Γεννημένος στη Μαγιόρκα, ο Jorge Lorenzo ξεκίνησε να οδηγεί μοτοσυκλέτες σε ηλικία τριών ετών και αμέσως άρχισε να συμμετάσχει σε minicross.

Μέχρι τα εννέα του είχε πάρει διάφορες νίκες και τίτλους σε minimoto, trial και junior motocross στην Ισπανία.

Το 1997 ξεκίνησε τους αγώνες σε εθνικό επίπεδο, κερδίζοντας το Κύπελλο της Aprilia με 50cc το 1998.

Στη συνέχεια έγινε εξαίρεση λόγω του νεαρού της ηλικίας του για να συμμετάσχει στα 13 του στα 125cc του Ισπανικού Πρωταθλήματος! Εκεί πήρε νίκες, όπως το ίδιο έκανε και στο Ευρωπαϊκό την επόμενη χρονιά.

Η πορεία του προς την κορυφή ήταν γοργή και το 2002 έκανε το ντεμπούτο του στα 125cc του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.

Λόγω ηλικίας θα έπρεπε να περιμένει μέχρι τις κατατακτήριες της Jerez για να μπει σε πίστα του Παγκοσμίου!

Το καλύτερό του αποτέλεσμα, στην πρώτη του σεζόν σε Παγκόσμιο επίπεδο, ήταν η έβδομη θέση.

Το 2003 έμεινε με την Derbi στη μικρή κατηγορία και είχε άσχημο ξεκίνημα, παίρνοντας βαθμούς σε δυο από τους εννέα πρώτους αγώνες!

Το GP της Βραζιλίας ήταν κομβικό για την καριέρα του, εκεί που πήρε την πρώτη του νίκη και κέρδισε το παρατσούκλι «Por Fuera».

Αυτό σημαίνει «από την εξωτερική» για να θυμόμαστε τον εκπληκτικό τρόπο με τον οποίο από εξωτερική πέρασε τους Stoner και Pedrosa στη Βραζιλία, εξασφαλίζοντας την πρώτη του νίκη!

Το παρατσούκλι αυτό συνοδεύει από τότε τον Lorenzo κι έχει χρησιμοποιηθεί ως βασικό συστατικό για τους διάφορους σχεδιασμούς του κράνους του.

Ο Lorenzo έμεινε στα 125cc και την επόμενη χρονιά, όπου πήρε τρεις νίκες και τέσσερα βάθρα, ολοκληρώνοντας τη σεζόν στην 4η θέση.

Την επόμενη χρονιά ανέβηκε στα 250cc κι έκανε πολύ καλές εμφανίσεις, ανεβαίνοντας έξι φορές στο βάθρο όντας πολύ επιθετικός σε πολλούς αγώνες.

Το 2006-07 έμεινε στην ίδια ομάδα αλλά από Honda άλλαξε σε Aprilia και ο Lorenzo κυριάρχησε στην κατηγορία παίρνοντας δυο συνεχόμενους Τίτλους και συνολικά 17 νίκες!

Αυτή του η παρουσία του εξασφάλισε συμβόλαιο με την Yamaha το 2008 στη μεγάλη κατηγορία.

Μόλις στον πρώτο του αγώνα στο Qatar κατάφερε να πάρει την pole position και να την μετατρέψει σε μια δεύτερη θέση στον αγώνα!

Στον τρίτο του αγώνα στη μεγάλη κατηγορία, στο Estoril, πήρε και πάλι την pole position και την πρώτη του νίκη!

Η καταστροφή όμως ήρθε στην Κίνα, όταν από πτώση έσπασε και τους δυο αστραγάλους του. Πήρε όμως θέση στο grid και τερμάτισε 4ος!

Μέχρι την Βαρκελώνη είχε πέντε πτώσεις στους τέσσερεις Γύρους, ενώ στη Laguna Seca έσπασε και πάλι τα δυο του πόδια.

Πήρε άλλα δυο βάθρα μέχρι το τέλος της δύσκολης πρώτης του σεζόν και ολοκλήρωσε το Πρωτάθλημα στην 4η θέση.

Έχοντας αρωγό την εμπειρία της προηγούμενης χρονιάς, ο Lorenzo το 2009 έδειχνε έτοιμος για τον Τίτλο με οχτώ βάθρα και δυο νίκες στο πρώτο μισό.

Ήταν η χρονιά που άλλαξε από το 48 στο 99 που τον βλέπουμε από τότε. Τότε, το 2009, είχε και τη γνωστή σύγκρουση με τον Rossi.

Η ελπίδες του πάντως για τον Τίτλο το 2009 έσβησαν με τις εγκαταλείψεις         στο Βρετανικό και Τσέχικο GP.

Τα πράγματα εξελίχθηκαν καλύτερα το 2010 για τον Ισπανό, παρά το ότι είχε χάσει όλη σχεδόν τη χειμερινή προετοιμασία λόγω τραυματισμού στο χέρι.

Στους πρώτους δέκα Γύρους της σεζόν εκείνης δεν είχε πέσει ποτέ κάτω από τη δεύτερη θέση, ενώ μόνο τρεις φορές δεν ήταν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου!

Ήταν η χρονιά του σοβαρού τραυματισμού του Valentino Rossi που έσπασε το πόδι του στο Mugello.

Σ’ όλο το 2010 ο Lorenzo δεν θα ανέβαινε στο βάθρο μόνο σε δυο Γύρους, στην Aragon και το Motegi! Πήρε 383β και φυσικά τον πρώτο του Τίτλο στη μεγάλη κατηγορία.

Το 2011 επέλεξε να φορέσει το νούμερο 1 στη μοτοσυκλέτα του. Οι μάχες που έδωσε με τον Stoner ήταν δυνατές.

Ξεκίνησε καλά τη χρονιά με τρία βάθρα και μια νίκη στους πρώτους πέντε αγώνες, αλλά έπεσε στο Βρετανικό GP.

Ο Stoner το εκμεταλλεύτηκε για λίγο, με τον Lorenzo να επανέρχεται δριμύτερος αλλά να ξαναπέφτει στο ζέσταμα στην Αυστραλία, όπου κι έχασε το πάνω μέρος του δάχτυλού του.

Το 2012 επέστρεψε το 99 στη Yamaha του και ο Ισπανός ήταν εκρηκτικός στην αρχή με 4 νίκες και 2 δεύτερες θέσεις στους πρώτους 6 αγώνες.

Σε όλη τη φοβερή του χρονιά, θα έμενε εκτός δυο πρώτων θέσεων σε αγώνα μόνο δυο φορές, στο Assen και στη Valencia. Φυσικά πήρε και πάλι τον Τίτλο του Πρωταθλητή.

Το 2013, όπως και οι υπόλοιποι αναβάτες της μεγάλης κατηγορίας, υποκλίθηκαν στην ανωτερότητα του Marc Marquez.

Ήταν μια δύσκολη χρονιά για τον Jorge, με τραυματισμούς (Assen) αλλά ο ηρωικός Ισπανός συνέχισε να παλεύει.

Με πέντε νίκες στους τελευταίους εφτά αγώνες έφτασε στη Valencia με ελπίδες για τον Τίτλο, χωρίς όμως να τα καταφέρει.

Το 2014 ήταν καταστροφική σεζόν για τον Lorenzo με πολλά προβλήματα με τα ελαστικά.

Στον πρώτο αγώνα στο Qatar είχε μια πτώση, την πρώτη του από τη Valencia το 2012! Η άκυρη εκκίνησή του στο Austin τον άφησε δέκατο!

Μόλις δυο νίκες κατάφερε να πάρει εκείνη τη σεζόν, ολοκληρώνοντας στην τρίτη θέση της βαθμολογίας.

Το 2015 μπορεί να ξεκίνησε δύσκολα για τον Jorge, αλλά οι τέσσερεις συνεχόμενες κι επιβλητικές του νίκες σε Jerez, Le Mans, Mugello και Catalunya τον ανέβασαν ψυχολογικά.

Ο Marquez μετρούσε ήδη τρεις πτώσεις και απομακρυνόταν από την υπόθεση Τίτλος. Στους επόμενους πέντε Γύρους ο Lorenzo ήταν σταθερά στην τετράδα.

Δεν πτοήθηκε από την πτώση του στο Misano και με δυο νίκες, δυο δεύτερες θέσεις και μια τρίτη στους τελευταίους πέντε Γύρους πήρε τον Τίτλο με 330 βαθμούς!