Αποστολή περιοδικό MOTOGP WORLD: Δημήτρης Διατσίδης 

Ο Paolo Simoncelli άνοιξε την αγκαλιά του και με υποδέχτηκε θερμά στην είσοδο του Μουσείου, που σε λίγα λεπτά θα άνοιγε τις πύλες του για το κοινό. Ήμουν ο τελευταίος από τους δημοσιογράφους που έφτασαν στο χιονισμένο Coriano, το μικρό χωριό 6 χιλιόμετρα πάνω από το κοσμοπολίτικο Riccione.

Οι Ιταλοί συνάδελφοι ήταν εκεί – τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς που καλύπτουν το MotoGP – όπως ο Paolo Bertramo που επιμελήθηκε τα κείμενα στο βιβλίο – βιογραφία του Marco Simoncelli. O Filippo Falsaperta ήδη κρατούσε τις σημειώσεις του για την εφημερίδα του την Gazzetta dello Sport, την μεγαλύτερη αθλητική εφημερίδα της Ιταλίας, που βέβαια κάλυπτε τα εγκαίνια του Μουσείο Marco Simoncelli.

O Aldo Drudi, ο γνωστός σχεδιαστής είχε την ευθύνη για τη διαμόρφωση των αιθουσών και την τοποθέτηση των εκθεμάτων και σε μια ιδιαίτερη συζήτηση που είχαμε ήθελε την αρχιτεκτονική μου γνώμη για τη δουλειά. Βέβαια πρόσθεσε: “Ήταν μια εύκολη δουλειά, αφού τα εκθέματα είναι αυτά που δίνουν τόσο δυνατά συναισθήματα!”

Πράγματι η πρώτη επαφή του επισκέπτη με μια συλλογή φωτογραφικών στιγμών από τη ζωή του Super Sic, σε βάζει στο κλίμα και σου έρχεται στο μυαλό το μέγεθος της απώλειας αυτού του οδηγού. Στην πρώτη αίθουσα μετά βρίσκονται τα mini-moto από τα οποία ξεκίνησε, το αγωνιστικό του kart και οι στολές του από τα rally στα οποία συμμετείχε. Μετά η αίθουσα που είναι αφιερωμένη στον Παγκόσμιο Τίτλο του στα GP250 και πιο φωτεινή από όλες η αίθουσα που είναι αφιερωμένη στο MotoGP, με την Gresini-Honda, τη στολή του και μια τεράστια φωτογραφία.

Ο Fausto Gresini με ευχαρίστησε για την παρουσία μου, την ώρα που έδειχνε συκγινημένος, αλλά και χαρούμενος για το ότι έγινε πραγματικότητα αυτό το Μουσείο. Ο κύριος που έβγαλε το μικρό λόγο πριν οι γονείς του Marco κόψουν την κορδέλα, πρέπει να ήταν ο Δήμαρχος του Coriano, που πέρα από τα άλλα, ευχαρίστησε τον Super Sic για το ότι έκανε γνωστό ένα χωριό που διαφορετικά δεν θα το ήξερε κανείς, εκτός από τους κατοίκους του. Έφυγα από το μικρό χωριό, που το είχα επισκεφτεί για πρώτη φορά πέρυσι στην κηδεία του Marco, με πολύ περισσότερη αγαλλίαση αυτή τη φορά. Άλλωστε το κατάλευκο τοπίο, από το πολύ χιόνι που έπεφτε, συνηγορούσε σε κάτι τέτοιο. Άσε που έπρεπε να προσέχω πάρα πολύ στο δρόμο με το βανάκι του περιοδικού, γεμάτο πολύτιμο φορτίο...