Ουάαου!!! Κάπως έτσι ακούγεται η πρώτη επαφή όλων με τη Ζ. Όπως και να το κάνεις είναι εντυπωσιακή. Μπορεί να μην ταιριάζει με την αισθητική όλων ή να δείχνει εντελώς ξένη σχεδιαστικά δίπλα σε μία άλλη μοτοσυκλέτα πιο κλασικής σχεδίασης, αλλά σίγουρα η Ζ 1000 είναι άγρια, εξωγήινη και «φοβιστική». Ευτυχώς στην οδήγηση είναι πιο φιλική από ότι δείχνει.

Κείμενο: Γιάννης Διατσίδης

Φωτογραφίες: Βασίλης Αδαμόπουλος

Έχουν ξεφύγει οι Ιάπωνες στην Kawasaki. Η τελευταία Ζ μόνο ως πρωτότυπο σε κάποια έκθεση του Τόκυο με μοντέλα που ταιριάζουν με τη γιαπωνέζικη κουλτούρα θα μπορούσαμε να δούμε. Και αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο μπορεί κάποιος να μπει σε ένα κατάστημα με μοτοσυκλέτες Kawasaki και να αγοράσει μία ξεχωριστή Streetfighter που μόνο σε κάποιο εξεζητημένο βελτιωτικό οίκο στο κέντρο του Τόκυο θα μπορούσε να «φτιάξει».

Καταρχήν είναι η μάσκα μπροστά που ξεχωρίζει και έχει εντελώς δικό της χαρακτήρα. Τέσσερις προβολείς LED βρίσκονται χαμηλά, σχεδόν ακουμπούν στο μπροστινό φτερό, έχοντας πολύ μικρό ύψος. Πάνω τους υπάρχει η υπόλοιπη μάσκα και το σύνολο τελειώνει πριν ακόμη φθάσουμε στο ύψος του τιμονιού. Εκεί υπάρχει το όργανο με μία μικρή ζελατίνα επάνω του. Οι καθρέπτες είναι σχετικά όμορφοι και έχουν το απαραίτητο μέγεθος για να βλέπεις τι γίνεται πίσω σου, αν και για αισθητικούς λόγους θα ταίριαζαν και κάποιοι πιο μικροί αλλά θα υστερούσαν σε ορατότητα. Το εντυπωσιακό σχήμα συνεχίζεται στο ρεζερβουάρ που φουσκώνει και από τα πολύ όμορφα πλαϊνά πλαστικά που κατεβαίνουν μέχρι κάτω. Η σιλουέτα της μοτοσυκλέτας θυμίζει κάποιο μυώδες ανθρωπόμορφο τέρας βγαλμένο από παιδικά κόμικς, σαν αυτά που το κεφάλι βρίσκεται πιο χαμηλά από τους «πρησμένους» ώμους που στέκονται ψηλά. Και αυτό επιτυγχάνεται χάρη στο χρώμα τιτανίου που διαγράφει τη σιλουέτα και κάνει πολύ όμορφη αντίθεση με το πράσινο.

Το πίσω μέρος τελειώνει το ίδιο εντυπωσιακά με το σελάκι του συνεπιβάτη να «ψαρώνει» με το σχήμα του και το χρώμα του. Σχεδόν όλοι όσοι το είδαν νόμισαν ότι πρόκειται για πλαστικό κάλυμμα που κάνει το πίσω μέρος μονόσελο, αλλά τελικά είναι κανονική σέλα για τον συνεπιβάτη. Κανονική… τέλος πάντων, μπορείς να μεταφέρεις ένα άτομο μέσα στην πόλη αλλά στο ταξίδι η άνεση για τον πίσω είναι ένα θέμα. Βέβαια με τέτοιες μοτοσυκλέτες γενικά το ταξίδι είναι ένα θέμα. Τέλος στη συνολική εμ- φάνιση συμβάλλουν και μερικές άλλες λεπτομέρειες όπως η σέλα με τα ανάγλυφα Ζ, η μικρή καρίνα και βέβαια τα διπλά τελικά της εξάτμισης που διατηρούν την παράδοση των Ζ 1000 με τις τέσσερις απολήξεις. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το όμορφο κλειδί της μοτοσυκλέτας, κάτι που δείχνει την προσοχή που έδωσαν σε αυτό το μοντέλο οι σχεδιαστές του.

Εξωγήινη εμφάνιση, γήινη απόδοση

Υπάρχουν μερικές μοτοσυκλέτες Streetfighter που ουσιαστικά είναι οι γυμνές εκδόσεις των αντίστοιχων Supersport. Αυτό σήμερα (με τις ιπποδυνάμεις να έχουν ξεφύγει) μπορεί να σημαίνει εξωπραγματικές επιδόσεις που μόνο σε πίστα μπορούν να αποδοθούν. Υπάρχουν όμως και αυτές που έχουν εξελιχθεί ξεχωριστά από τις Supersport και έχουν σχεδιαστεί με βάση τις πραγματικές ανάγκες του αναβάτη και η Ζ είναι μία τέτοια και μάλιστα είναι αρκετά προσγειωμένη στην πραγματικότητα. Το καλό είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν είναι βαρετή και ξενέρωτη. Κάθε άλλο.

Ο ήχος που βγαίνει από τις εξατμίσεις στο ρελαντί, είναι ο σωστός μπάσος τετρακύλινδρος που φανερώνει ότι υπάρχουν κάμποσα κυβικά στον κινητήρα. Για την ακρίβεια 1,043 κυβ.εκ. φροντίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε κάθε άνοιγμα του γκαζιού. Οι 142 ίπποι στις 10,000 σ.α.λ. είναι όσοι ακριβώς χρειάζονται, πρώτον για να μην είναι αργή η μοτοσυκλέτα, δεύτερον να είναι άκρως διασκεδαστική και τρίτον να μην είναι υπερβολική με ιπποδυνάμεις που ξεφεύγουν. Και μια που πιάσαμε το όργανο, αυτό έχει μια πρωτότυπη λεπτομέρεια που συμβάλλει και αυτή στον χαρακτήρα της αντισυμβατικής όψης. Η εν λόγω λεπτομέρεια είναι το χωρισμένο στα δύο στροφόμετρο. Από 0 έως τις 4,000 υπάρχει μία μικρή ψηφιακή μπάρα σε μια ακρίτσα, ενώ πάνω από τις 4,000 σ.α.λ. αρχίζουν και ανάβουν δυνατά άσπρα led λαμπάκια στην κεντρική μπάρα του στροφομέτρου, μέχρι να ανάψει το κόκκινο στις 11,000. Σε κανονικές συνθήκες δεν βλέπεις τίποτε από όλα αυτά καθώς το όργανο δεν είναι στο οπτικό πεδίο και χρειάζεται να αφήσεις το βλέμμα από το δρόμο για να σκύψεις να το δεις αφού είναι χαμηλά τοποθετημένο.

Ψοφάει για ευθείες

Με τη δύναμη να έρχεται από χαμηλά και μετά τις 7,000 σ.α.λ. να γεμίζει τις μπάρες του στροφόμετρου αστραπιαία, η νέα Ζ είναι απολαυστική σε κάθε διαδικασία επιτάχυνσης. Σε κάθε ευκαιρία το παίζεις ντραγκστεράς, θέλοντας να νιώσεις τη φοβερή επιτάχυνση. Μάλιστα αν σου αρέσουν και οι σούζες με 2α και 3η και λίγο συμπλέκτη ο μπροστινός τροχός απογειώνεται και απλώς θέλει λίγο προσοχή κάπου μετά τις 7,000 που η δύναμη έρχεται λίγο πιο απότομα από όσο περιμένεις. Το καλό είναι ότι εάν δεν επιδιώξεις να κάνεις σούζα τότε τίποτα δεν γίνεται και η νέα Kawa επιταχύνει χωρίς απρόοπτα, γεμίζοντας όλες τις ταχύτητες μέχρι τον κόφτη στις 11,300 και μένοντας σταθερή ακόμη και κοντά στην τελική της στα 250+ χλμ/ώρα. Η όλη διαδικασία συνοδεύεται από ένα φανταστικό τετρακύλινδρο ήχο με τελικό αποτέλεσμα ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του αναβάτη. Το ότι είναι απολαυστική στις ευθείες δεν σημαίνει ότι δεν τα καταφέρνει στις στροφές. Η Kawasaki είναι το ίδιο εύκολη στις στροφές, πλαγιάζοντας με σιγουριά παντού. Μάλιστα όταν η άσφαλτος είναι καλή, δεν θα αργήσει να βρει κάτω το μαρσπιέ. Αυτή η ευκολία στο πλάγιασμα οφείλεται στο στήσιμο της Ζ που έχει προσανατολισμό τη χρήση στο δρόμο.

Παρά το μικρό μεταξόνιο στα 1,435 χιλ. και τη μικρή γωνία κάστερ 24.5 μοίρες, η συμπεριφορά της Ζ είναι προβλέψιμη και αυτό επιτεύχθηκε χάρις στο κέντρο βάρους που βρίσκεται χαμηλά. Θεωρητικά χάνει στις εναλλαγές κατεύθυνσης αλλά γενικά οι σπορ μοτοσυκλέτες με μεγάλο τιμόνι δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα. Όμως το κέρδος από το χαμηλό κέντρο βάρους έρχεται στη σταθερότητα και την προβλεψιμότητα των αντιδράσεων. Το βάρος των 220 κιλών είναι αρκετό για να φορτίσει τα λάστιχα αλλά όχι απαγορευτικό για να έχει σπορ συμπεριφορά. Οι αναρτήσεις συμβάλλουν και αυτές σε αυτή τη συμπεριφορά, δηλαδή εύκολη και σταθερή, ενώ διατηρεί σπορ χαρακτηριστικά. Μπροστά το ανάποδο πιρούνι Big Piston της Showa, εκτός από εντυπωσιακό είναι και πολύ προοδευτικό και φυσικά αρκετά στιβαρό για τις επιδόσεις της Ζ. Προσδίδει μια ποιότητα στην κύλιση των τροχών και είναι διακριτικό με τις ανωμαλίες στην πόλη αλλά και αρκετά αποτελεσματικό στην πίεση σε πιο ακραία οδήγηση. Ένα μικρό παράπονο έρχεται από το πίσω που έχει μικρή διαδρομή 122 χιλ. και η λειτουργία του δεν έχει τόση προοδευτικότητα. Στη σπορ οδήγηση είναι μια χαρά, αλλά χάνει λίγο στην άνεση, όταν ο δρόμος δεν είναι καλοστρωμένος. Η γενική αναβάθμιση της Ζ 1000 επηρέασε (προς το καλύτερο) φυσικά και τα φρένα. Οι μεγαλύτεροι δίσκοι μπροστά, διαμέτρου 310 χιλ. συνδυάζονται άψογα με τις ακτινικές δαγκάνες της Tokico. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό, με φρένα δυνατά και μάλιστα προοδευτικά. Γενικά δεν πρόκειται να σε απασχολήσει το εμπρός φρένο, αφού είναι εκεί πάντα όταν το χρειάζεσαι. Ακόμη και σε γλιστερή άσφαλτο η πληροφόρηση είναι καλή και το ABS θα μπει μόνο όταν το επιδιώξεις ή σε καταστάσεις ανάγκης, όπου χωρίς σκέψη θα δαγκώσεις με δύναμη τα φρένα. Το πίσω δεν έχει καλή αίσθηση και θέλει αρκετό πάτημα, αλλά δεν πρόκειται ποτέ αυτό να σε ανησυχήσει.

Παιδί της πόλης;

Όχι δεν είναι σκούτερ για να είναι μόνο παιδί της πόλης. Απλώς σχεδιαστικά ταιριάζει με το αστικό περιβάλλον και τη φαντάζεσαι να ελίσσει τη γυμνασμένη σιλουέτα της τις νυκτερινές ώρες στο κέντρο της πόλης κάτω από το φως των φώτων. Οι εντυπωσιακοί LED προβολείς φωτίζουν αρκετά καλά το βράδυ και της χαρίζουν μία «άγρια» εικόνα σε αυτούς που την κοιτούν. Όπου και να την παρκάρεις, θα μαζευτεί κόσμος γύρω να την χαζέψει. Όχι ότι δεν γίνεται το ίδιο το πρωί, αφού είτε με το λίγο φως των φώτων είτε με το πολύ του ήλιου, η νέα Z τραβάει τα βλέμματα. Ο αναβάτης που κατεβαίνει από πάνω της μοιάζει στα μάτια των άλλων με πολεμιστή που κατάφερε να δαμάσει το περίεργο αυτό τέρας. Αυτός όμως είναι cool, γιατί πολύ απλά δεν έκανε κάτι δύσκολο. Η Ζ είναι εύκολη στον χειρισμό της μέσα στην πόλη. Το τιμόνι δεν κόβει πολύ αλλά ούτε και τόσο λίγο που να δημιουργεί πρόβλημα. Η θέση οδήγησης επιτρέπει τον καλό έλεγχο ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και ο ελαστικός κινητήρας της επιτρέπει να γουργουρίζει στα στενάκια της πόλης.

Ταξίδι με γυμνό; Πας καλά;

Με τη βοήθεια του λασπωτήρα και τις ειδικές εγκοπές στα μαρσπιέ του συνεπιβάτη, μπορείς να πιάσεις με δυο λάστιχα ένα σάκο στο σελάκι πίσω και να πας ένα ταξίδι. Πρώτα από όλα βέβαια θέλει καλό ντύσιμο. Ο αέρας έρχεται κατευθείαν στο στήθος και αν το μπουφάν δεν είναι φουλ χειμωνιάτικο, τρως πολύ κρύο. Η 6η μπαίνει αμέσως και μένει εκεί. Πουθενά δεν χρειάζεται να κατεβάσεις για να προσπεράσεις ή να επιταχύνεις σε μια ευθεία γιατί βαρέθηκες. Η δύναμη παρέχεται πλουσιοπάροχα, αλλά τι να το κάνεις; Σύντομα βρίσκεις τον εαυτό σου να παίζει με την ένδειξη «eco» που εμφανίζεται στο όργανο όταν έχεις 6η και μέχρι τα 139 χλμ/ώρα. Θες δεν θες με μια γυμνή μοτοσυκλέτα ταξιδεύεις οικονομικά και κάπου εκεί στα 140 κολλάς το κοντέρ και πας… Η θέση οδήγησης είναι καλή και δεν κουράζει χέρια και πόδια. Παρεμπιπτόντως παρά τη σχετικά σκληρή σέλα δεν κουράζεται ούτε ο πισινός και ένα ταξίδι 350 χλμ. έγινε μόνο με στάση για καύσιμο. Το γρανάζωμα της μοτοσυκλέτας είναι κοντό, κάτι που δεν ευνοεί την κατανάλωση, χαρίζει όμως όμορφες στιγμές όταν βγαίνεις από την εθνική και ο δρόμος έχει αλλεπάλληλες κλειστές στροφές. Εκεί χαίρεσαι να αλλάζεις ταχύτητες και να κάνεις τη μπάρα του στροφόμετρου να ανεβοκατεβαίνει. Η επιτάχυνση με τη συνοδεία του αντίστοιχου ήχου, γεμίζει τις αισθήσεις σου και χαλάλι την ταλαιπωρία που «έφαγες» στις ευθείες.

Ξεχωριστά μοναδική

Αν καθίσεις λίγο πιο πέρα και αναλογιστείς τι πέτυχε η Kawasaki με αυτό το μοντέλο, μπορείς να μπεις λίγο στον τρόπο σκέψης των Ιαπώνων. Κόντρα στον ανταγωνισμό που έχει σκληροπυρηνικά Streetfighter, η «πράσινη» εταιρία φρόντισε να διατηρήσει την παράδοση σε μία μοτοσυκλέτα σταθμό για την κατηγορία. Καταρχήν υπάρχει μία συνέχεια από τη πρώτη Ζ 1000 μέχρι την τελευταία. Οι τέσσερις απολήξεις της εξάτμισης ήταν πάντα το σημείο που ξεχώριζε, όπως και η επιθετική εμφάνιση. Όμως από το πρώτο Ζ έως σήμερα η μοτοσυκλέτα ήταν εκρηκτική μεν αλλά ευκολοδήγητη δε. Οι βόλτες στην πόλη ήταν πάντα το ατού της και ο τετρακύλινδρος κινητήρας με την ελαστικότητα του βοηθούσε στο να μπορεί να πηγαίνει κάποιος κάθε μέρα στη δουλειά του, χρησιμοποιώντας τις πρώτες χιλιάδες του εύρους των στροφών, χωρίς να πρέπει να «κολάζεται» κάθε μέρα με ακραία οδήγηση όπως πχ γινόταν με κάποιο δικύλινδρο streetfighter που είχε εκρηκτική απόδοση στις μεσαίες και δεν μπορούσες να πας ήρεμα. Βέβαια όταν ο δρόμος ήταν άδειος μπορούσες να ξεδιπλώσεις τα άλογα και μάλιστα χωρίς πολύ άγχος. Το ίδιο φυσικά ισχύει και σήμερα, αν και η πίεση για κάτι πιο δυνατό είναι μεγαλύτερη, αφού θα μπορούσε να υπάρχει μία Ζ που να προέρχεται από τη ΖΧ10R. Όμως οι άνθρωποι της Kawasaki προτιμούν να μην χαλάσουν την πετυχημένη συνταγή, αφού από τη μία έχει το δικό της κοινό και από την άλλη οποιαδήποτε εντελώς νέα μοτοσυκλέτα θα ανέβαζε κατά πολύ το κόστος. Όχι ότι τα 13,490 Ευρώ που κοστίζει αυτή είναι λίγα, αλλά φανταστείτε ένα μοντέλο Ζ με 16-17 χιλιάρικα; Και βέβαια η αναβάθμιση του νέου μοντέλου δεν ήταν επιφανειακή αλλά έχουμε πολλές βελτιώσεις σε σχέση με το προηγούμενο μοντέλο. Κορυφαίες αναρτήσεις, δυνατότερα φρένα και φυσικά προσεγμένη εμφάνιση σε κάθε σημείο της. Εντάξει το παράκαναν σχεδιαστικά, πετυχαίνοντας μία πολύ προχωρημένη εικόνα, που δεν είναι σίγουρο εάν την δεχτούν όλοι. Με αυτόν τον τρόπο όμως ξεχωρίζει από το πλήθος. Αφήνει το δικό της στίγμα στην αγορά και φέρνει τη γιαπωνέζική κουλτούρα σε όλο τον κόσμο. Και δεν είναι λίγοι αυτοί οι γιαπωνεζόφιλοι!

ΧΩΡΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ

Η εμφάνιση της νέας Ζ παραπέμπει σε ένα όχημα που είναι φουλ από ηλεκτρονικά συστήματα, ενώ κάτι τέτοιο θα περίμενε κανείς από μία καινούργια μοτοσυκλέτα.

Οι Ιάπωνες κατασκευαστές όμως επιμένουν να μην την εφοδιάζουν με κάποιο ηλεκτρονικό βοήθημα πέρα του ABS, αφού πρώτον αυτό θα ανέβαζε το κόστος, δεύτερον ίσως χαλούσε το «άγριο» ύφος της και τρίτον γιατί δεν τα χρειάζεται. Ένα σύστημα ελέγχου πρόσφυσης, (Traction Control) ή ένα σύστημα διαχείρισης του κινητήρα με διάφορα Riding Modes θα ήταν χρήσιμο μόνο σε συνθήκες μειωμένης πρόσφυσης ή με βροχή. Υπό κανονικές συνθήκες η συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας είναι προβλέψιμη, ισορροπημένη που δύσκολα θα είχε βοήθεια από κάποιο τέτοιο σύστημα, ακόμη και από ένα όχι τόσο έμπειρο αναβάτη, αλλά έτσι και αλλιώς αυτός δεν θα διάλεγε τη Ζ για τις μετακινήσεις του. Το στήσιμο της εξωγήινης μοτοσυκλέτας είναι πολύ γήινο και καταφέρνει να μην φέρνει σε δύσκολη θέση τον αναβάτη. Ακόμη και οι πλαγιολισθήσεις ισχύος γίνονται ελεγχόμενα - σαν να υπήρχε TC - άσε που γενικά θέλει πολύ επιθετική οδήγηση για να γλιστρήσει. Για σύστημα που να ελέγχει την απόδοση δεν το συζητάμε. Είναι «φλώρικα» αυτά τα συστήματα για τον χαρακτήρα της Ζ! Έτσι και αλλιώς δεν έχει 180 αφηνιασμένα άλογα, αλλά 142 γυμνασμένα και πειθαρχημένα.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος #59 του περιοδικού MOTOGP WORLD.