Όταν περπατούσαμε το πρωί από τον αυτοκινητόδρομο - όπου μας άφησε το λεωφορείο - προς την πίστα και άκουσα για πρώτη φορά τα 800άρια να ουρλιάζουν, με έπιασε χτυποκάρδι. Αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα πάντοκ μέσα στο λιοπύρι λες και θα χάναμε τον αγώνα.

 Τι σημασία έχει που ήταν μόνο δοκιμές; Για μένα σαν αγώνας ήταν καθώς μετά από 600 μέρες μακριά από τα αγωνιστικά τεκταινόμενα, ε πώς να το κάνουμε, μου έλειψαν τα γκάζια. Με συνοπτικές διαδικασίες περάσαμε την πύλη – όπου είχαν κρατημένα τα ονόματά μας (να είναι καλά ο Δημήτρης Διατσίδης) ως απεσταλμένους της 2delta.

Στο λεωφορειάκι της πίστας που μας πήγε στα πάντοκ ήταν και κάτι Βέλγοι που ταξίδεψαν μέχρι εδώ μόνο και μόνογια να κάνουν χειραψία στο Ρόσι. Ο ένας δηλαδή, που είχε κερδίσει έναν διαγωνισμό περιοδικού και ήταν μες τη χαρά, λες και θα συναντούσε τη Σκάρλετ Γιοχάνσον. Με το καλημέρα, συναντάμε τον Λορέντσο στα πάντοκ να δίνει συνέντευξη. «Καλέ αυτό είναι μωρό», λέει η Βούλα... Καλά, θα τον δεις μετά μέσα! Στο γραφείο Τύπου είχε περισσότερο κόσμο απ’ όσους περίμενα – καμιά δεκαπενταριά δημοσιογράφοι και φωτογράφοι από τα ειδικά μέσα και το Moto GP.

Οι πιο άσχετοι είμασταν εμείς. «Και τώρα τι κάνουμε;», ρωτάει η Βούλα, που από χθες ήταν όλο αγωνία με το θέμα. «Πάμε για ρεπορτάζ», της λέω, φοράμε τα tabard (τα φωτογραφικά γιλέκα) και βγαίνουμε για... σαφάρι. Εκείνην την ώρα δύο μηχανάκια ήταν στην πίστα, μαύρα κι άραχνα, μάλλον από τη Β’ ομάδα Ducati. Πρώτα πάμε στα πιτ της Fiat Yamaha, ε πού αλλού;

Ο Τζέρεμι Μπάρτζες ήταν έξω τρώγοντας παγωτάκι μαζί με κάτι μηχανικούς αλλά οι αναβάτες πουθενά. Πού να βγουν έξω με τόση ζέστη; Μέχρι που βλέπω ένα τσούρμο να πηγαίνει προς τα μέσα. «Ο Βαλεντίνο»! Νάτος, μετά την πρωινή του πτώση, με βερμούδα – σαγιονάρα να δίνει συνέντευξη στην Ισπανίδα του Moto GP. Με γάζες στα δάχτυλα και στο πόδι – από το... πέσιμο στο σπίτι του – αλλά κεφάτος όπως πάντα. Σε 2’ είχε χαθεί για φαγητό. Ταλαίπωροι εμείς, στη μεσημεριναή σιέστα τους πιάσαμε όλους γι’ αυτό και δεν βλέπαμε ψυχή. Κάνουμε διάλειμμα και μετά πάμε προς την πίστα για λίγηδράση. Δεν είχα δει ποτέ μου 800άρια ζωντανά οπότε αυτό με έκαιγε περισσότερο από καθετί άλλο.

Όταν πλησιάσαμε στην πίστα, τρελάθηκα. Μα τι γκάζι ήταν αυτό; Τουλάχιστον η Ducati λες και την σπρώχνει ο Θεός, έτσι τινάζεται μπροστά στην ευθεία. Μα το καλύτερο; Στις στροφές, όπου οι κλίσεις είναι απλά αδιανόητες. Λές και τρυπάνε την άσφαλτο τα γόνατα των αναβατών, τόσο κάτω είναι. Μετά την πρώτη δόση νάμαστε στα πιτς. Λιοπύρι τρομερό. Συναντάμε τον Καπιρόσι που μου φάνηκε ολίγον γερασμένος. «Είναι πάντα ζόρι να ανεβαίνεις στη μηχανή μετά από δύο μήνες», να λέει. «Εχουμε απίστευτη δουλειά αυτές τις τρεις μέρες για να καταλήξουμε σε κινητήρα και πλαίσιο».

Ζόρι αλλά μάθατε τι έκανε σήμερα: άτυπη pole! Μετά,βγαίνουν τα στρατά της FIAT Yamaha για τις μεσημεριανές πρόβες. Ο Ρόσι, με καινούριο κράνος, μαύρο με τον αριθμό 8 (όσα και τα πρωταθλήματα) στο κούτελο και με δύο μπουλντόγκ (ποια άραγε;) στον κοκοβιό της Μ1. Μπήκαν μαζί με τον Λορέντσο και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ο ηλεκτρικός, γουργουρητός ήχος που βγάζουν τα Yamaha.
Σαν δικύλινδρα ακούγονται και επιταχύνουν τόσο γραμμικά που όταν τα βλέπεις στην ευθεία νομίζεις ότι δεν έχουν δύναμη. Αμ δε που δεν έχουν! Τα φιατάκια μπήκαν και βγήκαν παρέα από την πίστα. Στην έξοδο, όταν ο Ρόσι έβγαλε το κράνος, κάθισα και απόλαυσα όσα έλεγε στους μηχανικούς στα αγγλικά.

Ο καλύτερος όλων των εποχών σ’ αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα: τηνανάλυση της συμπεριφοράς μιας μοτοσικλέτας. Σαν κομπιούτερ εξηγούσε με εκπληκτική ακρίβεια, πόσο γρήγορα μπαίνει το μπροστινό, πώς το πίσω, πώς αντιδράνε τα λάστιχα, πώς ακούει ο κινητήρας, σ’ εκείνη τη στροφή αυτό αλλά στην άλλη αλλιώς...
Τι να πω; Μαέστρος εν δράσει.
Πάντως έδειχνε χαρούμενος. Δυστυχώς, δεν βγήκε να μας μιλήσει όπως περιμέναμε στο τέλος των δοκιμαστικών, κατά τις έξι δηλαδή. Θα πάμε το Σάββατο και θα τον πιάσουμε αγκαζέ. Στις απογευματινές δοκιμές, τα San Carlo Honda ήταν τα πιο δραστήρια σε αριθμό γύρων αλλά και ο Ζιμπερνάου που δεν πρόλαβα να τον δω κατάφατσα. Μια χαρά τα πήγε πάντως. Στο τέλος μιλήσαμε με τον Ντοβιτσιόζο και τον Χέιντεν.

Ο πρώτος τα πήγε καλά αλλά δενήταν ευχαριστημένος. «Το μπροστινό είναι εκπληκτικό, το πίσω το χάνω», μας έλεγε. «Έχει εκπληκτική δύναμη η μοτοσικλέτα αλλά θέλει πολλή δουλειά για να τη βάλεις κάτω. Πέρυσι είχα μια αδύναμη μοτοσικλέτα τέλεια στημένη. Τώρα, μία πανίσχυρη αλλά που πρέπει να τη δαμάσεις. Πρέπει να δουλέψουμε πολύ με την απόκριση του μοτόρε». Σαν παιδάκι είναι ο Αντρέα και φοβερά κεφάτος, ειδικά με τους Ιταλούς δημοσιογράφους, τις παλιές καραβάνες του χώρου.

Όσο για τον Χέιντεν; Ήταν λίγο ξυνισμένος με το 2:04’’ και τα 2’’ που του έριξε με το καλημέρα ο Στόνερ. «Έχει πολλή δύναμη» μας είπε για να προσθέσει: «εντάξει όλες μοτοσικλέτες είναι, με γκάζι και φρένο, όσο και να διαφέρουν μεταξύ τους», αναφορικά με τη σύγκριση της Ducatiμε τη Honda. Τον ξενίζει μας είπε το πλαίσιο από ανθρακονήματα που «δεν προειδοποιεί γιατί είναι πιο άκαμπτο απ’ όσο θέλεις». Αυτά για σήμερα λοιπόν. Πριν βραδιάσει, φύγαμε με οτοστόπ από την πίστα.

Μας πήρε ευτυχώς ένας υπάλληλος του Σεπάνγκ και μας έφερε στην Κουάλα Λουμπούρ. Ιδρωμένους, κουρασμένους, όσο και τους αναβάτες, που όλοι τους «την άκουσαν» σήμερα από τη ζέστη. Αύριο μάλλον δεν θα προλάβουμε να πάμε γιατί θα βάλουμε μπροστά το νέο μας κινητήρα στο Discovery μετά από 50 μέρες ακινησίας.

Έχουμε κι εμείς το δικό μας αγώνα και βέβαια τις σχετικές δοκιμές πριν το... επόμενο πρωτάθλημα theworldoffroad που θα γίνει στην Αυστραλία.
Το Σάββατο όμως θα πάμε και πάλι Σεπάνγκ.

Sete Gibernau - Action

/>Τα ξαναλέμε λοιπόν μεθαύριο..._Α.Τεμπερίδης

Άκης Τεμπερίδης

Andrea Dovizioso - Συνέντευξη

Nicky Hayden

Nicky Hayden - Συνέντευξη