Πόσο κοντά έφτασαν οι αναβάτες των MotoGP σε απεργία κατά το Σαββατοκύριακο της COTA;

Καθόλου. Ούτε καν κοντά. 

Μόνο λίγοι αναβάτες πρότειναν ότι το paddock του MotoGP θα έπρεπε να διακόψει την εργασία του γιατί οι συνθήκες εργασίας στην πίστα του Texas ήταν απαράδεκτες. Αρχηγός τους ήταν ο αναβάτης της Aprilia, Aleix Espargaro, ο οποίος δεν φοβάται να αποτυπώσει την σκέψη του.

"Για εμένα είναι ανέκδοτο το ότι βρισκόμαστε εδώ" ανέφερε ο Aleix, διαμαρτυρόμενος για την γεμάτη σαμαράκια επιφάνεια της πίστας. "Δεν μπορούμε να αγωνιστούμε. Αν έπρεπε να ψηφίσω στην επιτροπή ασφαλείας θα έλεγα να μην αγωνιστούμε. Για εμένα με κανέναν τρόπο. Είναι πολύ επικίνδυνο. Πολύ, πολύ επικίνδυνο".

Πιο αναπάντεχη ήταν η αντίδραση του διεκδικητή του τίτλου, Francesco Bagnaia, που ανακοίνωσε ότι με ευχαρίστηση θα αρνούταν να αγωνιστεί, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι οι πιθανότητες να κατακτήσει το πρωτάθλημα θα εξανεμίζονταν.

Αυτό ήταν μια έκπληξη - και αν τα πράγματα προχωρούσαν θα κατέβαινε όντως σε απεργία; - η οποία θύμισε παλαιότερα μέλη του paddock των MotoGP όταν βρέθηκαν στην Βραζιλία το 1992, για τον προτελευταίο αγώνα των 500cc εκείνης της χρονιάς, με πρωταγωνιστές τον Mick Doohan και τον Wayne Rainey.

Ήταν η πρώτη χρονιά που η Dorna δούλευε με τα Grand Prix, κατέχοντας τότε τα δικαιώματα μετάδοσης και όχι ολόκληρο το πρωτάθλημα.

Το Grand Prix της Βραζιλίας του 1992 θα λάμβανε χώρα στην πίστα του Interlagos, μια πίστα F1, που περιλάμβανε ένα ελάττωμα στην ευθεία του τερματισμού (στην οποία οι αναβάτες χρησιμοποιούσαν 6η ταχύτητα), ενώ στο πλάι υπήρχε ένας τσιμεντένιος τοίχος. Καμία οδός διαφυγής. Όταν οι αναβάτες έφτασαν εκεί δεν μπορούσαν να πιστέψουν τι αντίκριζαν. 

"Πώς θα αγωνιστούμε εδώ;", αναρωτήθηκαν. "Είναι αδύνατο".

Οπότε πως έφτασαν εξαρχής εκεί, ειδικά εφόσον ο Rainey είχε πρόσφατα ιδρύσει μια ένωση αναβατών (σωματείο), την Διεθνή Ένωση Αναβατών Μοτοσυκλέτας (IMRA), με σκοπό να προστατέψει τα δικαιώματα και τις ζωές των αναβατών;

Την προηγούμενη χρονιά η IMRA είχε στείλει τον Kevin Schwantz στο Interlagos, ο οποίος επιθεώρησε την πίστα και έπρεπε να πει στους θυμωμένους υπεύθυνους ότι δεν ήταν αρκετά καλή, οπότε δεν θα πραγματοποιούταν αγώνας Grand Prix στην Βραζιλία το 1991.

Υπήρξε μια προσπάθεια να βελτιωθεί η πίστα το καλοκαίρι του 1992. Ένας εκπρόσωπος της FIM στάλθηκε στο Sao Paolo, μαζί με το αφεντικό της IRTA, Paul Butler και τον πρώην οδηγό αγώνων και τότε αντιπρόσωπο της IMRA, Didier De Radigues. 

Με κάποιον τρόπο - κανείς δεν ξέρει πως - αποφάσισαν ότι η πίστα ήταν εντάξει. Επομένως οι αναβάτες δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Ο αντιπρόσωπός τους είπε το ναι, πώς μπορούσαν αυτοί να αρνηθούν;

Η συζήτηση έφτασε στα όρια επεισοδίων την Παρασκευή το απόγευμα στα γραφεία της Dorna, πάνω από τα pits. Κάποιοι αναβάτες ήθελαν να αγωνιστούν ενώ άλλοι όχι. Ο Rainey είπε ότι έπρεπε να αγωνιστούν, εφόσον ο αντιπρόσωπός τους είχε πει ναι. 

Αλλά... ο Rainey ήταν δεύτερος στο πρωτάθλημα, πλησιάζοντας γρήγορα τον Doohan, ο οποίος είχε να αγωνιστεί από το Assen, λόγω ενός σπασμένου ποδιού. Προφανώς ο Rainey ήθελε να αγωνιστεί και πολλοί αναβάτες τάχθηκαν με το μέρος του, εκτός αν χειροτέρευε ο καιρός. 

Ο Doohan έμεινε αμέτοχος στο ζήτημα, αλλά ο παλιός ομόσταυλος του Rainey, Eddie Lawson, πήρε θέση. Ο 4 φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής ήταν πεπεισμένος ότι ο Rainey ήθελε να αγωνιστεί μόνο και μόνο για να πάρει το πρωτάθλημα, χωρίς να νοιάζεται για την ασφάλεια των αναβατών

Ο Lawson αποχώρησε νευριασμένος από τη συνάντηση, υποσχόμενος ότι "ότι κάνετε, θα κάνω το αντίθετο".

Μια υπόσχεση την οποία τήρησε. Το πρωινό του Σαββάτου, ο ουρανός ήταν σκοτεινός, μίζερος και με βροχή. Όταν ξεκίνησαν οι ΕΔ3, δεν υπήρξε ούτε ένας ήχος, μέχρι που ένας κινητήρας 500cc πήρε μπροστά και άρχισε να ζεσταίνεται. Ήταν η Cagiva C592 του Eddie Lawson. 

O Lawson ανέβηκε στην μοτοσυκλέτα του, οδήγησε μέχρι τα pits της Marlboro Team Roberts, όπου βρισκόταν ο Rainey με την ομάδα του. Ο Lawson μάρσαρε τον κινητήρα του, για να δείξει το επιχείρημά του και ξεκίνησε. 

Αν υπήρχε απεργία, δεν θα ήταν ολοκληρωτική. Και αν ο Doohan αποφάσιζε να αγωνιστεί, τότε ο Rainey θα έπρεπε να ακολουθήσει. Δεν υπήρξε απεργία. 

Τρία χρόνια νωρίτερα από αυτό, ο Lawson και ο Rainey βρίσκονταν στην ίδια πλευρά και έπαιξαν έναν σημαντικό ρόλο στην τελευταία επιτυχημένη απεργία των Grand Prix.

To Ιταλικό Grand Prix του 1989 θα λάμβανε μέρος στο Misano, όπου οι κορυφαίοι αναβάτες θεώρησαν ότι η επιφάνεια της πίστας γλιστρούσε υπερβολικά όταν έβρεχε. Είπαν στους διοργανωτές ότι δεν θα έτρεχαν αν έβρεχε την Κυριακή. Μόλις λίγους γύρους μετά την έναρξη του αγώνα των 500cc, η βροχή έκανε την εμφάνισή της και όλοι οι αναβάτες μπήκαν στα pits, με αρχηγό τον ηγέτη του αγώνα, Kevin Schwantz. 

Oι Kevin Schwantz, Eddie Lawson και Wayne Rainey, αποφασίζουν να απεργήσουν κατά το Grand Prix του Misano το 1989.

Aκολούθησε χάος, για τουλάχιστον μια ώρα. Οι αναβάτες μαζεύτηκαν στο κοντέινερ του Randy Mamola, με την ελπίδα να καταφέρουν να μείνουν ενωμένοι. Περιέργως τα κατάφεραν. Όλοι οι κορυφαίοι αναβάτες, ο Wayne Rainey, o Mick Doohan, o Eddie Lawson, o Wayne Gardner, o Christian Sarron, o Kevin Magee, o Niall Mackenzie, o Ron Haslam και ο Rob McEnlea, αρνήθηκαν να αγωνιστούν.

Αλλά οι διοργανωτές αρνήθηκαν να ακυρώσουν τον αγώνα. Και έκαναν τον αγώνα. Περίπου. Ο τοπικός αναβάτης, Peierfrancesco Chili, με την Honda NSR500 έλαβε τελεσίγραφο από την ομάδα του ότι πρέπει να αγωνιστεί και κέρδισε τον αγώνα με διαφορά, ενώ πίσω του ήταν διάφοροι ιδιώτες με αρχαίες Honda RS500 και Suzuki RG500. O Chili δάκρυσε στο βάθρο, καθώς ήξερε ότι πλέον ήταν o απεργοσπάστης του paddock.

O ίδιος ο αγώνας ήταν κωμικός. Βρισκόμουν στα pits, όπου οι Rainey, Lawson, Schwantz και μερικοί άλλοι αναβάτες είχαν μαζευτεί για να παρενοχλήσουν τους απεργοσπάστες. Κάθε φορά που ο Chili περνούσε από μπροστά, ερχόταν αντιμέτωπος με ένα ξέσπασμα από κατάρες και βρισιές. Υπήρχε όμως μια ευχάριστη ατμόσφαιρα εορτασμού στα pits - οι απεργοί ήταν ενθουσιασμένοι που έμειναν πιστοί στις ιδέες τους και σήκωσαν το μεσαίο δάχτυλο στους διοργανωτές και στην FIM.

Προφανώς, αυτό που συνέβη στο Misano εκείνη την χρονιά ήταν το ακριβώς αντίθετο από ότι συνέβη στο Silverstone το 2018. όταν η βροχή που έπεσε στα δοκιμαστικά προκάλεσε μαζικές πτώσεις στο τέλος της ευθείας Hangar, κάτι που ουσιαστικά τερμάτισε την καριέρα του Tito Rabat στα MotoGP. 

Οι Xavier Simeon, Marc Marquez, Jorge Lorenzo και Cal Crutchlow αποχωρούν από τα γραφεία της IRTA, μετά την απόφαση ακύρωσης του αγώνα στο Silverstone το 2018.

Όταν η βροχή επέστρεψε την μέρα του αγώνα η διοίκηση της Dorna ρώτησε τους αναβάτες τί θα έπρεπε να κάνουν και οι περισσότεροι απάντησαν ότι δεν ήθελαν να αγωνιστούν λόγω των συνθηκών της πίστας, οπότε δεν έγινε αγώνας. Αυτό είναι το moto της Dorna από το Interlagos το 1992 - οι αναβάτες αγωνίζονται μόνο όταν θέλουν αυτοί. Σε τελική ανάλυση, αυτοί είναι που ρισκάρουν τις ζωές τους. 

Η τελευταία απεργία πριν το Misano το 1989, ήταν στο Γαλλικό Grand Prix στο Nogaro το 1982, όπου οι διοργανωτές αδιαφορούσαν τόσο πολύ για την ασφάλεια που ήταν σοκαριστικό! Τα πρώτα δοκιμαστικά έγιναν την Πέμπτη, ενώ οι εργάτες ακόμα έβαφαν τις γραμμές της πίστας!

Την Κυριακή το πρωί είδα θυμωμένους οπαδούς να πηδάνε και να διαλύουν τους φράκτες για να αποκτήσουν πρόσβαση στην πίστα, γιατί άκουσαν ότι ο 'King' Kenny Roberts, o Barry Sheene και διάφοροι άλλοι κορυφαίοι αναβάτες είχαν ήδη αποχωρήσει.. Δεν υπήρχε περίπτωση να πληρώσουν για να παρακολουθήσουν λίγους ιδιώτες να γυρνάνε γύρω γύρω στην πίστα, στην πιο καλοπληρωμένη μέρα του χρόνου τους. 

Τον αγώνα κέρδισε ο Ελβετός, Michel Frutschi, ο οποίος σκοτώθηκε τον επόμενο χρόνο, κατά τα δοκιμαστικά του Grand Prix του Le Mans, όταν έπεσε και χτύπησε σε έναν δικτυωτό φράχτη, άλλο ένα θύμα στην πορεία για πιο ασφαλείς πίστες. 

Η COTA ήταν μια υπενθύμιση ότι η μάχη για πιο ασφαλείς πίστες δεν σταματά ποτέ. Έτσι, το ζήτημα της ασφάλειας των αναβατών δεν θα φύγει ποτέ και για αυτό υπάρχει συζήτηση για να επανασυσταθεί μια ένωση αναβατών που θα έχει αρκετή βαρύτητα για να αποσύρει τους αναβάτες από την εργασία τους όταν οι συνθήκες είναι απαράδεκτες. 

Αλλά μια ένωση αναβατών θα δούλευε τώρα;

Με αρκετή δόση ειρωνίας, οι διαφημιστικές και εμπορικές δυνάμεις στους σύγχρονους αγώνες (τηλεόραση, χορηγοί, κ.λπ.) έχουν υπονομεύσει τη δύναμη που είχαν οι αναβάτες όταν υπερέβησαν τις διαφημιστικές και εμπορικές δυνάμεις των παλιών αγώνων (τους διοργανωτές, τους ιδικοτήτες των πιστών και της FIM).

Και τώρα η διαφημιστική ώθηση των αγώνων είναι πολύ, πολύ μεγαλύτερη από ότι ήταν παλιά. Αν οι αναβάτες κατέβαιναν σε απεργία 40-50 χρόνια νωρίτερα, ο αντίκτυπος περιοριζόταν στους 100,000 θεατές της πίστας. Τώρα περιλαμβάνει τα 300 εκατομμύρια θεατών από την τηλεόραση και το ίντερνετ, όπως και τις εταιρίες της τηλεόρασης, τους χορηγούς και οποιονδήποτε έχει κάποια εμπλοκή, που πλέον είναι πολλοί άνθρωποι. 

Πριν 10 χρόνια, διάφοροι κορυφαίοι αναβάτες των MotoGP προσπάθησαν να κανονίσουν ένα μποϊκοτάρισμα του Ιαπωνικού Grand Prix, μετά την καταστροφή της Fukushima, που μόλυνε με ραδιενέργεια διάφορα μέρη της χώρας. 

Ένας από τους αναβάτες που απείλησαν να απεργήσουν ήταν ο Jorge Lorenzo, που ανέφερε στους δημοσιογράφους ότι είχε δει ένα ντοκιμαντέρ για το Chernobyl και για αυτό τον λόγο φοβόταν να επισκεφτεί το Motegi. 

Aυτό προκάλεσε την ερώτηση του δημοσιογράφου, Dennis Noyes: "Jorge, αυτό σημαίνει ότι αν έβλεπες μια ταινία με βαμπίρ θα φοβόσουν να αγωνιστείς το βράδυ στο Qatar του χρόνου;".

Νομίζω ότι ο καιρός για μια ένωση αναβατών έχει περάσει, αλλά η Dorna πρέπει να διασφαλίσει ότι τα MotoGP δεν θα επισκεφτούν άλλες πίστες που δεν πληρούν τα κριτήρια των αγώνων.