Είδα το μέλλον του MotoGP και στην εικόνα υπήρχε ένας ορνιθοτρόφος. Η άφιξη του Paul Bird στην κορυφαία κατηγορία, είναι μια πολύ σημαντική στιγμή, που αλλάζει αρκετά αρνητικά δεδομένα του πρόσφατου παρελθόντος. Ο Bird, ιδιοκτήτης της ομάδας PBM με αναβάτη τον James Ellison, έχει δημιουργήσει τη μεγάλη περιουσία του από ένα ορνιθοτροφείο. Φέτος, η χρονιά θα είναι διερευνητική για την PBM, ενώ τα σχέδια για την επόμενη σεζόν προβλέπουν δύο αναβάτες.

Αυτό που επέτρεψε στον Bird να βρίσκεται στα MotoGP είναι οι καινούργιοι κανόνες της Dorna, που επιτρέπουν τη συμμετοχή οικονομικών CRT μοτοσυκλετών. Πριν την εισαγωγή των CRT, ο Bird δεν θα άντεχε οικονομικά να μπει στο παιχνίδι. Πέρσι, θα έπρεπε να δαπανήσει πάνω από 3 εκατομμύρια Ευρώ, για να νοικιάσει μια μοτοσυκλέτα από τον κατασκευαστή της, για μια αγωνιστική χρονιά. Φέτος, αγόρασε δύο μοτοσυκλέτες με τα μισά ακριβώς χρήματα.

Η εμπλοκή του Bird είναι σημαντική, διότι μας ξαναγυρίζει πίσω σε καιρούς, όπου αρκετοί επιτυχημένοι επιχειρηματίες δαπανούσαν χρήματα στους αγώνες. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές του 1980, ένας εύπορος ορνιθοτρόφος, ονόματι Harold Coppock στήριξε οικονομικά αρκετούς Βρετανούς αναβάτες – με πλέον αξιοσημείωτο τον Steve Henshaw, που κέρδισε αρκετούς αγώνες πάνω σε Υamaha TZ και Suzuki RG500.

Ο Coppock υπήρξε ένας από τους πολλούς ενθουσιώδεις αρχηγούς ομάδων, που αποτέλεσαν την οικονομική ραχοκοκαλιά των αγώνων, εκείνη την εποχή. Αυτοί οι επιχειρηματίες δαπανούσαν τα χρήματά τους, όχι τόσο για να προωθήσουν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, αλλά κυρίως επειδή αγαπούσαν τους αγώνες μοτοσυκλέτας. Το κίνητρό τους ήταν να βρίσκονται μέσα στην αγωνιστική δράση. Υπήρξαν αρκετοί τέτοιοι σπόνσορες, όπως η SDC Builders (σ.σ: μεγάλη κατασκευαστική εταιρία, με έδρα το Bedford),που στήριξε τις πρώτες προσπάθειες του Keith Huewen στα GrandPrix, ή ο μεγιστάνας, ιδιοκτήτης φορτηγών, Sid Griffiths, που υπήρξε σπόνσορας του Kork Ballington, του Mick Grant και της αφεντιάς μου!

Τελικά, όλοι αυτοί οι παράγοντες εκτοπίστηκαν από τους διεθνείς αγώνες και τα τελευταία χρόνια, τα MotoGP έχουν γίνει τόσο αηδιαστικά ακριβά, που μονάχα πολυεθνικές εταιρείες μπορούν να συμμετάσχουν ως χορηγοί. Η αλήθεια όμως, είναι ότι ελάχιστοι ενδιαφέρονται. Για οποιοδήποτε λόγο, οι μεγάλες εταιρείες δεν φαίνονται να κατανοούν, ή έστω να ασχολούνται με τα GrandPrix μοτοσυκλέτας και ενδεχομένως, αυτό να μην αλλάξει ποτέ.

 Ρίξτε μια ματιά στις φετινές εργοστασιακές μοτοσυκλέτες, εκείνες που θεωρητικά θα τραβούσαν και τους πλουσιότερους χορηγούς. Η Honda στηρίζεται από την Repsol, μια πετρελαϊκή εταιρεία. Έχουμε δηλαδή ένα σπόνσορα από τον ίδιο χώρο με την Honda, οπότε αυτή η περίπτωση δεν μετράει. Η Ducati έχει την Marlboro, που επίσης δεν μετράει γιατί κανονικά δεν θα έπρεπε καν να βρίσκεται στους αγώνες. Η Yamaha δεν κατόρθωσε να βρει χορηγό για το 2012, όπως άλλωστε έγινε και την προηγούμενη χρονιά, όταν η πρώτη τους μοτοσυκλέτα έφερε το νούμερο 1 του Πρωταθλητή, πάνω στο fairing της.

Για πολλά χρόνια, η Dorna έκανε αλχημείες για να μετατρέψει τα ΜotoGP σε κάτι ανάλογο με την Formula 1. Φούσκωσε τη λάμψη και την αίγλη του θεσμού, ανάγκασε τις ομάδες να αναβαθμίσουν την παρουσία τους, ενώ εισήγαγε και μερικές σιχαμένες ιδέες, όπως την VIP περιοχή του paddock. Κι όμως, οι μεγάλες πολυεθνικές που σπρώχνουν πακτωλούς χρημάτων στην Formula 1, το ποδόσφαιρο και άλλα αθλήματα, καθώς και οι ανισσόροπες διασημότητες, που αρέσκονται να εμφανίζονται σε αυτά τα γεγονότα, κρατήθηκαν σταθερά μακριά από τα MotoGP.

Αυτός είναι και ο λόγος που τα CRT είναι σημαντικά. Αποδεικνύεται ότι η Dorna ξυπνάει από το λήθαργο και συνειδητοποιεί την σκληρή πραγματικότητα: Οι αγώνες μοτοσυκλέτας δεν είναι Formula 1, δεν είναι ποδόσφαιρο, δεν είναι Tennis! Το χρήμα δεν ρέει, οπότε οι προϋπολογισμοί πρέπει να χαμηλώσουν.

Τα MotoGP είναι σαν ένα χρεοκοπημένο κορόιδο που επισκέφτηκε ένα τοπικό κατάστημα ηλεκτρικών και βγήκε με μια επίπεδη, 3D τηλεόραση, 70 ιντσών, ένα πακέτο συνδρομητικών καναλιών, υψηλής ευκρίνειας και άλλα αστραφτερά πράγματα, όλα με πίστωση. Τώρα, οι δικαστικοί επιμελητές χτυπούν με δύναμη την πόρτα του και καταλαβαίνει ότι πρέπει να ζήσει πιο συμμαζεμένα.

Τα σκηνικά αυτά έχουν ξανασυμβεί. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η FIM (σ.σ: Διεθνής Ομοσπονδία Μοτοσυκλέτας) απαγόρευσε εξωτικές μοτοσυκλέτες, σαν την πεντακύλινδρη, τετράχρονη Honda125 και την δίχρονη YamahaV4 250, διότι θα οδηγούσαν τους αγώνες, αλλά και τους κατασκευαστές σε χρεοκοπία. Βρισκόμαστε στην ίδια θέση: Υπάρχει πολύ περισσότερη τεχνολογία από όση αντέχει η τσέπη μας, οπότε πρέπει να μπούνε κάποιοι περιορισμοί.

Μου αρέσει η ιδέα των CRT. Μου αρέσει αυτή η χαλαρή, indie αύρα: Μια παρέα παλικαριών που τρέχουν, όχι ένας στρατός τεχνικώv, με κουστούμια εργασίας. Μέσα στα pit των CRT μπορείς να περιπλανηθείς ανέμελος, με το σημειωματάριο ανά χείρας, να πιάσεις κουβεντούλα και να αποχωρήσεις ήρεμος. Προσπάθησε να κάνεις το ίδιο με μια εργοστασιακή ομάδα και θα έχεις τους λακέδες του τμήματος δημοσίων σχέσεων να σε ακολουθούν παντού, με τα μάτια γουρλωμένα. Ο θεσμός των CRTγια εμένα είναι πολύ πιο κοντά στην ουσία της μοτοσυκλέτας.

Δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο Casey Stoner και ο Valentino Rossi καταδίκασαν τις CRT και ότι είναι εντελώς αντίθετοι με τα επερχόμενα μέτρα που θα δώσουν στις καινούριες αυτές μοτοσυκλέτες την ευκαιρία να κόψουν λίγο το ρυθμό των εργοστασιακών. (Ο Jorge Lorenzo, παρεμπιπτόντως, είναι υπέρ των CRT διότι εκτιμάει ότι οι τωρινές εργοστασιακές των 1000 κυβικών είναι υπερβολικά γρήγορες).

Οι Stoner και Rossi έχουν κάθε λόγο να παραπονιούνται. Οδηγούν τις πιο εξωτικές και απόλυτες μοτοσυκλέτες στον πλανήτη και δεν πρόκειται να τις εγκαταλείψουν αμαχητί. Οι κορυφαίοι αναβάτες αρέσκονται σε μοτοσυκλέτες που τους δυσκολεύουν και που τους κάνουν να ιδρώνουν. Θέλουν να παλεύουν με το Μινώταυρο μέχρι θανάτου και όχι να βγάζουν βόλτα στο πάρκο ένα ήρεμο Labrador.

Όμως ο Stoner και ο Rossi δεν είναι λογιστές και δεν καταλαβαίνουν ότι τα χρήματα έχουν εξαντληθεί. Από την άλλη πλευρά, φαίνεται και οι CRT να μην είναι τόσο εύκολες. Ρωτήστε τον Colin Edwards, μετά από μια βόλτα με την Suter BMW που οδηγεί και ελέγξτε τις διεσταλμένες φλέβες του. Σίγουρα το θέαμα δεν θυμίζει κάποιον που τριγυρίζει πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Η CRT μοτοσυκλέτα, που βασίζεται στην Aprilia RSV4 - ART και χρησιμοποιείται από την PBM και άλλες CRT ομάδες, είναι πιο φιλική, αλλά οπωσδήποτε δεν είναι μοτοσυκλέτα για κότες. Παρόλα αυτά, φαίνεται να είναι ιδανική για ορνιθοτρόφους…

Κείμενο: Mat Oxley