Ήμουν στην αίθουσα τύπου του Sachsenring το μεσημέρι της 16ης Ιουλίου του 2010, καλύπτοντας το Γερμανικό GP για την τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Το τηλέφωνο κτύπησε και η είδηση του θανάτου του φίλου, συναδέλφου, αγωνιζόμενου, Πρωταθλητή Άλκη Συνιώρη, έπεσε σαν κεραυνός. 

Είχε ήδη προλάβει από τη συνεργασία μας για την τηλεόραση το 2009 να κάνει φίλους στο χώρο των δημοσιογράφων του MotoGP και η Γερμανίδα αγωνιζόμενη Κάτια Πόενσεν που τον ήξερε κάμποσα χρόνια, συγκινήθηκε ιδιαίτερα, όπως και πολλοί άλλοι.

Από το μυαλό μου πέρασαν οι ωραίες στιγμές της πολύχρονης φιλίας και συνεργασίας. Γνωριστήκαμε το 1996 όταν ως οπερατέρ - που ήταν η πρώτη του δουλειά - ήρθε στο γύρισμα του διαφημιστικού σποτ για το Piaggio Trophy και αντί για την κάμερα έφερε τη φόρμα του και το κράνος και μου ζήτησε να οδηγήσει και ο ίδιος! Ο σκηνοθέτης πήρε την κάμερα και ο Άλκης "γύρισε" στην πίστα του Ασπρόπυργου μαζί με μένα και τον αδελφό μου Γιάννη. Την επόμενη μέρα του βρήκα NGR50 αγωνιστικό και λίγο αργότερα έτρεξε τον πρώτο του Αγώνα και κέρδισε. Βγήκε Πρωταθλητής εκείνη τη χρονιά στο Trophy και έτσι ξεκίνησε την αγωνιστική του καριέρα που τον ανέδειξε Πρωταθλητή και στην κατηγορία Supersport μερικά χρόνια αργότερα.

Μαζί ξεκίνησε και την καριέρα του ως δημοσιογράφος, για να συνεργαστεί το 2009 με το περιοδικό μας MOTOGP WORLD και με τις τηλεοπτικές μας μεταδόσεις. Θυμάμαι στο Κατάρ εκείνη τη χρονιά, να του γνωρίζω τον Sete Gibernau, με τον οποίο είχαν αρκετή οπτική ομοιότητα και οι δυό τους να γελούν πειράζοντας τις κοπέλλες στην πισίνα του ξενοδοχείου.

Οδηγήσαμε μαζί σε πίστες του εξωτερικού, στις Σέρρες, ονειρευτήκαμε δύσκολα τεστ, που άλλα έγιναν και άλλα έμειναν ιδέες. Τον καμάρωσα στο τεστ της Aprilia RSV Mille στο Mugello, όπου όλοι οι δημοσιογράφοι όλου του κόσμου και όλοι οι άνθρωποι της Ιταλικής εταιρίας βγήκαν στην ευθεία της πίστας για να τον θαυμάσουν στις απίστευτες σούζες που έκανε με εκείνη τη μοτοσυκλέτα.

Θα τον θυμάμαι πάντα χαμογελαστό και αισιόδοξο και πάντα μαχητή, όπως στον 6ωρο στις Σέρρες που τρέξαμε "αντίπαλοι" κάτω από την ίδια τέντα.

Αντίο και πάλι φίλε!

Δ. Διατσίδης