Το να προσπαθήσεις να ξεχωρίσεις μερικές από τις καλύτερες στιγμές μέσα σε μια σεζόν που μας πρόσφερε εννέα διαφορετικούς νικητές, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα!

Ο καθένας μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με τις επιλογές μας και τα σχόλια - πάντα σε κόσμια πλαίσια - είναι ευπρόσδεκτα στο κάτω μέρος της σελίδας μας.

Η έκτη μας επιλογή είναι το GP της Αυστρίας, εκεί όπου η στρατηγική χτύπησε... κόκκινο και η Ducati - με τον Andrea Iannone  - έπαιρνε την πρώτη της νίκη στην μετά-Stoner εποχή!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό MOTOGP WORLD τεύχος #73

Η Ducati ήταν η καλύτερη μοτοσυκλέτα στην καινούργια πίστα Red Bull Ring της Αυστρίας και αυτή τη δύναμη εκμεταλλεύτηκε ο Iannone, ο οποίος πήρε ένα καλά υπολογισμένο ρίσκο και με εξαιρετική στρατηγική κατέκτησε την πρώτη του νίκη στη μεγάλη κατηγορία και την πρώτη νίκη της Ducati από το 2010 και τον Stoner (Phillip Island). Παράλληλα οι κόκκινοι έκαναν το 1-2 με τον Dovi δεύτερο, για πρώτη φορά μετά το 2007 όταν στην Αυστραλία κέρδιζε ο Stoner τον Capirossi.

Κείμενο: Νίκος Μπλούνας

Φωτογραφίες: motogp.com

Τελικά είμαστε κοντά ή όχι;

Το Red Bull Ring μπήκε στη ζωή των φίλων του MotoGP, όπως εδώ και μερικά χρόνια στην αντίστοιχη των φίλων της Formula 1. Μια πίστα φτιαγμένη για μονοθέσια, η οποία όμως στο τέλος του αγωνιστικού τριημέρου μας προσέφερε σπουδαίους αγώνες και στις τρεις κατηγορίες! Το χειμωνιάτικο τοπίο της πρώτης ημέρας (ακόμα και το μεσημέρι η θερμοκρασία ίσα που άγγιξε τους 15o C) έδωσε τη θέση του στο πραγματικό καλοκαίρι, με τον αγώνα της μεγάλης κατηγορίας να διεξάγεται σε θερμοκρασίες 27o C στον αέρα και (κατά μ.ο.) 46o C στην άσφαλτο! Ούτε ο καιρός, ούτε τα ζητήματα ασφαλείας της πίστας - με λίγο χώρο διαφυγής και τις μπαριέρες πολύ κοντά τους οδηγούς - προβλημάτισαν τελικά. Αντίθετα δεν είχε ξεκαθαρίσει αν τελικά η Ducati ήταν τόσο μπροστά, όπως φάνηκε στο τεστ του Ιουλίου, ή αν ο ανταγωνισμός (Yamaha-Marquez) είχε πλησιάσει απειλητικά, όπως ήταν η πεποίθηση μετά τις κατατακτήριες. Ο Lorenzo αμφιταλαντεύτηκε, ο Rossi δεν έχασε την ελπίδα του και ο Marquez ήταν εξ αρχής βέβαιος ότι οι κόκκινοι ήταν παντού ένα βήμα μπροστά. Ο τελευταίος είχε δίκιο.

Υπεροχή στο Κόκκινο!

Τελικά όλα κύλισαν βάσει σχεδίου για τους κόκκινους. Η χάραξη της πίστας στο Spielberg (ένα μικρό χωριουδάκι) ευνοούσε τους κόκκινους: στις ευθείες υπολόγιζαν στην ιπποδύναμη και στις αρκετές κλειστές στροφές είχαν την επιτάχυνση υπέρ τους, κατορθώνοντας με την υπεροχή τους στην εξέλιξη των «φτερών» να κρατάνε περισσότερο κάτω τον μπροστά τροχό από τους ανταγωνιστές τους και να έχουν πολύ καλύτερη πρόσφυση κι επομένως ταχύτητα στις εξόδους. Τι έμενε να κάνουν; Να μάθουν τα καινούργια ελαστικά που έφερε η Michelin και να διαχειριστούν σωστά αυτά, αλλά και το καύσιμο στον αγώνα. Η Αυστρία άλλωστε έγινε και επίσημα η πιο γρήγορη - σε μέση ωριαία ταχύτητα - πίστα του κόσμου και άρα η πιο απαιτητική σε καύσιμο, αν «γυρίζεις» συνέχεια πιέζοντας στο 100%! Δούλεψαν πολύ σ’ αυτά ειδικά τη δεύτερη ημέρα, στις τρίτες και τέταρτες ελεύθερες δοκιμές. Ήταν τότε που φάνηκε πόσο υπερείχε η κόκκινη μοτοσυκλέτα των άλλων, μιας και μπορούσε να χρησιμοποιήσει και τα δυο πίσω σλικ (μεσαίο/σκληρό) απροβλημάτιστα! Σε τέτοιο βαθμό που ο Dall’Igna άφησε τους αναβάτες του να πάρουν μόνοι τους την απόφαση τι να φορέσουν στον αγώνα. Εκεί ήταν που έγειρε η πλάστιγγα υπέρ του Iannone, ο οποίος φόρεσε τα πιο μαλακά ελαστικά μπρος και πίσω! Ρίσκο; Σίγουρα, αλλά καλά υπολογισμένο! Βαθμός δυσκολίας; Μεγάλος!

Ο Iannone έπρεπε να κρατήσει ελαστικό στην αρχή - αντί να προσπαθήσει να ξεφύγει μπροστά - για να μπορέσει να αντέξει την πίεση στο τέλος και παράλληλα για να έχει καύσιμο. Ήταν τότε που οι αντίπαλοι πίστεψαν ότι είχαν ελπίδα, μέχρι να βγει η ταμπέλα G2, να αλλάξουν χαρτογράφηση οι Ducati να μπει στο έδαφος όλη η ιπποδύναμή τους και να ξεφύγουν μπροστά. Την ίδια στρατηγική είχε και ο Dovi, αλλά δεν είχε το μεσαίο πίσω ελαστικό. Το σκληρό είχε πολλά προβλήματα και ειδικά στη δεξιά πλευρά, κάνοντας το έργο του Ιταλού πολύ δύσκολο στη δεξιόστροφη πίστα. Ο Iannone πίστεψε στον εαυτό του - όταν όλοι, Michelin και ομάδα τον συμβούλευαν να βάλει το σκληρό πίσω - φάνηκε πιο έξυπνος από τους αντιπάλους του και πήρε μια ιστορική νίκη. Στους τελευταίους έξι γύρους οι Ducati πίεσαν στο 100%. Ο Dovi ήταν καλύτερος στα φρένα, αλλά ο Iannone κράτησε τη ψυχραιμία του και παρά τους πόνους στα πλευρά (είχε πέσει σε προπόνηση με motocross στο καλοκαιρινό διάλειμμα) πήρε την πρώτη νίκη της καριέρας του στη μεγάλη κατηγορία. Μια ιστορική, φανταστική και πανάξια νίκη, χρησιμοποιώντας το μυαλό του (για το οποίο έχει κατηγορηθεί πολύ και φέτος και στο παρελθόν) και τις αρετές της μοτοσυκλέτας του, χωρίς να υπερβάλλει. Ο «Μανιακός» Iannone μόνο σαν «μανιακός» δεν οδήγησε, θυμίζοντάς μας τον καταπληκτικό του αγώνα στο Phillip Island πέρυσι.

Η Μάχη των Έξι

Το Σάββατο βράδυ ο Valentino Rossi μίλαγε για εξαπλή μάχη στον αγώνα και εν μέρει δικαιώθηκε. Τουλάχιστον μέχρι τα μισά, οι έξι καλύτεροι αναβάτες όλο το Σ/Κ έμεναν κοντά. Ο Lorenzo ξεκίνησε δυνατά κι έδινε μάχες με τις Ducati, κρατώντας πίσω του τον Rossi, με τους Marquez και Vinales ν’ ακολουθούν. Για τον Lorenzo τα πράγματα είναι απλά: όταν η πρόσφυση είναι σταθερή και η θερμοκρασία υψηλή, αποκτά την αίσθηση που θέλει από τα ελαστικά του (κυρίως το μπροστά) και μπορεί να οδηγήσει όπως θέλει. Τα Michelin δουλεύουν καλά (αν και αυτό είναι σχετικό και ανάλογα με το στυλ του καθενός) και σε χαμηλές θερμοκρασίες, όμως το εύρος που προσφέρουν το κράτημα που θέλει ο Lorenzo είναι μικρότερο από το αντίστοιχο των Bridgestone. Ειδικά για την Αυστρία, η τρίτη θέση ήταν σαν νίκη για τον Ισπανό, ο οποίος έβαλε στοπ στη «μαύρη περίοδο», όπως τη χαρακτήρισε, των προηγούμενων τριών Γύρων. Ο Valentino ήταν πολύ χαρούμενος το Σάββατο, όταν το απόγευμα (ΕΔ4) βρήκε κάτι καλό και στις κατατακτήριες μπόρεσε κι έκανε έναν εξαιρετικό χρόνο για να ανέβει δεύτερος, πίσω από τον Iannone. Όμως την Κυριακή η ισορροπία της μοτοσυκλέτας του δεν ήταν αυτή που ήθελε. Έκανε κάποιες αλλαγές με στόχο τη διαχείριση των ελαστικών, οι οποίες όμως του στοίχισαν στα φρένα. Ο Ιταλός παρά ταύτα ήταν πολύ κοντά στον Lorenzo, καθώς στο πρώτο μισό του αγώνα είχε μέσο όρο 1:25.61 έναντι 1:25.58 του αντιπάλου του. Και στο δεύτερο μισό πάλεψε αλλά όπως παραδέχτηκε τα ρίσκα που θα χρειαζόταν να πάρει για την τρίτη θέση θα ήταν μεγάλα. Όπως είχαν τα πράγματα, «...ακόμα κι 100 GP να κάναμε, πάλι πίσω θα ήμουν», όπως παραδέχτηκε αφοπλιστικά. Ωστόσο και χωρίς να παίρνει ρίσκα τερμάτισε μόλις τέσσερα δέκατα πίσω από τον Lorenzo!

Ο Marc Marquez συνεχίζει να εκπλήσσει με την ωριμότητά του. Ο Marquez του 2013-14-15 δεν θα είχε διανοηθεί να καταπιεί τον εγωισμό του και να συμβιβαστεί με μια μέτρια πέμπτη θέση. Ο Marquez του 2016 το έκανε όμως, συνειδητοποίησε γρήγορα ότι είχε «...50-50 πιθανότητες» να τερματίσει τον αγώνα ή να πέσει αν συνέχισε να πιέζει (είχε και δυο προειδοποιήσεις όταν άνοιξε τη γραμμή του στην 1 και στην 3) έκοψε και είχε κατά νου να κρατήσει πίσω του τον Vinales, δίνοντας μόνο πέντε βαθμούς στον Lorenzo και δυο στον Rossi. Χάριν των Ducati βεβαίως. Ο μικρός, που είχε βγάλει τον ώμο του σε μια πτώση στις ΕΔ3 προσπαθώντας να αποφύγει τον Pedrosa, κάτι που όμως δεν τον επηρέασε στον αγώνα, βλέπει πια τη μεγάλη εικόνα (λέγε με Πρωτάθλημα) και πλέον θα του αρκούν οι δεύτερες θέσεις μέχρι το τέλος για να πάρει τον Τίτλο. Μια από τα ίδια ήταν για τον έκτο της παρέας, τον Maverick Vinales. Στις χαμηλές θερμοκρασίες της Παρασκευής τα πήγε πολύ καλά, όταν όμως η θερμοκρασία ανέβηκε ήταν «...μία από τα ίδια». Η GSX-RR χάνει πάντα πρόσφυση σε υψηλές θερμοκρασίες, ένα πρόβλημα που το επισημαίνει συνεχώς ο Vinales, ωστόσο δύσκολα θα αντιμετωπιστεί μέχρι το τέλος της σεζόν. Μετά θα είναι πρόβλημα του Iannone. Στη μάχη των έξι δεν ήταν ο Pedrosa, τον οποίο βοήθησαν μεν οι υψηλές θερμοκρασίες, αλλά ποτέ δεν φάνηκε απειλητικός για τους μπροστά. Εν τούτοις και μετά την απογοητευτική 12η θέση στις κατατακτήριες, ο Pedrosa παρουσίασε και πάλι μια πολύ καλύτερη εικόνα στον αγώνα. Ο Ισπανός κάνει τουλάχιστον μια νίκη ανά σεζόν στη μεγάλη κατηγορία από τότε που ανέβηκε (2006), φέτος όμως τα πράγματα δεν δείχνουν καλά.