Το ημερολόγιο έγραφε Κυριακή, 23 Οκτωβρίου 2011 όταν ο αγώνας της Μαλαισίας στην Sepang International Circuit ξεκίνησε. Ήταν ο 17ος και προτελευταίος αγώνας της χρονιάς. Μόλις στον δεύτερο γύρο, ο Marco Simoncelli βρισκόταν στην τέταρτη θέση όταν, στην 11η στροφή, η μοτοσυκλέτα του έχασε την πρόσφυση και άρχισε να κινείται προς την εξωτερική γραμμή της στροφής. Όμως τα ελαστικά επανέκτησαν την πρόσφυση και ο Simoncelli άρχισε να επιστρέφει, γερμένος στην δεξιά πλευρά της μοτοσυκλέτας του, προς το εσωτερικό της στροφής, όπου βρίσκονταν οι Valentino Rossi και Colin Edwards. Οι δύο αναβάτες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να τον αποφύγουν. Χτύπησαν με φόρα πάνω του και το κράνος του Simoncelli έφυγε από το κεφάλι του.

Ο αγώνας διακόπηκε αμέσως και ο Simoncelli μεταφέρθηκε στο ιατρικό κέντρο της πίστας με ασθενοφόρο. Στις 16.56 τοπική ώρα, λιγότερο από μια ώρα μετά το ατύχημα, ανακοινώθηκε ότι ο Marco Simoncelli είχε υποκύψει στα τραύματά του σε ηλικία εικοσιτεσσάρων ετών. 

Ο Marco Simoncelli γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1987 στην Catollica της Ιταλίας, αλλά πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Coriano. Η ενασχόλησή του με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό ξεκίνησε στην ηλικία των 7 ετών, όπου άρχισε να αγωνίζεται με minibikes στην περιοχή του. Δύο χρόνια μετά, πήρε μέρος στο Ιταλικό Πρωτάθλημα Minimoto το 1996.

Το 1999 και το 2000 κέρδισε το συγκεκριμένο πρωτάθλημα, ενώ το 2000 βγήκε επίσης δεύτερος στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Minimoto. Την επόμενη χρονιά κέρδισε το Ιταλικό Πρωτάθλημα των 125cc, ενώ το 2002 κέρδισε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα των 125cc.

Το 2002, είδε τον Simoncelli να λαμβάνει μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα των 125cc, αντικαθιστώντας στους τελευταίους 6 αγώνες τον Τσέχο αναβάτη, Jaroslav Hules που ανέβηκε στα 250cc. To 2003 ήταν η πρώτη του πλήρης χρονιά στα 125cc, όπου άρχισε να χρησιμοποιεί το χαρακτηριστικό του νούμερο 58. Εκείνη την χρονιά τερμάτισε 21ος στο πρωτάθλημα με 31 βαθμούς.

Την επόμενη χρονιά, ο Simoncelli άλλαξε ομάδα, πηγαίνοντας από την Matteoni Racing Team στην Worldwide Racing Team, πετυχαίνοντας την πρώτη του pole position και την πρώτη του νίκη μόλις στον δεύτερο αγώνα, στην πίστα της Jerez. Τερμάτισε εκείνη την χρονιά στην 11η θέση της βαθμολογίας με 79 βαθμούς. Το 2005  ήταν η τελευταία του χρονιά στα 125cc, όπου πάλι κατάφερε να κερδίσει στην Jerez και να ανέβει άλλες 5 φορές στο βάθρο, τελείώνοντας την σεζόν στην 5η θέση με 177 βαθμούς.

Ο Marco Simoncelli στο βάθρο της Jerez το 2005.

Το 2006 τον βρίσκει στα 250cc με την Metis Gilera Team. Κατάφερε να τερματίσει τους περισσότερους αγώνες μέσα στην δεκάδα, με καλύτερή του θέση την 6η και στην τελική κατάταξη βρέθηκε 10ος με 92 βαθμούς. Η επόμενη χρονιά κύλησε αντίστοιχα, χωρίς βάθρα για τον Simoncelli, που κατέκτησε πάλι την δέκατη θέση της βαθμολογίας.

Η πρώτη του νίκη στα 250cc ήρθε το 2008, την 1η Ιουνίου στην πίστα του Mugello. Ήταν σαν να ξεκλείδωσε τον εαυτό του. Εκείνη την χρονιά θα έπαιρνε άλλες πέντε νίκες και θα γινόταν παγκόσμιος πρωταθλητής των 250cc. Η επόμενη χρονιά ήταν και η τελευταία του στα 250cc, όπου τερμάτισε τρίτος, ενώ έκανε και μια εμφάνιση στα Superbikes στον αγώνα της Imola, τερματίζοντας τρίτος στον δεύτερο αγώνα.

Η ημέρα που ο Simoncelli έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής στα 250cc.

Ο δρόμος για τα MotoGP είχε πλέον ανοίξει και ο Simoncelli θα συμμετείχε το 2010 στην μεγάλη κατηγορία με την San Carlo Gresini Honda Team. Εκείνη η σεζόν ξεκίνησε αργά για τον Simoncelli, καθώς είχε δύο σοβαρές πτώσεις στα τεστ πριν την έναρξη της σεζόν (στην δεύτερη μάλιστα ράγισε το κράνος του). Τελικά κατάφερε να τερματίσει τους 16 από τους 18 αγώνες στις βαθμολογούμενες θέσεις, με καλύτερό του τερματισμό την 4η θέση στην Πορτογαλία.

Για το 2011, ο Simoncelli θα οδηγούσε μια εργοστασιακή Honda ως μέλος της Gresini Team. Τερμάτισε πέμπτος στον πρώτο του αγώνα, ενώ έπεσε από την πρώτη θέση στο βρεγμένο στην Jerez.  Eξασφάλισε την υψηλότερη θέση εκκίνησης μέχρι εκείνη την στιγμή (δεύτερος), πριν πέσει στον πρώτο γύρο του αγώνα Estoril. Κατά τη διάρκεια του Γαλλικού Grand Prix στο Le Mans, ο Simoncelli συγκρούστηκε με τον Dani Pedrosa ενώ πάλευαν για την δεύτερη θέση. Ο Pedrosa έσπασε την κλείδα του, ενώ ο Simoncelli έλαβε ποινή περάσματος από τα pits, τερματίζοντας τελικά πέμπτος. Ο Simoncelli δεν δέχθηκε αρχικά την ευθύνη για τη σύγκρουση, ισχυριζόμενος ότι δεν φρέναρε πιο αργά από το κανονικό και ότι άφησε χώρο στον Pedrosa. Πριν από τον επόμενο αγώνα, ωστόσο, αποδέχτηκε ότι έπρεπε να ξανασκεφτεί το στυλ οδήγησής του.