Ο Mat Oxley ερευνά τα μυστικά της ταχύτητας του Marc Marquez, του καλύτερου πρωτάρη στην ιστορία των MotoGP. Πώς είναι δυνατόν ένας 20χρονος να έρχεται στα MotoGP και να καταφέρνει κάτι που κανένας rookie δεν κατάφερε στα 65 χρόνια ιστορίας της μεγάλης κατηγορίας των GP μοτοσυκλέτας;

Κείμενο: Mat Oxley

Μετάφραση: Άκης Τεμπερίδης

Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το περιοδικό MOTOGP WORLD, τεύχος #46 που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2013.

Ποιες είναι οι επιδεξιότητες που διαθέτει, οι οποίες μετά από μισή περίοδο ανάγκασαν τον Valentino Rossi - του οποίου ο Marquez ήταν οπαδός σαν παιδί - να τον προτρέψει να αφήσει τις μοτοσυκλέτες και να πάει στη Formula 1; Ας βγάλουμε στην άκρη κάποια προφανή συμπεράσματα πρώτα. Ο Marquez τα έχει όλα υπέρ του: μαθαίνει πολύ γρήγορα και έχει όλα όσα χρειάζονται για να γίνει ο μεγαλύτερος αναβάτης στην ιστορία των GP. Έχει απόλυτη ταχύτητα, πονηριά, θάρρος, τακτική και είναι και λίγο τρελός. Με άλλα λόγια είναι ο τέλειος αναβάτης μοτοσυκλέτας. Ο τελευταίος αναβάτης που είχε ανάλογη επιτυχία στην πρώτη του χρονιά ήταν ο Βασιλιάς Kenny Roberts, ο οποίος πήρε τον τίτλο στα 500 με την πρώτη το 1978. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες στον τρόπο που ο King Kenny το κατάφερε αυτό με το πώς το πετυχαίνει τώρα ο Marquez. Όταν ο Roberts έφτασε στην Ευρώπη κατευθείαν από τα αμερικανικά dirt tracks, οι αναβάτες GP οδηγούσαν με τους τροχούς των μοτοσυκλετών σε ευθεία, παίρνοντας τις στροφές με μεγάλες, καθαρές γραμμές. «Γάμ@το αυτό», είπε ο Roberts που μεταμόσχευσε τη χωμάτινη τεχνική του στην άσφαλτο. Ορμούσε στη στροφή, έριχνε μέσα τη μοτοσυκλέτα, τη σήκωνε, έριχνε μια γερή γκαζιά και εκμεταλλευόταν το σπινάρισμα του τροχού για να έχει την ταχύτερη γραμμή στην έξοδο της στροφής. Οι Ευρωπαίοι χάζεψαν και χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια για να νικήσουν το Roberts. Ο Marquez κάνει τώρα κάτι παρόμοιο. Τα τελευταία χρόνια, χάρη στην εξέλιξη των μοτοσυκλετών, των ελαστικών και των ηλεκτρονικών, για να νικήσει ένας αναβάτης έπρεπε να στηριχτεί στο μπροστινό ελαστικό και να παίρνει μεγάλες ανοικτές γραμμές, όπως έκανε ο Mike Hailwood τη δεκαετία του ’60. Ο Marquez μπορεί να χρησιμοποιήσει σκληρά το μπροστινό όπως κάθε άλλος αναβάτης αλλά η τεχνική που σκοτώνει στην οδήγησή του είναι το σπινάρισμα του πίσω τροχού για καλύτερο έλεγχο των γραμμών του. «Τα τελευταία χρόνια διάφοροι μου έλεγαν ότι παρότι εγώ, ο Wayne (Rainey) και ο Kevin (Schwantz) συνηθίζαμε να στρίβουμεμε τον πίσω τροχό, αυτό είναι κάτι που δεν χρειάζεται σήμερα. Αλήθεια; Ξέρετε τι λέω εγώ; Έτσι ακριβώς το κάνει ο Marquez». Πρόσφατα ο Roberts βρέθηκε στα GP στη Laguna και στην Ινδιανάπολη αναλύοντας το τελευταίο φαινόμενο των MotoGP. Και βλέπει στον Ισπανό πολλά στοιχεία του

ίδιου και του Rainey. «Αν μπορείς να αφήσεις τη μοτοσυκλέτα να ντριφτάρει, αρχίσεις να σπινάρεις, πηγαίνεις με το πλάι και στοχεύεις εκεί που θέλεις να πας, είναι πολύ πιο εύκολο να στοχεύσεις και να πας εκεί, παρά χρησιμοποιώντας τη γωνία κλίσης και το μπροστινό ελαστικό για να το κάνεις», λέει ο τρεις φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα 500. «Παρακολουθούσα εκείνη την παρατεταμένη στροφή δευτέρας που οδηγεί στην αριστερή/δεξιά που βγάζει στην ευθεία. (εκεί που πέρυσι έπεσε και τραυματίστηκε ο Stoner). Αν είχες μεγάλη ταχύτητα στην αριστερή δεν μπορούσες να στρίψεις τη μοτοσυκλέτα αρκετά γρήγορα για να τοποθετηθείς στο σωστό σημείο για την επόμενη δεξιά. Οπότε αντί να πιέσει τη μοτοσυκλέτα να γείρει περισσότερο, ο Marquez τη ντριφτάριζε ελαφρώς, κάτι που τον έφερνε στην αριστερή πλευρά της πίστας, άρα στο σωστό σημείο για να φρενάρει και να τοποθετηθεί για τη δεξιά. Άφηνε πίσω του 20μετρες ροδιές αφήνοντας το πίσω μέρος να στρίψει τη μοτοσυκλέτα. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος κατά τη γνώμη μου». Η ικανότητα του Marquez να κάνει αυτό που ο Jorge Lorenzo και ο Dani Pedrosa δεν μπορούν - να αφήνει τον πίσω τροχό να

γλιστράει - του δίνει ένα πλεονέκτημα καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα και ιδίως στους τελευταίους γύρους όταν τα ελαστικά δεν είναι στα καλύτερά τους. Ενώ οι Lorenzo και Pedrosa δεν έχουν συνηθίσει να πηγαίνουν με το πλάι, για το Marquez αυτό είναι πολύ φυσικό, οπότε δεν έχει την ανάγκη να κλείνει το γκάζι όταν γλιστράει ο πίσω τροχός. Ο Marquez δεν πηγαίνει μόνο με το πλάι στην έξοδο των στροφών. Γλιστράει συνεχώς τη μοτοσυκλέτα του, όπως έκανε και ο Casey Stoner, όμως πολύ περισσότερο ακόμη. Αυτό είναι το θεμέλιο του υπέρ επιθετικού στιλ οδήγησης που έχει αλλά και κάτι παραπάνω. Οδηγώντας με αυτόν τον τρόπο, η μοτοσυκλέτα κουνιέται και ταλαντώνεται και έτσι μεταφέρει περισσότερη πληροφορία στον αναβάτη από όσα συμβαίνουν στην επιφάνεια της πίστας, όσο κι αν αυτό φαντάζει τρομακτικό σε όσους παρακολουθούν απ’ έξω. Ο Marquez περισσότερο από κάθε άλλον μου θυμίζει τον Rainey που ξεπηδούσε από τη στροφή τιθασεύοντας τη μοτοσυκλέτα με τα πόδια, τα χέρια και ότι άλλο μπορούσε να σκεφτεί αλλά κυρίως με το γκάζι. Ο Rainey, ένας ακόμη απόφοιτος της χωμάτινης σχολής, ήθελε πάντα η μοτοσυκλέτα να κουνιέται από κάτω του και να του λέει (χάρη στην εμπειρία του πάνω στη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα), τι πρόκειται να κάνει στη συνέχεια ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου πριν το κάνει. Και αυτό το χιλιοστό είναι το παν για έναν αναβάτη. «Κάνοντας τη μοτοσυκλέτα να γλιστρά και να κουνάει του δίνει μία άλλη προοπτική στο θέμα πρόσφυση», λέει ο βετεράνος των MotoGP Colin Edwards. «Κάποιες φορές όταν αφήνεις τη μοτοσυκλέτα να γλιστράει έχεις καλύτερη αίσθηση. Αν δεις τον Jorge και τον Dani, μοιάζουν να οδηγούν σε ράγες, όμως όλα εξαρτώνται από την αίσθηση του κάθε αναβάτη. Οι δύο τους έχουν αντιδιαμετρικά διαφορετικό στιλ από τον Marc. O Jorge στηρίζεται πιο πολύ στον πίσω τροχό, ρίχνει τη μοτοσυκλέτα με το πίσω μέρος». Τα τελευταία χρόνια οι Lorenzo και Pedrosa είχαν αναγνωριστεί ως μάστορες στο να φορτίζουν διαρκώς τα Bridgestone ώστε να τα κρατούν κολλημένα στην άσφαλτο καθ’ όλη τη διάρκεια της στροφής. Με κάποιο τρόπο ο Marquez έχει βρει τον τρόπο να κρατά τα ελαστικά του φορτισμένα ενώ διαγράφει τροχιές που έχουν σχήμα που μοιάζουν με V αντί U. Κανένας δεν γνωρίζει πώς το καταφέρνει πέρα από το

box της Repsol Honda». «Το έχει βρει αυτό αλλά δεν ξέρω πώς», προσθέτει ο Edwards. «Έχει βρει το πώς να βουτάει στροφή με μεγάλη φόρτιση των ελαστικών και συνεχίζει να παράγει πρόσφυση και απλά μένει εκεί». Η RCV ήταν ανέκαθεν μοτοσυκλέτα που έστριβε με γωνίες, οπότε ταιριάζει απόλυτα με τον τρόπο που αρέσκεται να οδηγεί ο Marquez. Ο Pedrosa έχει μιλήσει για τον επιθετικό τρόπο οδήγησης του team mate του στις εισόδους και το υπερφυσικό οδηγικό του στιλ, ως συστατικά στοιχεία μίας στιβαρής εκμετάλλευσης των τεθλασμένων γραμμών στη στροφή: βούτα τη μοτοσυκλέτα προς την κορυφή της στροφής κράτησέ την κάτω και βγάλε την από τη στροφή σπινάροντας όσο πας. «Μοιάζει πιο πολύ να οδηγεί με τιμόνι motocross παρά σαν αναβάτης πίστας», λέει ο δύο φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα 250κ.εκ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Marquez έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο, όμως το επιθετικό του, χαλαρό στιλ οδήγησης προφανώς οφείλεται από την εμπειρία του στην κατηγορία Moto2. Έχει συνηθίσει να τοποθετεί τη μοτοσυκλέτα του διώχνοντας τον πίσω τροχό προς τα έξω με το δεξί του χέρι και μόνο να τον κρατά σ’ εκείνη τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο θρίαμβο και την καταστροφή. Σε αντίθεση, οι Lorenzo και Pedrosa προέρχονται από τα 250, όπου μετρούσε το απαλό στιλ και η υψηλή ταχύτητα μέσα στη στροφή. Αντίθετα με τον Marquez οι δύο πρώην αναβάτες των 250 στηρίζονται πολύ στα ηλεκτρονικά, επειδή δεν πρόλαβαν την εποχή των δίχρονων 500 και τα πρώτα χρόνια των τετράχρονων 990, οπότε δεν χρειάστηκαν ποτέ να οδηγήσουν με το πλάι. Ο Marquez από την άλλη περιορίζει την επέμβαση του traction control, ακριβώς όπως έκανε και ο χωμάτινος Stoner. Η άφιξη του Marquez στα MotoGP και η λαχτάρα του να δώσει έμφαση και πάλι στον πίσω τροχό κλείνει ακόμη έναν ομόκεντρο κύκλο στο θέμα της τεχνικής οδήγησης, το οποίο κάθε λίγα χρόνια εστιάζεται πότε στον μπροστινό τροχό, πότε στον πίσω και ούτω καθεξής. Παρότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Marquez είναι κάτι μοναδικό, προφανώς θα είναι ο πρώτος ανάμεσα σε πολλούς αναβάτες που θα έχουν δώσει μάχες με κάπως υπέρβαρες, βασισμένες σε παραγωγής, μοτοσυκλέτες. Αυτό με την προϋπόθεση ότι τα Moto2 θα παραμείνουν ως έχουν σήμερα. Ως αποτέλεσμα, η τεχνική οδήγησης MotoGP θα έχει την ανάλογη κατεύθυνση όσο αναβάτες σαν τον Scott Redding - που επίσης αρέσκεται να γλιστράει τη μοτοσυκλέτα του - περνούν από την κατηγορία Moto2 σ’ εκείνη των βασιλιάδων. Το στιλ του Marquez κάνει τα MotoGP λίγο ταχύτερα, όμως κυρίως τους χαρίζει περισσότερο δράμα και τα καθιστά πιο συναρπαστικά για το θεατή. Το οποίο σημαίνει ότι το μέλλον των MotoGP φαντάζει πιο φωτεινό απ’ ότι ελάχιστα χρόνια πριν.