Πίσω από τα φλας

Το blog του Δημήτρη Διατσίδη

To “Πίσω από τα φλας” είναι οι προσωπικές ιστορίες μου μέσα στις πίστες και το paddock του MotoGP, τις δοκιμές μοντέλων, αλλά και από τον κόσμο της μοτοσυκλέτας γενικότερα. Πίσω από τα φλας γίνονται και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα που δεν τα μαθαίνουμε στα επίσημα δελτία τύπου. Κάποιες φορές ή κάποια χρόνια μετά, αυτές οι προσωπικές στιγμές αποκτούν το νόημά τους...

300 άλογα σε 2 τροχούς;

Τον Οκτώβριο του 1988 μπήκα να οδηγήσω για πρώτη φορά σε μια πραγματική πίστα, αφού μέχρι τότε οι “πίστες” στις οποίες είχα οδηγήσει ήταν η Λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης όπου το 1986 ο Μ.Ο.Θ. είχε διοργανώσει τον Δίωρο Αγώνα Αντοχής για 50αρια και το Τυμπάκι στην Κρήτη, το στρατιωτικό αεροδρόμιο που χρησιμοποιούσαν οι Ελληνικοί Αγώνες Ταχύτητας. Η πίστα στην οποία μπήκα τότε ήταν η Λαγκούνα Σέκα στο Μοντερέι της Καλιφόρνια και η μοτοσυκλέτα 1000 κυβικών που δοκίμασα ήταν η FZR1000 Exup της Yamaha. 145 άλογα για 209 κιλά (με αναλογία ίππων ανά κιλό στο 0.69) και το μοντέλο αυτό λίγο αργότερα ανακηρύχθηκε η μοτοσυκλέτα της δεκαετίας! Η δύναμη όχι μόνο ήταν τρομερή, αλλά και με το σύστημα Exup στην εξάτμιση όλα γινόταν πολύ ομαλά. 

Η Honda απάντησε ουσιαστικά το 1992 με την CBR900RR που είχε 111 άλογα αλλά για μόλις 185 κιλά και αναλογία στο 0.60). 

Έκτοτε η μάχη της ιπποδύναμης καλά κρατεί και μαζί οι προσπάθειες των κατασκευαστών να μειώσουν το βάρος των σπορ μοτοσυκλετών.

Στον αγωνιστικό τομέα στα τέλη της δεκαετίας του '80 οι δίχρονες 500αρες πήγαν από τους 140 στους 165 ίππους για 120 κιλά και στη δεκαετία του '90 το 1997 έφτασαν τους 200 ίππους για 130 κιλά! Μια αναλογία ίππων ανά κιλό στο 1.53!

Από το 2002 οι τετράχρονοι κινητήρες των χιλίων κυβικών επικράτησαν και την Δευτέρα 30 Οκτωβρίου του 2006 οδήγησα την πιο δυνατή μοτοσυκλέτα της ζωής μου. Ο Λίβιο Σούπο, ο τότε Μάνατζερ της εργοστασιακής Ducati μου είπε ότι αν κρατήσω τον χάρτη Α στην Desmosedici GP06 θα νιώσω την πραγματική δύναμη μιας μοτοσυκλέτας MotoGP. Πράγματι στους 4 γύρους που έκανα στην πίστα της Βαλένθια με την μοτοσυκλέτα του Λόρις Καπιρόσσι είναι η μοναδική φορά που η δύναμη ενός κινητήρα με φόβισε! Τα 260 άλογα και η άμεση απόκριση του γκαζιού ήταν ένα συναίσθημα τρομακτικό, πρωτόγνωρο και μαζί σχεδόν ηδονικό! H αναλογία ίππων ανά κιλό στην περίπτωση αυτή στο 1.79!

Από την τηλεμετρία που μου έδωσε μετά την οδήγηση η Ιταλική ομάδα είδα ότι στο τέλος κάθε ευθείας το φρενάρισμά μου ήταν τόσο έντονο που η ταχύτητα μου μειωνόταν σημαντικά, σε σχέση με τις άλλες 4 μοτοσυκλέτες MotoGP των Honda, Υamaha, Suzuki & Kawasaki που είχα την ευκαιρία να οδηγήσω εκείνη τη χρονιά. Παρά το ότι λοιπόν ξεκινούσα από μικρότερη ταχύτητα, στο τέλος της κάθε ευθείας της πίστας με την Ducati έφτανα σε ψηλότερη τελική ταχύτητα! Φυσικά λόγω της τρομερής αυτής δύναμης, που έκανε ειδικά την Suzuki να μοιάζει να έχει λιγότερα κυβικά. 

Το 2007 με τους κανονισμούς να κατεβάζουν τον κυβισμό στα 800, οι μοτοσυκλέτες μου φάνηκαν σημαντικά λιγότερο δυνατές, στα 225+ άλογα που έβγαζαν. 

To 2012 επανήλθαν τα 1000 κυβικά στους Αγώνες MotoGP και οι ιπποδυνάμεις έφθασαν και ξεπέρασαν και πάλι τους 260 ίππους.

Μαζί ακολούθησε και μια έκρηξη δύναμης στις μοτοσυκλέτες παραγωγής με τα 200 άλογα να γίνονται κανόνας και να φτάσουμε στο 2020 με την Honda CBR1000RR-R να έχει 217.5 ίππους στον στρόφαλο, την Aprilia RSV4 1100 Factory 217 και να έρχεται η Ducati Panigale V4 Superleggera με 224 με εξάτμιση νόμιμη για το δρόμο και 234 άλογα για την πίστα με αγωνιστική εξάτμιση. Και μάλιστα η τελευταία για να κινήσει μόλις 152.2 κιλά (με αναλογία 1.54, μεγαλύτερη από τις δίχρονες 500αρες!). Απίστευτα νούμερα για μοτοσυκλέτες παραγωγής που μπορεί να οδηγήσει ο καθένας μας...

Και στους Αγώνες τι γίνεται; θα αναρωτηθεί κανείς και την απάντηση την έδωσε σε ερώτησή μου ο Τζίτζι Νταλ Ίνια, ο “αρχιτέκτονας” και επικεφαλής του Αγωνιστικού τμήματος της Ducati. “Πολλά περισσότερα βγάζει ο κινητήρας της νέας Desmosedici GP20”. Όταν τον πίεσα ρωτώντας αν φτάνει τα 300, κοιτάχτηκε με τον πρόεδρο Κλαούντιο Ντομενικάλι, χαμογέλασαν και είπε: “τα αποτελέσματα στο δυναμόμετρο είναι καλά, αλλά δεν μπορώ να πω νούμερα!”

Μου έφτασε αυτό βλέμμα που αντάλλαξαν οι δύο μηχανολόγοι, καθώς και το χαμόγελο του δαιμόνιου Τζίτζι για να καταλάβω ότι προφανώς έχουν δει στο στρόφαλο της GP20 το μαγικό νούμερο 300. Μάλιστα όταν τον ρώτησα αν τα νέα λάστιχα μπορούν να αντέξουν τέτοιες ιπποδυνάμεις, η απάντηση ήταν καταφατική.

Ένα ακόμη στοιχείο που με κάνει σίγουρο για αυτό, είναι το γεγονός ότι θυμήθηκα τα λόγια του Φιλίππο Πρετσιόζι στις 12 Νοεμβρίου του 2012, μία ημέρα μετά τον τελευταίο Αγώνα εκείνης της χρονιάς: “μπορούμε άνετα να βγάλουμε 300 άλογα από αυτόν τον κινητήρα, αλλά δεν υπάρχουν τα λάστιχα και το πλαίσιο που μπορεί να τα αντέξει.” Ο τότε επικεφαλής μηχανολόγος της Ιταλικής εταιρίας, μιλούσε από το αναπηρικό του καροτσάκι με μια σιγουριά που του έδινε η βαθιά γνώση του ζητήματος και μαζί με την πίκρα ότι ο ίδιος δεν κατάφερε τότε να δώσει μια αξιόμαχη μοτοσυκλέτα στον Βαλεντίνο Ρόσσι. O Νταλ Ίνια τον αντικατέστησε ένα χρόνο αργότερα στο τέλος του 2013 και έκτοτε η Ducati έχει δείξει μια συνεχώς ανοδική πορεία, που τώρα κάνει πραγματικότητα στην πράξη τα 300 άλογα που μπορούν πια να οδηγηθούν και να μπουν στην άσφαλτο μέσα από τα νέα ελαστικά, αλλά και τα ηλεκτρονικά.

300 άλογα λοιπόν για 157 κιλά στο τέλος του Αγώνα, που ζυγίζουν αυτές οι μοτοσυκλέτες, σχεδόν άδειες από βενζίνη, αλλά με τα λάδια τους και τα υγρά των φρένων και του ψυγείου. Με μια αναλογία 1.91 μιλάμε για εξωπραγματικά νούμερα με τα οποία ξεκινά η νέα δεκαετία και σε επόμενη ευκαιρία, ίσως μετά τον Αγώνα στο Mugello όπου αναμένεται να σπάσει το ρεκόρ τελικής των 356.7χλμ/ώρα να χρειαστεί να κάνουμε και πάλι αναφορά στο θέμα!