Όταν είχε ανακοινωθεί ότι ο Marco Simoncelli θα ανέβει στα MotoGP, ο Valentino Rossi είχε σπεύσει να πλέξει το εγκώμιο του νεαρού «μαλλιά» . Άλλωστε είναι γνωστό σε όλους ότι Rossi – Simoncelli είναι φιλαράκια.

Ο Simoncelli θεωρείται από πολλούς ένας αναβάτης που θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει στα MotoGP, ένας ταλαντούχος αγωνιζόμενος. Οι φίλοι των WSBK θα θυμούνται ότι το 2009 ο Simoncelli είχε τρέξει σαν wildcard στον αγώνα της Imola και είχε ανέβει στο podium, παίρνοντας την 2η θέση στο 2ο σκέλος.

Όμως προς το παρόν η πραγματικότητα φαίνεται να είναι δύσκολη για τον νεαρό Marco. Δύο «καλές» τούμπες στις πρόσφατες δοκιμές της Sepang, οι οποίες ακολουθήθηκαν από κακούς χρόνους, δεν είναι αυτό που θα περίμεναν όσοι ποντάρουν στον Simoncelli.

Ο Valentino Rossi, που προπονείται στο motocross παρέα με τον Simoncelli, σχολίασε το γεγονός: «Πιστεύω ότι ο Simoncelli είναι σε μέτρια κατάσταση τώρα. Χτύπησε το κεφάλι του στην άσφαλτο και τις δύο φορές που έπεσε και αυτό τον έχει κάνει να πηγαίνει αργά τώρα. Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να κάτσει με ηρεμία και να αναλύσει τους λόγους που τον οδήγησαν στις πτώσεις αυτές. Προσωπικά πιστεύω ότι έχει τις δυνατότητες να πρωταγωνιστήσει στα MotoGP, όμως πρέπει πρώτα εκείνος να συνειδητοποιήσει ΓΙΑΤΙ πηγαίνει αργά και ΓΙΑΤΙ πέφτει.»

Σε αυτό το σημείo θα πρέπει να υπογραμμίσουμε την σημαντικότητα που έχει μια πτώση στην ψυχολογία ενός αναβάτη – ακόμα και αν αυτός είναι παγκοσμίου επιπέδου – π.χ. πρώην Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα 250cc.

Φυσικά τεράστιο ρόλο παίζει και το είδος της πτώσης, καθώς και το αν και κατά πόσο τραυματίζεται ο αναβάτης. Το να πηγαίνει κανείς γρήγορα με την μοτοσυκλέτα του – ειδικά αν πηγαίνει σε ρυθμούς MotoGP – εναντιώνεται στις εντολές αυτοσυντήρησης που δίνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Η διαδικασία «παράκαμψης» αυτών των εντολών είναι εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία και έχει μια συγκεκριμένη αλληλουχία κινήσεων.

Όταν ο αγωνιζόμενος στα MotoGP φτάνει στην είσοδο της στροφής και έχει ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή που ο εγκέφαλός του θεωρεί ασφαλή (δηλαδή…. πάντα), εκείνος (ο εγκέφαλος) γεμίζει το κεφάλι του με «κόψε… κόψε… κόψε». Απαιτείται φυσική ταχύτητα, τεχνογνωσία και αυτοπεποίθηση για να παρακαμφθούν όλα αυτά και να μπει το σύνολο αναβάτη – μοτοσυκλέτας στον μαγικό κόσμο της στροφής.

Σε περίπτωση πτώσης, ο εγκέφαλος έρχεται όπως ερχόταν η μάνα μας κάθε που χτυπούσαμε με τα ποδήλατα και λέει «είδες; Στα ‘λεγα εγώ. Φρόντισε να μην το ξανακάνεις». Επειδή όμως δίπλα από κάθε «γιατί» υπάρχει ένα «διότι», είναι σημαντικό για τον αγωνιζόμενο να κατανοήσει τους λάθος χειρισμούς που έκανε την συγκεκριμένη στιγμή (ή αν θέλετε το λάθος «πακέτο» χειρισμών του και στησίματος μοτοσυκλέτας – γιατί παίζει και αυτό) και οδηγήθηκε στην πτώση. Αν συμβεί αυτό, τότε η φωνή σωπαίνει και την επόμενη φορά ο αναβάτης θα γνωρίζει ακριβώς τί πρέπει να κάνει και τί όχι.

Αυτό φυσικά ισχύει και στην καθημερινότητά μας με την μοτοσυκλέτα μας – και βέβαια το πώς οδηγεί κάποιος μετά την πτώση ξεχωρίζει τον καλό από τον μέτριο αναβάτη. Αυτό ακριβώς εννοεί και ο Rossi όταν λέει ότι ο SImoncelli πρέπει να κάτσει και να σκεφτεί γιατί έπεσε και γιατί πηγαίνει αργά.