Ο Casey Stoner έχει κάνει δύο σοβαρά λάθη στην καριέρα του σαν αγωνιζόµενος: Ήταν πολύ νεαρός όταν ξεκίνησε στα MotoGP, σε ένα χρονικό σηµείο που ο Valentino Rossi είχε µετασχηµατίσει το χώρο µε την εµβληµατική, popstar φυσιογνωµία του. Στη συνέχεια, ήταν ο πρώτος αναβάτης που ταρακούνησε για τα καλά τον Rossi. Αρκετοί είναι εκείνοι που δεν τον συγχώρεσαν ποτέ για αυτά του τα λάθη.

Τα θεατρικά του Rossi δηµιούργησαν µια υπέροχη ατµόσφαιρα στα MotoGP, όµως φτάσαµε στο σηµείο όλοι οι αναβάτες να θέλουν να γίνουν popstar, κάτι ιδιαίτερα κουραστικό και βαρετό. Ο Stoner δεν υποδύεται κάτι άλλο από αυτό που πραγµατικά είναι: ένας οδηγός µοτοσυκλετών. Κατά τη γνώµη µου είναι εξίσου καλός µε τον Mick Doohan και εξίσου καλός, ή ίσως και καλύτερος από τον Rossi.

Οι οπαδοί των αγώνων που δεν εκτιµούν τον Stoner διότι δεν τους διασκεδάζει µε ευχάριστες κουβέντες και σαχλαµάρες µετά την πτώση της καρό σηµαίας πρέπει να αναρωτηθούν µήπως θα ήταν προτιµότερο να ασχοληθούν µε κάποιο reality show, όπως το X-Factor.

Από την άλλη πλευρά, οι οπαδοί που δεν τον συµπαθούν επειδή παίρνει προβάδισµα και κατακτά την καρό σηµαία µε διαφορά αρκετών δευτερολέπτων και όχι πάνω στο νήµα, πρέπει να θυµηθούν ότι είναι ένας επαγγελµατίας αγωνιζόµενος που πληρώνεται για να οδηγεί χωρίς αύριο. Δεν πληρώνεται για να χτυπιέται και να παίζει µε τους κοινούς θνητούς.

Ο καθένας που λατρεύει την άγρια οµορφιά των αγώνων µοτοσυκλέτας θαυµάζει τον Stoner για την ιδιοφυΐα του. Σε αυτό το κοινό θα λείψει πραγµατικά όταν αποσυρθεί στο τέλος της χρονιάς. Το ταλέντο του είναι τροµακτικό: Επιτίθεται µε δύναµη στη στροφή, προσεγγίζει το εσωτερικό kerb και στην έξοδο αφήνει µια µεγάλη µαύρη λωρίδα ελαστικού, πριν ξεχυθεί προς την επόµενη ευθεία. Ποιος άλλος το κάνει αυτό; Ποιος άλλος οδηγεί ένα πρωτότυπο 260 ίππων σαν να είναι χωµάτινη µοτοσυκλέτα;

Βεβαίως, η Honda RCV δεν είναι µια εύκολη µοτοσυκλέτα. Είναι σίγουρα πιο άγρια από την Yamaha, όµως ταυτόχρονα είναι πολύ πιο φιλική από την Ducati, παρέα µε την οποία ο Stoner πέρασε τέσσερις εξαντλητικές σεζόν, κάνοντας πράγµατα που κανένας άλλος δεν µπορεί.

Η ιδιοφυΐα και το ταλέντο του Stoner διαµορφώθηκαν από την παιδική του ηλικία, όταν περνούσε το χρόνο του οργώνοντας χωµάτινες oval πίστες, µε το γκάζι τέρµα ανοιχτό και το πίσω ελαστικό να γλιστράει έντονα. Αυτό όµως που τον ξεχωρίζει πραγµατικά, είναι ο τρόπος που µεταχειρίζεται το πίσω φρένο.

Ακολουθεί ο Lucio Cecchinello, ενθυµούµενος τις πρώτες δοκιµές του   Stoner µε µια αγωνιστική 250 GP, το Νοέµβριο του 2001: «Όταν είδαµε τα δεδοµένα τηλεµετρίας πάθαµε σοκ! Ξέραµε από την αρχή ότι επρόκειτο για πολύ, πολύ ικανό και πολύ ενδιαφέροντα αναβάτη. Άνοιγε το γκάζι πολύ, πολύ, πολύ νωρίς για να µη συµπεριφέρεται νευρικά η µοτοσυκλέτα. Αυτό τον βοήθησε να τιθασεύσει µια µοτοσυκλέτα µε ιδιαίτερα άγριο χαρακτήρα, όπως η Ducati».

Είναι πραγµατική τραγωδία για τους αγνούς οπαδούς των αγώνων ότι δεν θα τον απολαµβάνουν πλέον στα Grand Prix. Γιατί όµως µας το κάνει αυτό; Τα πράγµατα είναι απλά, όπως εξήγησε και ο ίδιος. «Έχω αρχίσει να χάνω το ενδιαφέρον µου για το άθληµα», είπε χαρακτηριστικά.

Το πρώτο που πρέπει κανείς να σκεφτεί, είναι ότι ο Stoner αγωνίζεται εδώ και 23 χρόνια. Το δεύτερο είναι ότι πάντα σιχαινόταν τον προβεβληµένο και πολυτελή τρόπο ζωής. Ορισµένοι αναβάτες απολαµβάνουν να τριγυρίζουν συνέχεια τον κόσµο µε αεροπλάνα, ενοικιαζόµενα αυτοκίνητα και να περνάνε τις µέρες τους σε δωµάτια ξενοδοχείων. Ο Stoner δεν είναι ένας από αυτούς. Το 2008 µου είχε δηλώσει «Είµαι εδώ για να αγωνίζοµαι. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά σκότωµα για εµένα!»

Ποτέ δεν ήταν ευτυχής για την έκθεσή του στα µέσα µαζική ενηµέρωσης. Όταν εµφανίστηκε στη σκηνή µικρός, ερχόµενος από την Αυστραλία, ήταν σα λαγός που τρόµαζε στα φώτα των αυτοκινήτων. Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη ότι δεν έγραφε καλά στην κάµερα, ενώ δυσκολευόταν να διαχειριστεί και τους οπαδούς που συρρέανε για αυτόγραφα. «Δεν µου αρέσει καθόλου να τραβάω την προσοχή. Θα προτιµούσα να είµαι το µικρό ποντικάκι στη γωνία, εντελώς ξεχασµένος», είχε δηλώσει στην ίδια συνέντευξη το 2008.

Σήµερα ο Stoner είναι πολύ πιο άνετος στο προσκήνιο και πάντοτε έχει διάθεση να µιλήσει. Μπορεί επίσης να είναι ιδιαίτερα αστείος και ευδιάθετος, είναι όµως προφανές ότι κάτι τον τρώει. Είναι ένας εριστικός Αυστραλός, τι άλλο θα µπορούσε κανείς να περιµένει;

Ορισµένοι αναβάτες αποµακρύνονται από τους αγώνες νωρίς, όµως οι περισσότεροι αποχωρούν κουτσαίνοντας και πραγµατικά ελάχιστοι αποσύρονται όντας στην κορυφή, όπως ο Stoner σχεδιάζει. Ο Troy Bayliss το έκανε, αλλά στη συνέχεια πέρασε αρκετό καιρό βασανίζοντας τον εαυτό του για να επιστρέψει στη δράση. Είναι λυπηρό ότι η πλειοψηφία πρέπει να υποφέρουν µέσα στις πίστες, ώστε τελικά να µισήσουν τους αγώνες. Αντιµετωπίζουν τροµακτικά ατυχήµατα και συνεχείς ήττες, φτάνοντας σε σηµείο να ανυποµονούν να αποσυρθούν. 

Ο Stoner, όπως όλοι οι επαγγελµατίες αναβάτες είναι ένα πρεζόνι της ταχύτητας και της αδρεναλίνης. Πώς λοιπόν θα µπορέσει να ζήσει χωρίς τη δόση του από συγκινήσεις 250 ίππων; Πιστεύω ότι θα τα πάει µια χαρά. Ζει πλέον σε µια φάρµα, βαθιά στο New South Wales, σχεδόν µια ώρα µακριά από την πιο κοντινή πόλη. Δεν είναι κάποιος που επιζητεί µεγάλη ζωή και φανταχτερά παιχνίδια. Υποπτεύοµαι ότι θα είναι πολύ απασχοληµένος µε το να κάνει παιδιά, να οδηγεί τρακτέρ, να κυνηγάει αγριόχοιρους και να κάνει βόλτες µε χωµάτινες µοτοσυκλέτες. Τα MotoGP δεν θα του λείψουν πολύ…

Πέρσι ο Stoner µου είπε ότι δεν απολαµβάνει πλέον να οδηγεί την RCV του, διότι η εµπειρία είναι υπερβολικά έντονη. Όταν ανακοίνωσε την απόσυρσή του, εξήγησε περισσότερα για το συγκεκριµένο θέµα.

«Δεν θέλω να συνεχίσω να αγωνίζοµαι µέχρι να χάσω εντελώς το πάθος µου για τις µοτοσυκλέτες. Αγαπάω πραγµατικά τις µοτοσυκλέτες, έχουν ορίσει ολόκληρη τη ζωή µου και αν συνεχίσω στα MotoGP, πιστεύω ότι θα χάσω εντελώς το ενδιαφέρον µου και δε θα θέλω να ξαναπλησιάσω δίτροχο για τα επόµενα δέκα χρόνια. Αυτό µε φοβίζει πραγµατικά».

Ότι γνώµη κι αν έχετε για τον Stoner, δεν µπορείτε να κατηγορήσετε την αγάπη του για τις µοτοσυκλέτες.