Πίσω από τα φλας

το blog του Δημήτρη Διατσίδη*

Πολλές φορές αρκετοί φίλοι με ρωτούν για το ποια θεωρώ την καλύτερη πίστα του κόσμου, κάποιοι ρωτούν ποια είναι η πιο συναρπαστική οδηγικά και μερικοί θέλουν να μάθουν σε ποια πίστα – αν έρθουν ως θεατές – θα περάσουν καλύτερα και θα έχουν σημείο που να βλέπουν καλά τον Αγώνα.

H απάντηση βρίσκεται στο τι σε ενδιαφέρει περισσότερο σε κάθε πίστα και ανάλογα θα μπορούσε να γίνει η κάθε κατάταξη. 

Ας ξεκινήσουμε με λίγη ιστορία... Στην Ελλάδα δεν είχαμε κανονική πίστα μέχρι τη δεκαετία του '90 και μέχρι το 1996 να γίνει η πίστα των Μεγάρων και δύο χρόνια αργότερα αυτή των Σερρών, τρέχαμε Αγώνες σε στρατιωτικά αεροδρόμια που μετατρεπόταν σε πίστες για τη διάρκεια των 2-3 ημερών της κάθε αγωνιστικής εκδήλωσης. Τατόι, Τυμπάκι, Μαριτσά Ρόδου και το 1988 η Τρίπολη ήταν οι “πίστες” μας, στις οποίες όμως δεν μπορούσαμε να κάνουμε δοκιμές ή track days σε άλλες ημερομηνίες, εκτός από τις ημέρες του κάθε Αγώνα. Υπήρχε μια διαρκής γκρίνια γι αυτό, τη στιγμή που δίπλα μας η τότε Γιουγκοσλαβία είχε την Ριέκα – την πρώτη πίστα που επισκέφθηκα ως δημοσιογράφος – και λίγο πιο δίπλα μας μέσω της γραμμής Πάτρα-Αγκόνα στην Ιταλία οι πίστες ήταν πολλές και τα GP500 σχεδόν “ακουγόταν” στα δικά μας αυτιά που ονειρευόντουσαν ακόμη και το δίχρονο ήχο τους. “Βλέποντας” το “Παγκόσμιο” (όπως το λέγαμε), μέσα από τις σελίδες του περιοδικού Motosport και τις διηγήσεις του Δημήτρη Παπανδρέου που ήταν ο Έλληνας αγωνιζόμενος και δημοσιογράφος, μας έπιανε μια θλίψη για το ότι η χώρα μας είχε μείνει εκτός αυτής της ανάπτυξης του μηχανοκίνητου αθλητισμού που υπήρχε σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Εμείς τα βάζαμε με την ΕΛΠΑ που είχε τότε το ρόλο της σημερινής Ομοσπονδίας και την κατηγορούσαμε ότι δεν μπορεί να φτιάξει μια πίστα στη χώρα μας, τα βάζαμε και με τους πολιτικούς που θεωρούσαν τη μοτοσυκλέτα και τους μοτοσυκλετιστές Β' κατηγορίας και ενδιαφερόταν μόνο για το Ράλι Ακρόπολις και ότι είχε να κάνει με το αυτοκίνητο.

Ήδη είχα επισκεφθεί κάμποσες πίστες του κόσμου το 1993 όταν ο Yoichi Oguma, ο τότε Πρόεδρος του HRC είχε έρθει στην Ελλάδα προσκεκλημένος της Rothmans-Honda και γνωρίζοντάς τον από τις πίστες του Παγκοσμίου, ανέλαβα να τον ξεναγήσω στην Τρίπολη, όντας μάλιστα εκείνη τη χρονιά οδηγός της Honda RC30, μιας θρυλικής μοτοσυκλέτας. Θρυλικός μέσα στην Honda, αλλά και στον κόσμο των GP500 ήταν και ο Ογκούμα και γω ντρεπόμουν που έπρεπε να τον πάω προς τη 2η στροφή της πίστας, μέσα από τα χόρτα και κάποιες λάσπες που υπήρχαν, ενώ λίγες εβδομάδες νωρίτερα μιλούσαμε στο Ντόνινγκτον Παρκ σε ένα εντελώς διαφορετικού επιπέδου περιβάλλον μιας πίστα που φιλοξενούσε GP. Να φανταστεί κανείς ότι είχα βρεθεί το 1992 μπροστά σε μια συνομιλία του Ογκούμα με τον τότε μάνατζερ του δύο φορές Παγκόσμιου Πρωταθλητή στα 125cc τα προηγούμενα χρόνια, Λόρις Καπιρόσι, ο οποίος παρακαλούσε τον Ογκούμα να δώσει στον οδηγό του την ευκαιρία να δοκιμάσει έστω για έναν Αγώνα το κιτ Β της Χόντα, αφού ως πρωτοεμφανιζόμενος ο Λόρις είχε κιτ Α στην μοτοσυκλέτα του των 250cc. O σημαντικός και σοφός αυτός επικεφαλής της Χόντα το είχε κάνει, ο Καπιρόσι πήγε καλά και έτσι τη δεύτερή του χρονιά στα 250 πήρε μόνιμα το πολυπόθητο κιτ και διεκδικούσε τον Τίτλο. Αυτός λοιπόν γύρισε, είδε την αγωνία μου και μου είπε με ήρεμη φωνή: “Μην ανησυχείς παιδί μου, δεν είναι κακό που τρέχετε σε αεροδρόμιο! Και στην Αμερική μέχρι πριν λίγα χρόνια το ίδιο γινόταν και μετά άρχισαν να φτιάχνονται πίστες”. 

Το πρόσωπό μου φωτίστηκε, η αγωνία έφυγε και κάποια δόση υπερηφάνειας με πλημμύρισε, καθώς ένιωσα αγωνιζόμενος όπως και οι άλλοι που έβλεπα έξω, απλά σε άλλο επίπεδο. Ο Ογκούμα μου εξήγησε ότι είχε έρθει στην Ελλάδα και για να δει το επίπεδο στο οποίο κυριαρχούσαν τότε οι RC30, αλλά κυρίως για να δει έναν Έλληνα οδηγό, για τον οποίον του είχαν μιλήσει οι άνθρωποι της Rothmans, τον Γιάννη Μπούστα που ήταν ένας φέρελπις οδηγός και για διεθνή καριέρα. Για την ιστορία να πούμε ότι ο Μπούστας άρεσε στον Ογκούμα, που πήρε την απόφαση να στείλει στην Ελλάδα την επόμενη χρονιά μια RC30 προδιαγραφών WSBK του HRC, ώστε η Χόντα να δει το που μπορούσε να φτάσει ο οδηγός μας. Ένα πρότζεκτ που τελικά δεν ευδοκίμησε λόγω άλλων παραγόντων, όμως η μοτοσυκλέτα αυτή έφτασε, αγωνίστηκε, κέρδισε και βρίσκεται ακόμη στη χώρα μας. 

Μεγάλη η παρένθεση για να επανέλθουμε στο θέμα μας που είναι το ποια είναι η καλύτερη πίστα του κόσμου. Από την εποχή που είχε έρθει ο Ογκούμα μέχρι σήμερα έχω επισκεφθεί περίπου 80 πίστες σε όλον τον κόσμο και έχω οδηγήσει σε 70 από αυτές. Φέτος θα οδηγούσα στη νέα πίστα της Φιλανδίας και στο Μοτέγκι στο οποίο δεν έχω πάει ποτέ και θα έφθανα τις 72, αλλά η κατάσταση με τον κοροναϊό χάλασε τα σχέδια και έτσι μάλλον θα μείνω με τις 70 που συμπλήρωσα φέτος τον Φεβρουάριο λίγο πριν παρθούν τα μέτρα απαγόρευσης των μετακινήσεων. 

Οδηγικά το Μουτζέλο στην Ιταλία θεωρώ ότι είναι η καλύτερη και λόγω της ποιότητας της τελευταίας ασφαλτόστρωσης και κυρίως λόγω της σχεδίασης της που περιλαμβάνει ανοικτές και μεσαίες στροφές, που έχουν μια ωραία ροή μεταξύ τους και με τα ανεβάσματα και τα κατεβάσματα στις δύο πλαγιές στις οποίες “τρέχει¨η διαδρομή των 5,245 μ., με τις 15 στροφές της. Μια εικονική πίστα, η οποία μπορεί να πάρει και την πρώτη θέση στις πίστες που μπορείς ως θεατής να ευχαριστηθείς Αγώνα και να μπορείς να παρακολουθείς με το μάτι μεγάλο μέρος της διαδρομής. 

Δεύτερη αγαπημένη μου οδηγικά είναι η Χερέθ στην Ισπανία που η χάραξή της είναι τέτοια που σου επιτρέπει να δοκιμάσεις τις ικανότητές σου και της μοτοσυκλέτας, σε ένα εύρος ανοικτών και κλειστών στροφών και έχει και τρία σημεία δυνατού φρεναρίσματος που σε κάνουν καλύτερο οδηγό. Η Χερέθ όμως είναι αναμφισβήτητα η πρώτη πίστα όσον αφορά το ωραίο κλίμα που δημιουργείται στη διάρκεια των GP και την ατμόσφαιρα γιορτής που επικρατεί σε όλη την περιοχή της Ανδαλουσίας τις ημέρες του Αγώνα. Αν κάποιος θέλει να νιώσει το τι σημαίνει ένα GP για το θεατή, πρέπει να πάει στην Χερέθ. Ανάλογα ωραία είναι η γιορτή και σε πίστες όπως το Άσσεν στην Ολλανδία ή το Λε Μαν στην Γαλλία.

Από την οδηγική πλευρά εκτός από Μουτζέλο και Χερέθ πρέπει να πω ότι μοτοσυκλετιστική πίστα με ροή, με ελάχιστα φρένα και με πολύ γρήγορες συνεχείς στροφές είναι το Φίλιπ Άιλαντ στην Αυστραλία, ενώ μια ακόμη φοβερή πίστα είναι το Πορτιμάο στην Πορτογαλία, αλλά εκεί δεν γίνεται MotoGP κυρίως λόγω της μεγάλης απόστασης από τη Λισσαβόνα, που οι οργανωτές κρίνουν ότι δεν θα βοηθήσει να υπάρχουν πολλοί θεατές. Μια ακόμη πίστα στην οποία δεν γίνεται GP, αλλά μου έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις οδηγικά είναι το Μπάρμπερ Mότορσπορτ Παρκ στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ, μια εκπληκτική πίστα, ειδικά για 600αρια, που είναι η πιο προσεγμένη πίστα του κόσμου.

Η κατάταξή μου λοιπόν για τις πίστες οδηγικά είναι: Μουτζέλο, Χερέθ, Φίλιπ Άιλαντ, Πορτιμάο, Μπάρμπερ.

Για τον θεατή που θέλει να απολαύσει και την ατμόσφαιρα ενός GP: Χερέθ, Λε Μαν, Άσσεν, Μουτζέλο, Μιζάνο.

Τέλος θα σας πω και για μια κατάταξη που με ρωτούν πάρα πολλοί και αφορά το σε ποια πίστα βρίσκονται τα συνολικά ωραιότερα paggock girls και εδώ θα σας πω ότι νούμερο ένα είναι το Μπρνο στην Τσεχία, το Μοντμελό στην Βαρκελώνη ακολουθεί ενώ παλιά όταν γινόταν το Ουγγρικό GP και εκεί στη Βουδαπέστη το επίπεδο ήταν εξαιρετικό. 

Αυτά λοιπόν από το “πίσω από τα φλας” του μήνα και θα επανέλθουμε στο θέμα των πιστών, ελπίζουμε σύντομα, μιας και κάτι κινείται και στη χώρα μας για μια τρίτη νέα πίστα, έστω και χωρίς βλέψεις για φιλοξενία MotoGP... 

Υ.Γ. To “Πίσω από τα φλας” είναι οι προσωπικές ιστορίες μου μέσα στις πίστες και το paddock του MotoGP, τις δοκιμές μοντέλων, αλλά και από τον κόσμο της μοτοσυκλέτας γενικότερα. Πίσω από τα φλας γίνονται και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα που δεν τα μαθαίνουμε στα επίσημα δελτία τύπου. Κάποιες φορές ή κάποια χρόνια μετά, αυτές οι προσωπικές στιγμές αποκτούν το νόημά τους...