η R σε χαλαρούς ρυθμούς καταπίνει αργά τα χιλιόμετρα. Κινέττα, Άγιοι Θεόδωροι, παλιά παραθεριστικά κέντρα των κατοίκων της πρωτεύουσας έχουν περάσει στην αφάνεια καθώς ο κόσμος ψάχνει για πιο καλές, ερημικές ή πιο σικ παραλίες. Λίγο πριν τα Ίσθμια, στρίβω για το Λουτράκι, έχοντας στα αριστερά μου τη διώρυγα της Κορίνθου.

Η αίγλη της λουτρόπολης που είχε στα αθώα μάτια του παιδιού έχει ξεθωριάσει, έχει χαθεί, και έτσι κάθε φορά που φτάνω στο Λουτράκι ακολουθώ τον μισοτελειωμένο περιφερειακό δρόμο, αποφεύγοντας το κέντρο, αποφεύγοντας ουσιαστικά να αντικρίσω την τωρινή εγκατάλειψη των ελληνικών κωμοπόλεων, αφού για χρόνια καταστρέφαμε οτιδήποτε όμορφο και παραδοσιακό. Λίγο πρίν την Περαχώρα, στην καλή άσφαλτο, η R μπορεί να ξεδιπλώσει τα σπορ χαρακτηριστικά της, καθώς δεν υπάρχουν λακκούβες και σαμαράκια για να διαταράξουν την ομαλή πορεία της. Βλέπετε το telelever έχει σχεδιαστεί με γνώμονα της απρόσκοπτης λειτουργίας της μοτοσυκλέτας με αποσκευές, και οι γερμανοί τεχνικοί έχουν στο μυαλό τους την κατάσταση στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Η γυμνή BMW μπορεί να οδηγηθεί γρήγορα αλλά αντιπαθεί τις απότομες κινήσεις. Θέλει ήρεμες στρωτές κινήσεις και οδήγηση με ροή, πέρα από το καλό οδόστρωμα. Αλλά ποιος θα πάρει μια τέτοια μοτοσυκλέτα για να ξύνει τα μαρσπιέ στην άσφαλτο και να χουφτώνει το γκάζι; Η R 1200 R απευθύνεται σε κατασταλαγμένους αναβάτες που ξέρουν να εκτιμούν απλές μοτοσυκλετιστικές αξίες. Και κάτι τέτοιο ξέρει πολύ καλά να προσφέρει η R.

Πάντως μπορώ να πω ότι όσο αφορά τον κινητήρα έχει γίνει καταπληκτική δουλειά. Και δεν εννοώ την ομαλή απόδοση χαμηλά ή την δύναμη που αυξάνεται όσο οι στροφές ανεβαίνουν. Μιλώ για το μαγικό τρόπο που οι μηχανικοί έχουν εξαλείψει τους κραδασμούς που νιώθεις να γεννιόνται μέσα στο μπλοκ του μεγάλου κινητήρα, αλλά που δεν φτάνουν ποτέ στο οδηγό, προσφέροντας μια βελούδινη αίσθηση. Ούτε σκληρό κιβώτιο, ούτε απότομες αντιδράσεις από τον άξονα. Ίσως και να μην αρέσει σε μερικούς, αλλά θα τον χαρακτήριζα «ιαπωνικό», καθώς ο κινητήρας ακροβατεί ισορροπώντας ανάμεσα στην «ομαλή λειτουργία» και τον «χαρακτήρα». Μάλιστα τείνει τόσο πολύ προς το πρώτο που ίσως σε μερικούς σκληροπυρηνικούς ίσως και να μην αρέσει. Υπεράνω κριτικής και τα εμπρός φρένα, που διαθέτουν πάρα πολύ δύναμη και εάν το παρακάνεις ετοιμάσου να κρατήσεις κόντρα το τιμόνι και να σφίξεις τα πόδια δυνατά στο ρεζερβουάρ. Σε αντίθεση το πίσω φρένο εξαιτίας της μεγάλης του δύναμης αναγκάζει το ABS να λειτουργεί συνεχώς. 

Η καλύτερη ώρα για να αντικρίσεις τη λίμνη Βουλιαγμένης είναι λίγο μετά τη δύση του ήλιου, όταν το βαθύ πορφυρό αντανακλάται στα ήρεμα νερά. Αυτή είναι και η ώρα που φτάνω και εγώ πάνω από το βουνό για να απολαύσω τα έντονα χρώματα του δειλινού. Στα γρήγορα μερικές φωτογραφίες και ανηφορίζω για το αγαπημένο μου σημείο, το Ηραίο. Εκεί στην άκρη του ακρωτηρίου, με το δυνατό φως του φάρου σε ένα αδιάκοπο σινιάλο, υποδέχομαι το σκοτάδι, αποχαιρετώντας μια γεμάτη ημέρα με έντονα συναισθήματα από την οδήγηση και τις όμορφες εικόνες.

Αντι επιλόγου. Φθάνοντας στο Ηραίο τρόμαξα από τα μπετά και τα σίδερα στη είσοδο του μικρού χωματόδρομου που οδηγεί στον αρχαιολογικό χώρο. Μια μεγάλη πινακίδα-πόσο να κόστισε άραγε;- με πληροφόρησε ότι για τα έργα που πρόκειται να γίνουν για την …ανάδειξη και προστασία του χώρου. Δηλαδή ακόμα ένα κτίσμα και μπόλικο τσιμέντο. Και προφανώς σύντομα θα μπει κάποια αντιαισθητική περίφραξη. Για λόγους προστασίας θα πει κανείς. Μα τόσο καιρό που δεν υπήρχε, υπήρξε πρόβλημα; Όλοι όσοι αγαπήσαμε αυτό το μέρος ήταν γιατί είχε μια δικιά του ενέργεια, χωρίς περιφράξεις, χωρίς (ανούσια) ανθρώπινη παρέμβαση. Εκτός και εάν πιστεύετε ότι το τσιμέντο αναδεικνύει έναν αρχαιολογικό χώρο και μια περίφραξη μπορεί να τον προστατέψει από τους «απολίτιστους» κατοίκους μια χώρας.

Κείμενο-Φωτό: Βασίλης Κωστάκος