8 Απριλίου 2001. Ένας μικροσκοπικός, σχεδόν ασθενικός, 15χρονος Καταλανός κάνει το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μοτοσυκλέτας στην κατηγορία των 125 cc στη Suzuka της Ιαπωνίας και η ζωή του αλλάζει για πάντα. 

Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής ανακαλεί αυτή τη σημαντική στιγμή της ζωής του:

«Ήμουν στην ουρά, στους τελευταίους. Όταν όλοι οι οδηγοί φτάσαμε μαζί στην πρώτη στροφή, σκέφτηκα: “Ντάνι, φρέναρε” και άφησα να με περάσουν σχεδόν όλοι. Σε εκείνη την πρώτη στροφή του πρώτου μου αγώνα φοβήθηκα, αλλά δε μου ξανασυνέβη».

Από τότε έχουν περάσει 10 χρόνια γεμάτα από ατελείωτες ώρες δουλειάς, 3 Παγκόσμια Πρωταθλήματα, πολλές επιτυχίες, υπερβάσεις, άτυχες και δύσκολες στιγμές, συχνούς και σοβαρούς τραυματισμούς και πολύ πόνο.

Από την πρώτη του κιόλας χρονιά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κατάφερε να ξεχωρίσει και να τερματίσει 8ος με 100 πόντους. Ο ίδιος αναφέρει:

«Ήταν μια από τις πιο δύσκολες χρονιές, γιατί σφίγγεις τα δόντια σε όλες τις ελεύθερες δοκιμές και παρόλα αυτά μένεις 2 -3 δευτερόλεπτα πίσω απ’ τους πρώτους».

Το πρώτο βάθρο έρχεται στο τέλος της χρονιάς στην Valencia. «Στον τελευταίο υστερικό γύρο, έγιναν πολλές προσπεράσεις και εγώ κατάφερα στην τελευταία στροφή του αγώνα να περάσω τρίτος. Όταν τερμάτισα και το συνειδητοποίησα, πάγωσα και σκέφτηκα:

«Εγώ τρίτος; Αποκλείεται να συμβαίνει αυτό!».

Η επόμενη χρονιά, το 2002, είναι μια καθοριστική χρονιά για την καριέρα του αφού μαθαίνει πολλά πράγματα όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και όσον αφορά στο set-up της μηχανής. Κερδίζει πολλά βάθρα και κυρίως έρχονται οι νίκες, με πρώτη αυτή στο Assen.

«Όταν ξύπνησα το πρωί, ήμουν σίγουρος ότι θα κερδίσω. Είδα ότι η πίστα είχε στεγνώσει και είπα στον εαυτό μου: “Δώσε!”».

Το 2003 ξεκινάει με υψηλές προσδοκίες. "Πριν ξεκινήσει η χρονιά, ο Alberto μου είπε: “Τώρα είναι η ώρα. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Κάν’το”».

Στις 12 Οκτωβρίου 2003 στη Μαλαισία έρχεται η μεγάλη στιγμή καθώς το παιδικό του όνειρο γίνεται πραγματικότητα και η σκληρή του δουλειά δικαιώνεται τη στιγμή που τερματίζει πρώτος και στέφεται Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα 125cc.

Πέντε μέρες μετά στις 17 Οκτωβρίου 2003 στις ελεύθερες δοκιμές στην πίστα του Phillip Island έρχεται η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του καθώς έχει πτώση και σπάει και τους δύο αστραγάλους του.

Το 2004 ξεκινάει με τους χειρότερους οιωνούς καθώς η ανάρρωσή του από τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του γίνεται με πολύ αργούς ρυθμούς και μένει σε ακινησία για αρκετούς μήνες.

«Εγώ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να κερδίσω τον τίτλο, ο Alberto όμως το πίστευε», έχει πει ο Dani. Κερδίζει εύκολα τον τίτλο και η μεγάλη του επιτυχία επαναλαμβάνεται και το 2005.

Το 2006 ήρθε η μεγάλη στιγμή της μεταπήδησής του στα MotoGP. Παρά την αμφισβήτηση πολλών, λόγω των δυσκολιών που του προκαλεί η σωματική του διάπλαση, ο Dani έχει μια εκπληκτική χρονιά ως rookie. Για άλλη μια φορά διέψευσε τις Κασσάνδρες με το ταλέντο του και τη σκληρή δουλειά του και η πρώτη νίκη ήρθε στον 4ο αγώνα του και μέχρι τον τραυματισμό του στην Μαλαισία διεκδικούσε με αξιώσεις τον παγκόσμιο τίτλο.

Ο τραυματισμός του στη Μαλαισία ουσιαστικά ανοίγει το χορό μιας σειράς σοβαρών τραυματισμών που τον αναγκάζουν να περάσει πολλές φορές από το χειρουργείο. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι μόνο το 2008 έκανε 3 εγχειρήσεις.

Η επέτειος των 10 χρόνων από την πρώτη του εμφάνιση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τον βρίσκει για άλλη μια φορά (πού αλλού;) στο χειρουργείο. Ευελπιστεί ότι για άλλη μια φορά θα επανέλθει ακόμα πιο δυνατός και ανταγωνιστικός όπως το έχει κάνει τόσες φορές και θα αυξήσει κατά πολύ τον αριθμό των νικών του (12) στα MotoGP.

NO CORRES SOLO.

Στατιστικά

Εκκινήσεις: 164

Βάθρα: 90

Νίκες: 35

Pole positions: 35

Ταχύτεροι γύροι: 42

Παγκόσμια Πρωταθλήματα: 3 (1 στα 125cc, 2 στα 250cc)

To επίσημο fan club του Dani Pedrosa (www.clubfanspedrosa.com) *, αναγνωρισμένο από τον ίδιο τον Dani θα ήθελε να στείλει το εξής μήνυμα για να γιορτάσει τα 10 χρόνια του Dani Pedrosa στο Π.Π.:

«10 χρόνια μετά από εκείνη την 8η Απριλίου 2001, το μόνο που μας μένει να σου πούμε είναι ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ με δυνατή φωνή και με το χέρι στο μέρος της καρδιάς. Σ’ ευχαριστούμε για όλα όσα μας έχεις δώσει, για όλα όσα μας έχεις κάνει να νιώσουμε, που είσαι (χωρίς να το ξέρεις) στο πλευρό μας και που είσαι για όλους παράδειγμα εργατικότητας και υπερνίκησης των δυσκολιών. Αυτή τη χρονιά, το 2011, είμαστε κοντά σου περισσότερο από ποτέ. Εμείς, οι Pedrosistas σου, ήμασταν πάντα δίπλα σου και θα συνεχίσουμε πιο δυναμικά από ποτέ. Βασίσου πάνω μας γιατί πια το ξέρεις…εσύ, ποτέ δεν τρέχεις μόνος σου. Pedrosistas hasta morir».

* Ευχαριστίες για τη βοήθειά τους στα ιδρυτικά μέλη του fan club, Sandra Rios Montes και Isabel Gonzalez.