Ο ταχύτερος Βρετανός αναβάτης στα GP, περνάει το χειμώνα στην Καλιφόρνια, προετοιμαζόμενος για τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του, μέχρι την επόμενη πάντα: να αγωνιστεί με τη δύστροπη Desmosedici της Ducati στο MotoGP. Ο Mat Oxley τον συνάντησε και πήγε μια βόλτα με τον Βρετανό, ο οποίος άφησε κατά μέρος τις καθημερινές του προπονήσεις.

Κείμενο: Mat Oxley

Μετάφραση: Νίκος Μπλούνας

Φωτογραφίες: Chippy Wood

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό MOTOGP WORLD τεύχος #49

Kάπως έτσι θα είναι ο παράδεισος. Έχουμε στα χέρια μας μια ολοκαίνουργια Hypermotard και μια Multistrada Pikes Peak και οδεύουμε στην ενδοχώρα από το Los Angeles, λουσμένοι από το άπλετο φως του ήλιου της Καλιφόρνια. Ο Cal Crutchlow, έχοντας συνηθίσει να παίρνει αστραπιαίες αποφάσεις, αμέσως επέλεξε την Multistrada. «Κάνω τουρισμό, δεν πάω γι' αγώνες!» και αμέσως ξεκινήσαμε. Είναι πολύ καλύτερος οδηγός δρόμου, από τους περισσότερους αγωνιζομένους με τους οποίους έχω βρεθεί για βόλτες: γρήγορος, ομαλός αλλά και θρασύς. Αν βρει το κενό, θα σου την κάνει: από αριστερά, δεξιά ή από τη μέση. Είναι λίγο πριν τη σούζα σε κάθε φανάρι! Λογικό. Έτσι είναι λοιπόν η ζωή ενός εργοστασιακού αστέρα του MotoGP. Το καλοκαίρι το περνάει σε θέση business-class ταξιδεύοντας ανά την υφήλιο, εισπράττει εφταψήφιο μισθό, κάθεται στο grid περιτριγυρισμένος από όμορφα κορίτσια και στη συνέχεια οδηγεί πανίσχυρες μοτοσυκλέτες. Και όταν όλα τελειώσουν, καθώς η βαρυχειμωνιά απλώνει το πέπλο της στην Βρετανία, πετάει μέχρι την Καλιφόρνια για να αναζωογονηθεί από τις ακτίνες του ήλιου, αλλά και να προπονηθεί, ενίοτε οδηγώντας και πάλι μοτοσυκλέτες. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι τίποτα δεν σου δίνεται αβίαστα. Λίγο κάτω από το χλιδάτο επίστρωμα του MotoGP, τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ άσχημα. Όπως ακριβώς κάτω από την καλοσχηματισμένη κρούστα (κακάδι) μιας πληγής. Τον περασμένο Ιούλιο στην Γερμανία, ο Crutchlow έκανε τον καλύτερό του αγώνα στο MotoGP. Προς στιγμήν, όλα έδειχναν ότι θα μπορούσε να γίνει ο πρώτος Βρετανός που θα κατόρθωνε να κερδίσει στη μεγάλη κατηγορία μετά από 32 χρόνια. Τερμάτισε όμως μόλις 1,5δ από τον πρώτο. Στο βάθρο πανηγύριζε μαζί με τους Marquez και Valentino Rossi... ο ένας θρύλος έφευγε κι ο άλλος ερχόταν;; Έμοιαζε δυνατός, στον κολοφώνα της δόξας του, τουλάχιστον αυτό βλέπαμε από την άνεση του καναπέ μας. Στην πραγματικότητα, ο Crutchlow ήταν χάλια. Ο πρώην Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα Supersport είχε μια σφοδρή πτώση στα ελεύθερα, καταξεσκίζοντας τα δυο του χέρια. «Τώρα γελάω που τα θυμάμαι, αλλά ήταν πραγματικά εφιαλτική η κατάσταση», λέει. «Είχα χτυπήσει σοβαρά, ενώ ποτέ στη ζωή μου δεν είχα πάρει τόσα φάρμακα! Είπα στην ομάδα ότι θέλω να αγωνιστώ, επέμεινα κι έτσι οι γιατροί στην Κινητή Μονάδα μου έδωσαν αναλγητικά και με έδεσαν με επιδέσμους. Στη συνέχεια επέστρεψα στο motorhome, αλλά έχασα τις αισθήσεις μου και κατουρήθηκα πάνω μου... πέταγα δεξιά κι αριστερά τα πράγματα, ενώ η Lucy ούρλιαζε με όλη της τη δύναμη». Η κα Crutchlow πλέον (καθηγήτρια από την

Βόρεια Ιρλανδία που παντρεύτηκε τον Crutchlow πριν μερικές εβδομάδες) ήταν τρομοκρατημένη: «Είχα πανικοβληθεί. Είχε τρομερό ξέσπασμα...». Ο Crutchlow είναι ένας απότους πιο σκληροτράχηλους αναβάτες του MotoGP. Το paddock μένει άναυδο με την ανθεκτικότητά του και την ικανότητα που έχει να επιβιώνει μιας τρομερής πτώσης, να ανεβαίνει στο scooter και να επιστρέφει στα pits για να πάρει τη δεύτερη μοτοσυκλέτα του. Και στη συνέχεια να πηγαίνει ακόμα πιο γρήγορα, παρά το ότι το σώμα του ολόκληρο, του «φωνάζει» να σταματήσει! Έχει πέσει συνολικά 41 φορές τα τελευταία τρία χρόνια και οι περισσότερες ήταν αρκετά σφοδρές. «Ο Cal είναι θαρραλέος και επιμένει και συνεχίζει να προσπαθεί», λέει ο Ian Newton, ο διοργανωτής του πρωταθλήματος Aprilia Superteen, που κέρδισε ο Crutchlow το 2001. «Το μεγάλο του προτέρημα ήταν ανέκαθεν η αποφασιστικότητά του. Μπορεί να τσακιζόταν, αλλά οι πτώσεις δεν έδειχναν να τον επηρεάζουνστο ελάχιστο. Λίγοι, πολλοί λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να υπερηφανευτούν για κάτι τέτοιο». Μετά από μισή ώρα διαδρομής στους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους της Καλιφόρνια, φτάσαμε σε μικρούς, στενούς δρόμους και τραχείς λόφους βγαλμένους από ταινίες Western! Ο Crutchlow είναι ακριβής στους χειρισμούς του, υπολογίζοντας με ακρίβεια τι πρέπει να κάνει στα τυφλά σημεία και προσπερνώντας με χαρακτηριστική άνεση τα αυτοκίνητα στο δρόμο, εκμεταλλευόμενος ακόμα και την υποψία κενού! Οι ταμπέλες μας πληροφορούν ότι μπαίνουμε στην περιοχή «Pala», εκεί όπου έχουν μετοικήσει οι Ινδιάνοι Cupan, από τότε που εκδιώχτηκαν από τα εδάφη των προγόνων τους, το 1903. Ήλπιζα να δω τους καπνούς να ανεβαίνουν στον ουρανό από μια μικρή κατασκήνωση Ινδιάνων, όπου μερικοί από τους πολεμιστές της φυλής θα ακόνιζαν τατομαχόκ τους! Αντ' αυτού, έχουμε μπροστά μας ένα συγκρότημα ξενοδοχείων και καζίνο, σαν να βγήκε κατευθείαν από το Vegas! Οι αυτόχθονες Ινδιάνοι απολαμβάνουν αυτονομία στα εδάφη τους κι έτσι κανείς δεν τους εμποδίζει να λειτουργούν μεγάλες και κερδοφόρες επιχειρήσεις τζόγου. Είναι ένα είδους αντάλλαγμα, για όλα τα δεινά που έχουν υποφέρει κατά τη διάρκεια των αιώνων. Το στοίχημα και το συνεπακόλουθο ρίσκο, δεν είναι άγνωστες λέξεις στον Crutchlow. Το 2011 άφησε μια μεγάλη καριέρα στα SBK για να ρισκάρει στο MotoGP, ενώ τώρα παίρνει ίσως το μεγαλύτερο ρίσκο της καριέρας του: φεύγει από την M1 που «φτιάχνει» καριέρες, για να πάει στην Desmosedici η οποία καταστρέφει καριέρες, μια μοτοσυκλέτα που «τέλειωσε» τον Valentino Rossi και πολλούς άλλους. Το ποσοστό πτώσεωντου Rossi τριπλασιάστηκε απ' όταν βρέθηκε στην Ducati το

2011 και είναι βέβαιο ότι η καρτερία του Crutchlow θα δοκιμαστεί σε μεγάλο βαθμό στα επόμενα δυο χρόνια. Ο ίδιος όμως δεν φαίνεται να ανησυχεί. «Δεν φοβάμαι να πέσω», λέει ο 28χρονος. «Ακόμα και τώρα που μιλάμε, έχω χτυπημένο τον ώμο μου. Αλλά σε κάνει να σκέφτεσαι, μακάρι να είναι μόνο αυτό αν είναι να απολαμβάνω αυτό που αγαπάω... ο ώμος με πονά, αλλά τι μπορώ να κάνω; Είναι τρόπος ζωής, δεν το σκέφτεσαι καθόλου. Είναι όπως όταν ο Lorenzo αγωνίστηκε στο Assen, 34 ώρες αφότου είχε σπάσει την κλείδα του. Το θεωρούμε σαν κάτι το λογικό και αυτό είναι που με τρομάζει». Από την οπτική ενός καθημερινού ανθρώπου, είναι λίγο-πολύ κατανοητό να περάσεις τα πάνδεινα για να καταφέρεις να βγάλεις ένα χρηματικό ποσό που θα σου επιτρέψει να ζήσεις άνετα το υπόλοιπο της ζωής σου. Τι γίνεται, όμως, όταν έχεις μερικά ωραία σπίτια, μερικά εκατομμύρια στην τράπεζα και μια αξιαγάπητη γυναίκα στην αγκαλιά σου; Είναι βέβαιο ότι σου μπαίνουν δεύτερες σκέψεις: τώρα μπορώ και θέλω να απολαύσω όλα αυτά που έχω, δεν θέλω να ρισκάρω και να χάσω την καλή ζωή! Πλέον ο Crutchlow είναι στην ευχάριστη - και δικαίως - θέση, του να ανήκει στο κλαμπ των υψηλόμισθων εργοστασιακών αναβατών. Φήμες θέλουν την Ducati να του δίνει 6 εκατομμύρια δολάρια - κάτι που σημαίνει ότι εξασφαλίστηκε εφ' όρου ζωής, μιας και δεν κάνει τη μεγάλη ζωή με ελικόπτερα ή τζετ - με τον ίδιο να επιμένει ότι αυτό δεν θα τον κάνει να αλλάξει νοοτροπία. «Δεν ανησυχώ καθόλου μήπως μαλακώσω. Θα αγωνίζομαι για όσο διάστημα μου αρέσει, διότι ποτέ δεν ξεχνάς το συναίσθημα όταν κάνεις κάτι καλό ή όταν παίρνεις ένα καλό αποτέλεσμα. Ασχέτως με το τι λέει ο καθένας, δεν πήγα στην Ducati για τα λεφτά. Πήγα για να τους αποδείξω ότι κάνουν λάθος. Δεν θα νιώσω πιο όμορφα, απ' όταν πάρω ένα καλό αποτέλεσμα με την Ducati, διότι όταν καταφέρνεις κάτι τέτοιο με την Yamaha, όλοι το θεωρούν αναμενόμενο, ωστόσο με την Ducati δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αλλά μην με παρεξηγείς: αν έχω σερί άσχημων αποτελεσμάτων, το ηθικό μου θα πέσει». Αυτό ακριβώς συνέβη το 2011 στο MotoGP, με τα χρώματα της δορυφορικής Tech 3 του Herve Poncharal. «Ήθελα να είμαι ο καλύτερος και οι καλύτεροι είναι στο MotoGP. Υπάρχουν οδηγοί στα SBK που ισχυρίζονται ότι δεν θέλουν να πάνε στο MotoGP, αλλά το θέλουν πίστεψέ με. Απλά δεν είχαν την ευκαιρία, ή δεν ήθελαν να πάρουν το ρίσκο. Το 2011 το ρίσκο που πήρα προσωπικά ήταν τεράστιο. Μετά από τέσσερα GP, ψαχνόμουν να γυρίσω στα SBK. Δεν μπορούσα να οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα, όλα μου φαίνονταν λάθος και δεν είχα συνηθίσει στο να είμαι σε μια κατάσταση που δεν ήξερα τι να κάνω. Πάντα είχα τον έλεγχο. Υπήρχαν κάποιοι στο MotoGP που θεωρούσαν ότι δεν ήμουν καλός... προσπαθούσα να τους ακολουθήσω και μέσα σε τρεις γύρους είχαν εξαφανιστεί. Και μιλάμε για οδηγούς στο τέλος, ούτε καν στη μέση της κατάταξης!» Μετά από ένα σερί άσχημων και ψυχοφθόρων αποτελεσμάτων, αλλά και αρκετών πτώσεων με εμφανή τα σημάδια στο σώμα του και στη μοτοσυκλέτα του, ο Poncharal άρχιζε να χάνει την υπομονή του. Στα μέσα της σεζόν τα πράγματα έδειχναν σε αδιέξοδο. «Στην Laguna, είχα με τον Herve τον μεγαλύτερο καυγά μου. Του είπα να πάει να υπογράψει κάποιον άλλον και τον πέταξα κυριολεκτικά έξω από το motorhome! Είχε πλάκα, διότι δεν φορούσε καν παπούτσια. Πλέον, τον κατατάσσω στους πολύ κοντινούς μου φίλους». Μετά τον καυγά, τα αποτελέσματα του Crutchlow πήραν την ανιούσα. «Οι οδηγοί πάντα πιστεύουν ότι αυτοί ξέρουν καλύτερα. Χρειάζεται να πάθεις για να μάθεις. Όπως ο Jorge που πέρναγε δεκάδες φορές πάνω από τα προστατευτικά, στην πρώτη του σεζόν, μέχρι να μάθει. Άρχισα να ακούω την Yamaha και τα πράγματα βελτιώθηκαν». Στα πρώτα του δυο βάθρα το 2012, πρέπει να προσθέσουμε τα τέσσερα της περασμένης σεζόν και τη μια pole position, που ανάγκασε την Ducati να τον επισκεφτεί κρατώντας μια ωραία, «παχιά» επιταγή. Ο Crutchlow μπορεί να είναι πολύ κοντά στο να γίνει πολυ-εκατομμυριούχος, αλλά αυτό θα πέρναγε απαρατήρητο! Δεν έχει ύφος και δεν πετάει στα σύννεφα. Είναι σαν ένας Βρετανός Troy Bayliss: γρήγορος, αστείος και απόλυτα προσγειωμένος στο έδαφος. Και - όπως ο Bayliss - έχει εθισμό με το ποδήλατο. Κάνει 100 περίπου χιλιόμετρα καθημερινά, έξι ημέρες την εβδομάδα, απλά και μόνο επειδή του αρέσει κι επειδή τον κρατά σε φόρμα. Όπως οι περισσότεροι επαγγελματίες, είναι ελαφρώς μαζοχιστής: «Μ' αρέσει να υποφέρω. Μπορώ να φέρω στα όριά μου τον εαυτό μου και να χαμογελάσω στην σκέψη ότι τα κατάφερα. Όταν βγαίνω έξω με κάποιον επαγγελματία ποδηλάτη, τους βλέπω ότι δεν ιδρώνουν όσο εγώ, αλλά τους πιέζω σε μεγάλο βαθμό... είναι αυτό το αίσθημα του αουτσάιντερ που με διακατέχει. Δεν τα παρατάω ό,τι και να γίνει. Αν είμαι έξω και κάνω ποδήλατο, έχει 50 βαθμούς Κελσίου και υπάρχει ένα μεγάλο βουνό μπροστά μου, θα το ανέβω! Ο λόγος είναι ότι δεν μ' αρέσει να υποκύπτω!» Τα βουνά διασχίζονται πιο εύκολα πάνω σε μια μοτοσυκλέτα και ο Crutchlow το διασκεδάζει δεόντως πάνω στην Pikes Peak, άλλωστε σύντομα θα έχει μια δικιά του στο εξοχικό του στην Τοσκάνη, δίπλα σε μια Panigale και μια Diavel. Αυτή είναι μια από τις ειρωνείες της ζωής: όσα περισσότερα λεφτά βγάζεις, τόσα πιο πολλά πράγματα παίρνεις δωρεάν. Και δεν μιλάμε μόνο για μοτοσυκλέτες. Η Audi - ως ιδιοκτήτης της Ducati - έδωσε ένα RS7 στον Crutchlow και ένα Q7 στη σύζυγό του. Το 2008 είχε αγοράσει μια Hypermotard. «Την αγόρασα για τη διασκέδαση, για να κάνω σούζες. Μετά, κάποια στιγμή, παραλίγο να ρίξω την Lucy και την ξεφορτώθηκα». Ο Crutchlow μπορεί να έχει ανέβει σε πρωτότυπες μοτοσυκλέτες του MotoGP, ωστόσο η αγαπημένη του μοτοσυκλέτα παραμένει η ταπεινή R6 με την οποία κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην κατηγορία Supersport. Αυτός είναι ο Cal, δεν θ' αφήσει σε καμία περίπτωση το marketing να τον διαβάλλει! «Δεν μ' αρέσουν οι μοτοσυκλέτες στο MotoGP, δεν είναι διασκεδαστικές. Δεν λέω ότι δεν το ευχαριστιέσαι πάνω στη σέλα τους, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολες στην οδήγηση. Η R6 ήταν πραγματικά διασκεδαστική. Είχες το χρόνο να σκεφτείς... κατέβαινες την ευθεία στο Phillip Island και μπορούσες να χαμογελάσεις. Με τις MotoGP, προσπαθείς να αποτρέψεις τη σούζα όταν βάζεις έκτη ταχύτητα». Όχι, κάτω υπό οιεσδήποτε συνθήκες, δεν θα έλεγε κανείς ότι τα πράγματα στο MotoGP είναι εύκολα. Αντιθέτως περιλαμβάνουν άγχος, καταπόνηση και μερικές φορές τρόμο, τα συστατικά δηλαδή που προτιμά ο Crutchlow!