Tου Δημήτρη Διατσίδη

Μια δύσκολη μέρα ξημέρωσε για τον Πάολο Σιμοντσέλι που στις 23 Οκτωβρίου του 2011 είδε τον 24χρονο γιό του Μάρκο, να χάνει τη ζωή του, σχεδόν μπροστά στα μάτια του, τη στιγμή που ο ίδιος βρισκόταν περίπου 500μ. μακριά από την 11η στροφή της πίστας της Μαλαισίας, παρακολουθώντας από το μόνιτορ στον τοίχο των πιτς, την προσπάθεια του Μάρκο να σώσει μια πτώση, έχοντας κάνει την επιλογή του σκληρού ελαστικού, ενώ οι αντίπαλοί του είχαν μαλακότερη γόμα στο πίσω λάστιχό τους. Ο Μάρκο φάνηκε να σώζει την πτώση και την ώρα που η μοτοσυκλέτα του έμπαινε ξανά στο καθαρό κομμάτι της πίστας, οι μοτοσυκλέτες των Κόλιν Έντγουαρντς και Βαλεντίνο Ρόσσι, κτύπησαν το σώμα του Μάρκο που κρεμόταν στο εσωτερικό της στροφής, στην τελική του προσπάθεια για να σηκώσει την Χόντα του. 

Ίσως αυτές οι λεπτομέρειες του συμβάντος να μην έχουν σημασία, η ουσία είναι ότι το κτύπημα ήταν φοβερό, το κράνος του Μάρκο έφυγε από το κεφάλι του και το σώμα του δεν έντεξε στο ιατρικό κέντρο της πίστας παρά μόνο μερικά λεπτά ακόμη, πριν η ψυχή του πετάξει στον ουρανό της Μαλαισίας. Στον ίδιο ουρανό που είχε πετάξει από χαρά στις 19 Οκτωβρίου του 2008, όταν πήρε τον Τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή στα 250cc.

Ο Πάολο αρχικά, μια βδομάδα νωρίτερα, στην Αυστραλία είχε δεχθεί να μιλήσει μρποστά στην κάμερα, όμως εδώ στην Σεπάνγκ, τα πράγματα είναι αλλιώς. Δέχτηκε να καθίσουμε να συζητήσουμε ως φίλοι που είμαστε ήδη από το 2009, με ένα μαγνητόφωνο ανοικτό. 

Αρχικά τον ρώτησα αν τώρα μετά από 11 χρόνια είναι κάπως πιο εύκολο το να αποδεχτεί εκείνο που είχε γίνει τότε.

“Είναι δύσκολο να πω ότι είναι πιο εύκολο, είναι πάντα το ίδιο. Όταν έρχομαι σε αυτήν την πίστα είναι πάντα περίπλοκο... Ωστόσο είναι μια πίστα που ξεκάθαρα συνδέεται μαζί μας, γιατί το όνομα SIC, το ότι εδώ κερδίσαμε το Παγκόσμιο στις 19 Οκτωβρίου, το ότι στις 23 Οκτωβρίου έφυγε...

Μια πίστα πολύ συνδεμένη μαζί μας, μας έδωσε πολλά και μας πήρε πολλά...

Ωστόσο το να ερχόμαστε εδώ και την Κυριακή να έχει αγώνα δεν έχει ξανασυμβεί. Ποτέ 23η Οκτωβρίου... 

Ένα συναίσθημα παραπάνω...

Χρειάζεται να είμαι ακόμη πιο δυνατός... “, μας είπε με τη φωνή του να τρεμοπαίζει.

Όλα αυτά η ομάδα, οι αγώνες είναι ένας τρόπος για να ξεφύγει το μυαλό σου;, τον ρώτησα.

“Κοίτα όλα αυτά έγιναν, η ομάδα έγινε για να μην πεθάνω! Γιατί αν φτάσεις στην κατάθλιψη, έχεις τελειώσει. Έτσι λέμε ότι όλα έγιναν απλά για μα μην πεθάνω. Για να έχω κάποια δέσμευση, να θυμάμαι τον Μάρκο. Χρησιμοποιούμε τα δικά του χρώματα, έτσι έχουμε μια καλή ομάδα και αυτό εξυπηρετεί στο να θυμόμαστε τον Μάρκο, κάνει και για μένα”, είπε και μετά συμπλήρωσε: “Προσπαθούμε γιατί ο Μάρκο ήταν ένα χαρούμενο άτομο και εμείς σαν γονείς κάναμε αυτό που θεωρούσαμε σωστό και μετά η μοίρα θα δείξει”.

Όλα αυτά τα χρόνια είδες κάποιον οδηγό που να μοιάζει με τον Μάρκο;, ήταν η επόμενη ερώτηση:

“Δεν είναι δύσκολο να το πω. Είναι ο Μάρκεθ. Για μένα ο Μάρκεθ είναι αυτός που παρουσιάζει καλύτερα τον Μάρκο, είναι παρόμοιοι σε πολλά. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τους αγώνες, το να μην παραιτούνται ποτέ. Ο Μάρκεθ και ο Μάρκο μαζί θα διασκέδαζαν!”, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και σε δύο άλλους οδηγούς: “Από το 2003 που ασχολούμαι και με το Ιταλικό Πρωτάθλημα, ένας οδηγός που μου τον θυμίζει είναι ο Ματία Καζαντέι, που έτρεξε μαζί μας και στην Moto E, αλλά και ο Τάτσου Σουζούκι που περάσαμε μαζί 5 ωραία χρόνια. Αλλά κανείς δεν του μοιάζει όσο ο Μάρκεθ”.

Για να εκτονωθεί το κλίμα, η συζήτηση πήγε και στους Αγώνες, που ο Πάολο έχει θέμα με τους Αλυτάρχες (τη Διεύθυνση του Αγώνα) για τις αποφάσεις τους που δεν έχουν μια σταθερότητα, ήδη από το 2011 και την τιμωρία του Μάρκο στο Λε Μαν, στο περιστατικό με τον Ντάνι Πεδρόσα.

“Λοιπόν είναι δύσκολο! Έχουν μια δύσκολη δουλειά, ωστόσο άλλες φορές προσέχουν τα πάντα και άλλες φορές τίποτε. Δεν υπάρχει μια κοινή γραμμή, που κατά τη γνώμη μου, ένας οδηγός με την εμπειρία του Φρέντι Σπένσερ θα έπρεπε να επιβάλει. Στην πραγματικότητα κάνουν λάθη, δεν θα έπρεπε ποτέ να τιμωρήσουν τον Κουαρταράρο στο Άσσεν, ήταν από τα μεγαλύτερα λάθη που έκαναν. Κάποιες φορές παίρνουν αποφάσεις που μοιάζουν παράλογες. Βέβαια η δουλειά τους είναι δύσκολη και περίπλοκη”, μας είπε και εκεί με μια αγκαλιά, με χαιρέτησε, ανανεώνοντας το ραντεβού μας στην Βαλένθια.